The Irrepressibles en MLCD op Les Nuits Botanique. Koninklijk Circus, Brussel, 8/5

De organisatoren van les Nuits Botanique beschouwen het al jaren als hun missie de banden tussen klassieke muziek en rock wat nauwer aan te halen. Dat leidde zaterdag tot een geslaagd dubbelconcert van The Irrepressibles en My Cheap Little Dictaphone.

Androgyne stemmen met een brede reikwijdte hebben in de popwereld altijd al tot de verbeelding gesproken. Denk maar aan het succes van Jimi ‘Bronski Beat’ Sommerville destijds, of recenter, van Antony Hegarty. De flamboyante Britse componist en contratenor Jamie McDermott behoort tot diezelfde categorie. Onlangs maakte hij, met zijn negenkoppige kamerensemble The Irrepressibles, de fraaie cd ‘Mirror Mirror’, waarop hij zijn wonden likte na het afspringen van een langdurige homoseksuele relatie. Die plaat kwam hij nu live voorstellen tijdens Les Nuits en zoals verwacht werd dat een theatrale, bij momenten zelfs melodramatische bedoening.

De excentriek uitgedoste muzikanten, die zich, met uitzondering van de drummer, van een klassiek instrumentarium bedienden, stonden opgesteld voor enorme spiegels, wat vanuit de zaal gezien een bevreemdend effect gaf. Vooral omdat de belichting veel te wensen overliet en het bijna een kwartier duurde voor je in de gaten kreeg waar de zanger zich precies op het podium bevond. De meticuleus georkestreerde muziek van The Irrepressibles balanceerde voortdurend tussen speelsheid en passie en had meer met Berlioz dan, pakweg, The Beach Boys te maken: het ene moment klonk ze elegant en afgemeten, het andere zwierig en barok.

Jamie McDermott, die zelf ook akoestische gitaar speelde, gebruikt soms ingrediënten uit opera of Broadwaymusicals en gaat in zijn werk camp en kitsch niet uit de weg. Dat bleek zowel uit het brutale maar geestige ‘My Friend Jo’ als uit ‘Splish! Splash! Sploo!’. De zanger, duidelijk een übernicht, houdt van overdrijving en exuberantie. Maar in de meer ingetogen, melancholische nummers zoals ‘In Your Eyes’, Forget the Past’ en vooral, het huiveringwekkend mooie slotstuk ‘In This Shirt’, wist hij de toeschouwers even goed koude rillingen te bezorgen. The Irrepressibles maakten indruk, zoveel is zeker. Alleen jammer van de irritante want aanhoudend potsierlijke dansjes van de leden. Wat ons betreft luister je dus beter naar ‘Mirror Mirror’ met je ogen dicht.

Na de pauze volgde het moment suprême voor My Little Cheap Dictaphone, een Belgische band die onlangs met zijn derde cd ‘The Tragic Tale of a Genius’ een hoogst ambitieus werkstuk afleverde. Het is een rijk georkestreerde rockopera waarin frontman Redboy, aan de hand van dertien overweldigende songs, het levensverhaal van Brian Wilson vertelt. Op de plaat wordt het Luikse kwartet bijgestaan door goed volk als Jonathan Donahue van Mercury Rev, Pall Jenkins van Black Heart procession en Ralph Mulder van Alamo Race Track. In het Koninklijk Circus waren die gasten er helaas niet bij, maar dat mocht de pret niet drukken. MLCD had namelijk een uitgebreid strijkersensemble meegebracht en bediende zich tegelijk van ietwat abstracte maar knappe visuals die de inhoud van de songs aanschouwelijk moesten helpen maken.

Redboy en zijn gezellen, allemaal in een keurig maatpak gehesen, blaakten van zelfvertrouwen en stonden met een opvallende flair op het podium. De songs werden uitgevoerd in dezelfde volgorde als op de cd. Opener ‘Piano Waltz’ herinnerde aan de surrealistische cabaretaanpak van de vroegere Virgin Prunes, de majeustueuze ballad ‘My Holy Grail’ knipoogde naar Elbow en in het pulserende ‘Shine on’ herkende je de drive van Arcade Fire, maar nergens bezondigde MLCD zich aan gemakzuchtig epigonisme. Vanaf de single ‘What Are You Waiting For’ veerde het overwegend Franstalige publiek als één man recht en die geestdrift zou niet meer wegebben voor de set erop zat. Onbegrijpelijk dat de Vlaamse media het Waalse gezelschap nog niet de aandacht hebben gegeven die het verdient, want als er momenteel één Belgische band over het potentieel beschikt om buiten onze landsgrenzen brokken te maken is het wel My Little Cheap Dictaphone. Aan gedrevenheid en muzikaal vakmanschap heeft het viertal alvast geen gebrek.

Een minpunt blijft voorlopig wel Redboys weinig orthodoxe uitsprak van het Engels en ook de oudere nummers die als bissen waren opgespaard wisten niet echt te overtuigen. Maar mochten ze bij Rock Werchter of Pukkelpop écht bij de pinken zijn, dan hadden ze MLCD al lang een mooie plek op hun affiche cadeau gedaan.

Dirk Steenhaut

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content