Suikerrock, dag 2: vlekkeloos België met dEUS als hoogtepunt

‘Friday! Friday! Friday!’ schreeuwt Mauro Pawlowski tijdens Suds & Soda. Neen, Mauro, het is zaterdag, tevens de tweede dag van het Tiense stadsfestival Suikerrock. Maar we vergeven u, want vandaag bewees u met dEUS en vijf andere Belgische acts dat ons vaderland op muzikaal vlak alvast geen failed state genoemd kan worden.

“Na gisteren zijn de jaren zeventig op Suikerrock voorbij, dus sta allemaal recht, en kom dichterbij.” Ben Crabbé neemt ons de woorden uit de mond. Het programma van de tweede Suikerrockdag is evenwichtiger dan de eerste, waar de drie Belgische bands overschaduwd werden door de internationale klepper Deep Purple. Op deze zaterdag staat België centraal, met jonge talenten als Alice On The Roof en Tourist LeMC, en gevestigde waarden Balthazar en dEUS. Iedereen krijgt een faire kans om te imponeren, en dat zullen ze ook stuk voor stuk doen. Maar laten we nog niet te veel vooruitlopen.

Wolvinnen

Noémie Wolfs paradeert het podium op. Het goud spat van haar kleed en haar stem af, één die je herkent uit de duizenden. Logisch ook: haar eerste single Burning was afgelopen maanden niet weg te slaan van de radio, én als voormalige zangeres van Hooverphonic verzorgde ze ook de zang van hits als The Night Before, Anger Never Dies en Amalfi.

Voor de jonge wolvin is de grootste uitdaging dan ook: meer zijn dan De Ex-Zangeres Van. Dat doet ze, vooral wanneer ze het gevaar opzoekt. Het aangenaam kabbelende Burning was niet eens het hoogtepunt van haar set, wel The Night, een popliedje met een hoek af, waarvan de instrumentatie op het eind dreigend aanzwelt, als een ‘wall of sound’ die steeds dichterbij komt.

“Zij heeft geluk gehad dat ze bij Hooverphonic heeft mogen beginnen, hé”, zegt onze buurvrouw. U kunt het ook omgekeerd stellen: Hooverphonic heeft geluk gehad met zo’n vaardige zangeres.

Douchebag

Als volgende op het programma staat opnieuw een artieste die uit de schaduw van haar vorige project wil treden: Billie Bentein, die de afgelopen jaren als livezangeres de wereld rondreisde met Netsky – meest bekend van We Can Only Live Today. Zij blijkt een nog groter succesverhaal te zijn.

Billie huppelt het podium op in een te grote, zwarte trui, met een te grote zonnebril op, en een paar te grote oorringen in. Haar ruggensteun: drie mannen gehuld in nachtzwarte onesies met kap, die een elektrisch drumstel, synthesizers, en nu en dan een gitaar bespelen.

In een interview noemde de Oostendse zichzelf eerder dit jaar verlegen, maar op Suikerrock valt daar niets van te merken. Haar danspasjes zijn de beste van het festival, haar stem is feilloos, en haar set gevuld met elektronische popsongs is snoeihard – veel harder dan op haar door Bert ‘Goose’ Libeert geproducete debuut-ep Talking Loud.

Singles Give Me The Knife en Caught By The Tide doen hun werk, waardoor ze geen Netsky nodig heeft om te overtuigen. Wel een heads up: maak Billie Bentein nooit boos. Want dan schrijft ze een nummer over u. Dan zal dat nummer Douchebag heten. En dan zal ze boven agressieve beats zingen: “You’re a douchebag, you’re a douchebag, you’re a douchebag.” U weze gewaarschuwd.

Barbieroze

Douchebag, dat is een woord dat Alice On The Roof niet snel in de mond zal nemen. Alice Dutoit – ‘van het dak’, snap je hem? – is mogelijks Walloniës meest beloftevolle artieste, al is het moeilijk om haar nog een opkomend talent te noemen: ze speelde al op South By Southwest, Best Kept Secret en Rock Werchter.

Dutoit doet ons vooral denken aan Loena Leeflang uit de Harry Potter-wereld: een quirky meid die soms wat timide overkomt, maar vol verwondering naar de wereld kijkt. Alice’ stem klinkt zo dun als dat van een elfje. Haar drumstok, oogleden, lippen, nagels en coiffure zijn barbieroze. En in haar liedjes spint ze dromen, aan de hand van een elektronische samplepad, synthesizers, drums en een gitaar.

