Met een niet onaardig optreden van de rockband The dø werd woensdag in de AB het startschot gegeven voor Arctic Accents, een festival rondom Finse muziek dat uitdijt naar Gent en Antwerpen en binnenkort ook Värttinä, RinneRadio en Kimmo Pohjonen op Belgische podia plant.
DA GIG: The dø in AB, Brussel op 12/10.
IN EEN ZIN: The dø toonde zich veelzijdig en trefzeker, maar leed nog een beetje aan gezichtsloosheid en speelde helaas niet altijd zijn beste songs.
HOOGTEPUNTEN: ‘Dust It Off’, ‘Gonna Be Sick!’, ‘Too Insistent’, ‘On My Shoulders’, ‘At Last!’.
DIEPTEPUNTEN: ‘Playground Hustle’ en ‘The Calendar’. Jammer ook dat de groep dit keer haar Janelle Monáe-cover (‘Tightrope’) achterwege liet.
BESTE QUOTE: Geen van de groepsleden had, tussen de nummers, iets te melden dat de moeite van het reproduceren waard is.
Dat The dø tussen die andere rendierpopgroepen staat geprogrammeerd, ligt uitsluitend aan Olivia Merilahti, een Finse zangeres die jaren geleden naar Parijs uitweek en er in 2005 een muzikale alliantie smeedde met multi-instrumentalist Dan Levi. Aanvankelijk schreef het duo muziek voor films, dansproducties en theatervoorstellingen, maar na een poosje begon het ook echte songs te verzinnen en evolueerde het naar een vorm van indierock die vooral opviel door zijn eclecticisme. The dø, genoemd naar de muzieknoot, veroorzaakte meteen een buzz dank zij enkele songs op MySpace en zijn debuut-cd ‘A Mouthful’ drong zelfs door tot de eerste plaats op de Franse hitlijsten. Opmerkelijk, want zoiets had een Franse groep die in het Engels zong nog nooit eerder voor elkaar gekregen. Vervolgens werden de Europese festivalpodia veroverd en regisseerde de Vlaamse choreograaf Wim Vandekeybus een videoclip voor de single ‘At last’.
Geen idee of dat laatste heeft bijgedragen tot de Belgische populariteit van het gezelschap, dat op het podium uit vijf leden bestaat, maar de opkomst in de AB lag in ieder geval beduidend hoger dan we hadden verwacht. De liveset van The dø was ongeveer voor de helft geplukt uit de dit voorjaar verschenen cd ‘Both Ways Open Jaws’, de rest kwam uit de debuutplaat van de groep. Opener ‘Gonna Be Sick!’ klonk scherp en trefzeker, al leek een refrein als “I’m gonna throw, I’m gonna throw up” ons toch niet meteen het beste startpunt voor een uitbundig feestje.
Olivia Marilahti beschikt over een wendbare stem die soms een beetje aan die van PJ Harvey deed denken, al klonk de Finse iets poppier en minder intens dan haar Britse collega. The dø bleek van vele markten thuis te zijn: tegenover de rechtlijnigheid van ‘The Bridge is Broken’ en de minimalistische pop van ‘Bohemian Dances’ stond bijvoorbeeld het stuiterende, sterk percussieve ‘Slippery Slope’, waarin M.I.A. in de clinch leek te gaan met de vroege Talking Heads. In dit nummer speelde de behoorlijk ‘free’ spelende saxofoniste een prominente rol. Opvallend trouwens hoeveel uiteenlopende invloeden er in de muziek van The dø te bespeuren vielen, van no wave tot psychedelia en van The Velvet Underground (‘At Last!’) tot Pink Floyd (het middenstuk in het gedreven ‘On My Shoulders’). Maar dat was geen bezwaar, omdat de groep er creatief mee omsprong en de songs soms behoorlijk afweken van hun bekende plaatversies.
Nu eens klonk het materiaal hoekig en weerbarstig, dan weer catchy en melodieus, zoals in het courante Radio 1-hitje ‘Too Insistent’. Wel zong Merilathi niet altijd even toonvast en kon je je niet van de indruk ontdoen dat ze net iets hoger trachtte uit te halen dan haar stem aankon. Ook de groep liet in de AB af en toe steken vallen: ‘Playground Hustle’, dat hiphop koppelde aan dissonante gitaren, was meer groove dan song, ‘Aha’ werd genekt door niet altijd ter zake doende tempowisselingen en ook de eerste bis, het kermisdeuntje ‘The Calendar’, was een slag in het water. Gelukkig werden al onze reserves weggespoeld door het sober gebrachte, bloedmooie ‘Dust It Off’, dat van een verrassende, naar techno neigende coda werd voorzien.
The dø is zonder twijfel een groepje met potentieel dat bij vlagen briljant uit de hoek komt, maar, zeker op het podium, nog niet altijd de juiste songkeuzes weet te maken en nog volop op zoek is naar een eigen smoelwerk. In afwachting krijgt het van ons het voordeel van de twijfel.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Gonna Be Sick! / The Bridge Is Broken / Slippery Slope / Playground Hustle / No Clue / Bohemian Dances / Too Insistent / The Wicked & The Blind / On My Shoulders / Aha // The Calendar / At Last! / Dust It Off.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier