Na jaren van inactiviteit zijn The Jayhawks weer op tournee. De groep uit Minneapolis bracht in de voorbije herfst met ‘Mockingbird Time’ voor het eerst sinds 2003 een cd uit en vierde daarmee de terugkeer van mede-oprichter Mark Olson. In Brussel maakte ze echter een bezadigde indruk.
DA GIG: The Jayhawks + Chuck Prophet in AB, Brussel op 6/3.
IN EEN ZIN: de come-back van The Jayhawks was een niet onaardige nostalgietrip, maar de groep speelde teveel op veilig en liet om onbegrijpelijke redenen haar beste plaat links liggen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Take Me With You (When You Go)’, ‘Tiny Arrows’, ‘Waiting For the Sun’, ‘Bad Time’.
DIEPTEPUNTEN: ‘How Can I Send Tonight’ en ‘No Place for People Like Him’, liedjes die nog het best te omschrijven vielen als: klef.
BESTE QUOTE: Louris en Olson blonken in hun bindteksten niet bepaald uit door originaliteit. En met gemeenplaatsen als “fijn dat jullie er zijn”, willen we u echt niet lastig vallen.
In de vroege jaren negentig waren The Jayhawks de vaandeldragers van de alt.country: een rootsrockband die zich liet inspireren door voorgangers als The Band, The Byrds en The Flying Burrito Brothers en met zijn meerstemmig gezongen, rustieke popliedjes een breed publiek wist aan te spreken. Na het succesrijke ‘Tomorrow The Green Grass’, stapte Mark Olson, één van de twee spilfiguren op, zodat hij wat vaker bij zijn aan MS lijdende vrouw, zangeres Victoria Williams, kon zijn. Samen met haar richtte hij de Original Harmony Ridge Creekdippers op, terwijl de andere zanger-gitarist, Gary Louris, The Jayhawks in steeds wisselende bezettingen gaande hield.
Na zijn scheiding van Williams vormde Olson in 2005 weer een duo met zijn vroegere creatieve partner en die hernieuwde samenwerking zou uiteindelijk de prelude vormen tot de heropstanding van The Jayhawks. Zijn dezer dagen ook van de partij: toetsenspeelster Karen Grotberg, drummer Tim O’ Reagan en bassist-van-het-eerste-uur Marc Perlman. Die line-up is ook verantwoordelijk voor ‘Mockingbird Time’, een niet onaardig maar vrij afgeborsteld werkstuk vol klassieke Beatles-harmonieën waar alle scherpe kantjes netjes zijn afgevijld. Een oefening in nostalgie, zeg maar, die zo te horen vooral niemand tegen de haren in mag strijken.
Vanaf de eerste noten die in de AB werden gespeeld stelde je vast dat de melodieuze countryrock van The Jayhawks anno 2012 beslist niet ‘alternatiever’ klonk dan die van, pakweg, The Eagles tijdens hun topjaren. De blikvangers op het podium waren uiteraard Gary Louris en Mark Olson, bedrijvig op respectievelijk elektrische en akoestische gitaar. Beide heren bewezen met hun soulvolle harmonieën (denk aan de vocale symbiose tussen Chris Hillman en Roger McGuinn) dat ze samen tot méér schoonheid in staat zijn dan ieder apart. Van de nieuwe songs, die hooguit een vierde van de set uitmaakten, onthielden we vooral ‘Black-Eyed Susan’ en het broeierige, naar CS&N zwemende ‘Tiny Arrows’, dat door Louris van messcherp gitaarwerk werd voorzien. Het uptempo ‘Cinnamon Love’ mocht er ook nog wezen, maar She Walks In So Many Ways’ klonk teveel als een Dylanpastiche om ernstig te worden genomen.
Zoals verwacht werd regelmatig geput uit populaire langspelers als ‘Hollywood Town Hall’ en ‘Tomorrow The Green Grass’, wat met ‘Take Me With You (When You Go)’ alvast een pakkend moment opleverde. ‘Blue’ kon op geestdriftige reacties rekenen, terwijl ook catchy liedjes als ‘I’d Run Away’, ‘Angelyne’, ‘Two Hearts’ of ‘Miss Williams’ Guitar’ bij de toeschouwers in goede aarde vielen. Toch kon je je niet van de indruk ontdoen dat The Jayhawks teveel op veilig speelden. Louris’ expressieve uitspattingen op de snaren wisten de saaiheid nog enigszins af te weren en Grotberg (aan wie ‘Red’s Song’ was opgedragen) zorgde voor sierlijk pianospel en een mooie tweede stem in ‘Break in the Clouds’, maar van een obscure demo als ‘No Place For people Like Him’ werden we warm noch koud. Tijdens een gospelcover van Sister Rosetta Tharpe, werd de groep aangevuld door gitarist Chuck Prophet, die eerder in zijn eentje het publiek had opgewarmd met enkele puike nummers uit zijn nieuwe cd ‘Temple Beautiful’ en in ‘Tampa to Tulsa’ mocht ook drummer O’Reagan even als zanger op de voorgrond treden. Uit de bisronde zijn ons enkel een sterk ‘Waiting for the Sun’ en de springerige, van Grand Funk geleende uitsmijter ‘Bad Time’ bijgebleven.
Ironisch genoeg lieten The Jayhawks hun beste en meest uitdagende plaat, ‘Sound of Lies’, links liggen, wellicht omdat die destijds zonder Olson was gemaakt. En dat terwijl de laatstgenoemde in de AB tot twee keer toe iets uit zijn solo-cd’s mocht plukken. Een intense song als ‘Dying on the Vine’ had, naar ons gevoel, het niveau van de iets te gezapige set gevoelig kunnen opkrikken. Conclusie: de come-back van The Jayhawks berust teveel op compromissen om echt aanspraak te kunnen maken op relevantie. Jammer, want enkele dagen eerder had Wilco op hetzelfde podium nog bewezen dat het zoveel spannender kon.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Wichita / Cinnamon Love / Red’s Song / Closer To Your Side / Take Me With You (When You Go) / She Walks In So Many Ways / Blue / No Place For People Like Him / Tiny Arrows / I’d Run Away / Clifton Bridge / Angelyne / Black-Eyed Susan / Two Hearts / Miss Williams’ Guitar / Break In The Clouds / Settled Down Like Rain / Up Above My Head // Tampa To Tulsa / How Can I Send Tonight (There To Tell You) / Waiting For The Sun / Bad Time.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier