Tame Impala @ Pukkelpop: De grote sprong voorwaarts

Tame Impala © Wouter Van Vaerenbergh

“Heiligschennis!”, riepen nogal wat volgelingen van Tame Impala in koor, toen onlangs de single ‘Let It Happen’ uitkwam. Want plots bleek de Australische band meer gemeen te hebben met Daft Punk dan met, pakweg, Jimi Hendrix of Cream. Op Pukkelpop bleek duidelijk hoe onomkeerbaar die evolutie wel was.

Er gaapt een wereld van verschil tussen de psychedelische retrorockers die vijf jaar geleden al eens het festival in Kiewit aandeden, en de groep waarmee zanger en spiliguur Kevin Parker anno 2015 de Marquee plat speelde. Goed, het was even wennen, want op zijn voortreffelijke nieuwe cd ‘Currents’ kleurt de muzikant, die naam maakte met zijn lange, fuzzy gitaarsolo’s, zijn songs nu resoluut in met allerlei synthesizers en komt hij verrassend poppy uit de hoek. Maar artiesten evolueren, ze zijn vaak minder eendimensionaal dan gemakshalve wordt aangenomen. Parker bleek bijvoorbeeld ook een fan te zijn van Kylie Minogue en Michael Jackson. Dat resulteert nu niet alleen in een verzameling catchy melodieën maar ook in een meer dansbare sound.

Soms moet je een deel van je fans afstoten om een nieuw publiekssegment aan te kunnen boren. Het ziet er nu al naar uit dat Tame Impala de clubs is ontgroeid en is doorgestoten naar de grotere arena’s. Toevallig of niet, vandaag werd bekendgemaakt dat Parker -in de studio een onemanband, op het podium een uit de kluiten gewassen vijftal- op 30 januari 2016 in Vorst Nationaal speelt. En ook op Pukkelpop viel ons op dat de man, die zich vroeger achter zijn lange manen placht te verbergen, een heuse frontman is geworden.

Organisch

Vooral in nieuwe songs, zoals het stuiterende ‘Make It Happen’ en het op een aanstekelijke basgroove gebouwde ‘The Less I Know The Better’, vervormde Parker zijn stem met een vocoder-effect en wurmden de keyboards zich resoluut op de voorgrond. Maar ook oudere nummers, type ‘Why Won’t You Make Up Your Mind?’ (uit debuutplaat ‘Innerspeaker’) of ‘Mind Mischief’ (uit ‘Lonerism’) werden dit keer gedomineerd door breed uitwaaierde keyboardsklanken.

Tijdens de enkele keren waarop Kevin Parker alsnog de snaren beroerde, herkende je nauwelijks meer de vertrouwde, rauwe gitaarklanken uit de vorige incarnatie van zijn band. De enige uitzondering op die regel was ‘Elephant’, waarin zich een soort boogie verschool die ons meteen deed denken aan ‘Spirit in the Sky’, de oude hit van Norman Greenbaum. Ook uit afsluiters ‘Feels Like We Only Go Backwards’ en ‘Apocalypse Dreams’ viel af te leiden dat ‘le nouveau Team Impala’ niet steunt op een geforceerd maneuver, maar het resultaat is van een organische ontwikkeling. Dat vond ook het Pukkelpoppubliek, dat geestdriftig reageerde op zowat iedere song uit de setlist.

Met het fraai garrangeerde ‘Currents’, nog altijd even psychedelisch, maar op een andere manier dan vroeger, is Tame Impala een grote-band-in-wording. En aangezien Parker nog altijd maar 29 is, durven we gerust te voorspellen dat hij nog grootse dingen in petto heeft.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Intro / Let It Happen / Mind Misschief / Why Won’t They Talk To Me? / The Moment / Elephant / The Less I Know The Better / Eventually / Why Won’t You Make Up Your Mind? / Feels Like We Only Go Backwards / Apocalypse Dreams.

Bekijk hier de beelden

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content