The Horrors @ AB

De Britse experimentele garagerockband (we weten het niet anders te omschrijven) The Horrors trakteerde de Brusselse AB op een set die strakker stond dan de broekspijpen van de bandleden.

DA GIG: The Horrors in de AB, Brussel op 08/12.

IN EEN ZIN: The Horrors speelde een set die strakker stond dan de broekspijpen van de leden, maar in het midden kregen wij het toch even te benauwd.

HOOGTEPUNTEN: ‘Sea Within a Sea’, ‘Still Life’ en ‘Moving Further Away’.

DIEPTEPUNTEN: Weinig slechts gehoord, maar de groep wist de aandacht niet altijd even vast te houden.

BESTE QUOTE: Zanger Faris Badwan verschuilde zich voornamelijk achter zijn bles en er kwam dan ook weinig meer uit dan “dankuwel” en “fijn om hier te zijn”. Beleefde jongen, dat wel.

Met hun derde plaat ‘Skying’ tekende The Horrors voor bevestiging. De groep uit het Britse Southend-on-Sea startte met grillige garagerock en breidde vervolgens uit naar psychedelische new wave met een shoegaze sausje. Nadat hun passage op Pukkelpop gecancelled werd door het noodweer wisten wij wat te doen op deze decemberavond: afzakken naar de AB en vlug.

Het kan niet makkelijk zijn de sfeer van ‘Skying’ perfect over te brengen, maar The Horrors stelde niet teleur. Met een podium dat haast even donker bleef als hun muziek bracht het vijftal een spannende set die even groots van start ging als het album met, jawel, openingsnummer ‘Changing The Rain’. Weinig verrassend, maar doet dat ertoe wanneer de gitaar van Joshua Hayward je zo zweverig tegemoet kwam geblazen terwijl de stem van Faris Badwan je dreunend gebood je ogen te openen?

Als u denkt van wel draaiden de heren meteen uw strot dicht met ‘Who Can Say’ uit hun vorige plaat ‘Primary Colours’. Bewijs dat de groep ook tekstueel overeind blijft in de heuse wall of sound die gecreëerd werd met synths, lagen en lagen van gitaren en heel wat feedback. Als er nog iemand heimwee had naar de donkere kant van de jaren 80 zaten ze bij The Horrors gebakken. Hun look alleen al, geen kleuren in te bekennen daar behalve het gitste zwart dat u zich kunt voorstellen. Koppel dat aan menig vogelverschrikkerskapsel waarvan zelfs Robert Smith van The Cure alleen maar kan dromen en u begrijpt misschien wat we bedoelen.

Hoewel de AB niet helemaal was uitverkocht en het publiek af en toe aarzelde, liet het zich naarmate het optreden vorderde toch meeslepen in de psychedelische kolk die de Britten kweekten. Een die onze aandacht niet altijd kon vasthouden. Toegegeven, ook onze vuist ging strijdvaardig de lucht in tijdens ‘I Can See Through You’ maar bij het volgende nummer grepen we alweer naar onze gsm. Vergeeft u ons dat we op dat moment stilletjes verlangden naar de grillige cover die de groep maakte van Beyonces ‘Best Thing I Never Had’? Heel even maar want het slotstuk dat we kregen voorgeschoteld in de vorm van tweeluik ‘Sea Within a Sea’ en ‘Still Life’ was zodanig af dat niets er in wezen op had moeten volgen om ons voldaan huiswaarts te sturen.

Toch, drie bisnummers waren ons deel waaronder ‘Moving Further Away’. Dat klokt op plaat al af ergens boven de acht minuten, maar werd in de AB zo mogelijk nog langer gerekt. Niet dat u ons daarover hoort klagen, wat een indrukwekkend einde. Een drammende en tegelijk stuwende synthro die nét op het juiste moment werd aangevuld door een strakke drumpartij en de hypnotische zang van Badwan. Die ging nog even aan de haal met de microfoon en verdween dan in de nacht. Wij volgden hem verrassend opgetogen na zoveel donker geweld.

Tinne Strauven

De setlist: Changing The Rain / Who Can Say / I Can See Through You / Scarlet Fields / Dive In / Endless Blue / Sea Within A Sea / Still Life // Mirror’s Image / Three Decades / Moving Further Away

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content