The Drums @ Botanique

Ze zouden met gemak de AB kunnen vullen, maar tijdens de initiële promotiecompagne voor hun nieuwe cd ‘Portamento’ geven The Drums er de voorkeur aan kleine zaaltjes aan te doen. De Rotonde van de Botanique bijvoorbeeld, waar ze geestdriftig werden begroet door hun trouwste fans.

DA GIG: The Drums in de Rotonde van de Botanique, Brussel, 15/9. IN EEN ZIN: The Drums maken weliswaar sprankelende retropop, maar toonden live genoeg persoonlijkheid om niet als een louter pastiche te worden gedoodverfd.

HOOGTEPUNTEN: ‘Money’, ‘Me and the Moon’, en ‘Forever and Ever Amen’.

DIEPTEPUNTEN: waren er niet echt, maar ‘Down By the Water’ werd met iets teveel pathetiek gebracht. Ook ‘I Need A Doctor’ en ‘I Need Fun in My Love’ behoorden tot de zwakkere broertjes in de set.

BESTE QUOTE van zanger Jonathan Pierce: “After too much fun always comes a little trouble.” Aan de man is duidelijk een groot wijsgeer verloren gegaan.

The Drums komen uit Brooklyn, maar eigenlijk zijn ze op de verkeerde plek en in het verkeerde tijdperk geboren. Mochten anglofilie en retroneigingen door het ziekenfonds erkende aandoeningen zijn, dan zouden we zanger Jonathan Pierce zeker een langdurige behandeling aanraden. Samen met zijn gezellen spiegelt hij zich nadrukkelijk aan Britse eightiesbands als The Smiths, New Order en Orange Juice, maar zijn obsessie gaat verder dan enkel de muziek. Ook de lichaamstaal en het visuele imago van zijn helden heeft hij, de videoclips bij de hand, in zijn jongenskamer tot in de puntjes bestudeerd, waardoor zijn gevoel van wat ‘cool’ is bij oudere jongeren al een tikje oubollig dreigt over te komen.

Gelukkig zijn de New Yorkers net iets méér dan een geslaagde pastiche. Hun liedjes zijn zo beknopt dat ze voorbijsnellen voor ze kunnen vervelen en zo radiovriendelijk dat ze al na drie beluisteringen als kauwgum aan je geheugen blijven plakken. Bovendien worden ze versierd met aanstekelijke Beach Boyskoortjes en voorzien van een gulle portie fiftiesdramatiek. Maar ook al klinken The Drums op het eerste gehoor vrij lichtvoetig, vaak hangt er een donkere schaduw over hun songs die bij de aandachtige luisteraar enig onbehagen teweeg zal brengen.

Zopas verscheen, amper veertien maanden na hun langspeeldebuut, de cd ‘Portamento’ en die werd noodgedwongen als trio opgenomen. Adam Kessler, gitarist van het eerste uur, liet zijn makkers namelijk onlangs in de steek, al heeft dat, naar de set in Brussel te oordelen, niet meteen tot spectaculaire stijlbreuken geleid. Bovendien houden The Drums er een eigenaardige rekenkundige logica op na: op het podium bleek vier min één zowaar gelijk te zijn aan vijf.

Vanaf opener ‘What You Were’ nestelden de heren zich op vertrouwd terrein en hoorden we een stuiterende bas, een tintelend gitaartje, steeds prominenter wordende analoge synths en een wakkere slagwerker in actie. Dat laatste hoefde niet te verbazen: wie zijn bandje The Drums noemt, geeft al impliciet te kennen dat het vooruit mag gaan. Pierce bewoog zich voortdurend aan de rand van het podium, alsof hij iedere toeschouwer afzonderlijk wilde aanspreken en herinnerde, zowel qua stemtimbre als theatraliteit, regelmatig aan Brett Anderson van Suede.

De set putte gelijkmatig uit ‘Portamento’ en het titeloze debuut van The Drums, maar hun grootste hit, ‘Let’s Go Surfing’, werd onaangeroerd gelaten. Dat ze weg kwamen met zoveel lef en eigenzinnigheid, had alles te maken met het niveau van nieuwe songs als ‘If He Likes it Let Him Do it’ (springerig, als Joy Division na een vitaminekuur), ‘Days’ (dartel als een jong konijntje), de single ‘Money’ (het soort song waar de antenne van onze transistorradio spontaan van aan het kwispelen slaat) en ‘Book of Revelation’. Voeg daarbij de veerkracht van vertrouwde liedjes zoals ‘Best Friend’, ‘Me and the Moon’ en ‘Forever and Ever Amen’ en je begrijpt dat The Drums niet snel voor eendagsvliegen zullen worden gescholden.

Onder het motto ‘Always leave them wanting more’ hielden de Amerikanen het bij een gebalde set en twee bissen en dat was de juiste beslissing. We werden niet echt verrast of omvergeblazen, maar The Drums dienden zich wél aan als een getalenteerd bandje dat voor aangename verstrooing zorgt. Wat ons betreft kon dat voorlopig volstaan.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: What You Were / Best Friend / Me and The Moon / If He Likes it Let Him Do it / Book of Stories / Money / I Need Fun in My Life / I Need A Doctor / Forever and Ever Amen / Days / Book of Revelation / Down By The Water / How It Ended // It Will All End Up in Tears / The Future.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content