(18u30, Castello) Het Schotse The Amazing Snakeheads maakt punk die Jerry Lee Lewis inniger omhelst dan bijvoorbeeld The Stooges. Onbeschaamd keken ze in de achterspiegel, maar knalden toch met een rotvaart vooruit.
PLUS:
Vanaf opener ‘Testifying Time’ was het duidelijk dat The Amazing Snakeheads punk (en bijpassende attitude) met klassieke rock ’n roll zouden mengen en dat als indieboys uit 2006 zouden spelen. Het is daarom geen wonder dat ze al vaker vergeleken werden met bijvoorbeeld The Cramps of Nick Cave in zijn Birthday Party-dagen. Ook geen wonder dus dat ze op indiebehemoth Domino Records (Animal Collective, Last Shadow Puppets, Arctic Monkeys,…) staan. Hoewel, ze zijn veel gevaarlijker dan eender welke keurig geknipte artpopper. De overtuigde houding van zanger/gitarist Dale Barclay maakte dat ook direct duidelijk. De set bestond vooral uit nummers van het zopas verschenen ‘Amphetamine Ballads’. Net zoals die plaat evolueerde de show van pure testosteron naar een rustigere houding. Als een zatlap die zijn adrenalinepiek voorbij is, zwalpte The Amazing Snakeheads opeens van bar naar bar onder begeleiding van een extra zangeres. Om dan weer af te sluiten met punk ’n roll, inclusief reverbeffecten op de microfoon. Live werkte The Amazing Snakeheads beter dan op plaat.
MIN:
Op de juiste plaatsen had de set van de Schotten een immens bargevecht kunnen veroorzaken. De halflege Castello was overduidelijk niet zo’n plaats. Ook viel afsluiter ‘Every guy wants to be her baby’ wat dunnetjes uit in vergelijking met de rest.
HOOGTEPUNT:
Een even uitgeraasde Dale Barclay knielde tijdens de rustigere nummers als een hondje neer voor de zangeres.
AFTERMOVIEGEHALTE:
0,8/5