Alice On The Roof straalt meer zelfvertrouwen uit dan toen we ze zagen op Best Kept Secret, en dat staat haar. Met sierlijke popliedjes als Easy Come Easy Go, Mystery Light en Lucky You vertoont ze internationale allures, waarmee ze zich begeeft tussen London Grammar en Sky Ferreira. Dan verrast ze nog met zweverige covers van ABBA’s Dancing Queen en Oscar And The Wolfs Princes. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat Alice Dutoit pas 21 is, dat ze nog maar twee jaar muziek schrijft, en dit al bereikt heeft. Hier zit toekomst in.

Koning Liefde

“Liefde, liefde, ik eb ae noedig.” De Antwerpse raps van Tourist LeMC, in het dagelijkse leven Johannes Faes, zijn niet altijd verstaanbaar, maar zijn boodschap lijkt iedereen op de Grote Markt van Tienen wel te kunnen vatten. Het is een boodschap van liefde: hij rekent niet op autoriteiten – politie of politici – om van de wereld een betere plaats te maken, nee, hij rekent op zichzelf.

Tourist LeMC bouwt een brug tussen muzikale werelden, waardoor een flard van Dr. Dre’s Still Dre vloeiend opgevolgd wordt door een cover van Boudewijn De Groots Meneer De President. Zijn lyrics zijn consistent virtuoos, en zelfs zijn bindteksten hebben muziek in zich, zoals: “Lieve mensen ge moet niet overwegen, het is tijd om u te bewegen.”

Zijn liedjes over liefde en vertwijfeling worden op Radio 1, Q Music én Studio Brussel gedraaid, en voor zijn plaat En Route heeft hij platina beet. Ook een overwinning op Suikerrock kan hij nu op zijn conto schrijven. Singles Horizon, Koning Liefde en En Route worden luidkeels meegezongen, en zijn kleinkunstige hiphop doet ook menig heupen bewegen.

Raise your glass to the nighttime

Het begint te druppelen. De nacht is reeds gevallen, en Balthazar is een kwartier over tijd. Voor het eerst is het écht druk op de Grote Markt van Tienen, de zelfverklaarde tintelende stad. Er hangt iets in de lucht, al is dat altijd het geval voor een optreden van Balthazar. De Kortrijkzaanse indierockers zitten namelijk op een interessant punt in hun carrière: de groep bevestigde al zo vaak, dat hoogstaande kwaliteit standaard is geworden. Zo ook vanavond.

Het publiek heeft er duidelijk zin in, waardoor de band de woo-woo’s in Then What niet hoeft voor te zingen. In het midden van het optreden zit Blood Like Wine, een lied met een honderd procent efficiëntiegraad. Die trage opbouw, die complete overgave van Maarten Devoldere, die vioolaanslagen van Patricia Vanneste, en die onweerstaanbare, steeds herhaalde zanglijn over het heffen van het glas: rondom ons worden passanten spontaan Balthazar-fans.

Alleen, Balthazar kan nog veel meer, als ze daar de tijd voor krijgen. Op Suikerrock speelden ze zeventig minuten, waardoor prachtstukken als Leipzig en Sinking Ship afwezig waren. Niettemin, de goesting zit erin. Op naar dEUS.

Nu of nooit

Tom Barman en de zijnen staan opgefokt. De passage op Suikerrock is de enige van dEUS in hun gewoonlijke opstelling – het afgelopen jaar toerden ze namelijk met een ‘soft electric’-set – en ze lijken er deugd van te hebben. Elk nummer kriebelt, zelfs meer ingetogen stukken als Instant Street en Sirens voelen dreigend aan. Ruigere nummers als Via en If You Don’t Get What You Want klinken op hun beurt verschroeiend, met gitarist Mauro Pawlowski die zijn gitaar hysterisch laat schreien.

dEUS brengt een best-of, maar dan wel met een ‘nu of nooit’-gevoel. De band speelt retestrak, wat vooral opvalt in Fell Off The Floor, Man, waar ze met een ongezien meesterschap overschakelen tussen funk, schokkende uitbarstingen, en ironische disco.

Tijdens een innemende uitvoering van Hotellounge beseffen we: we hoorden alleen maar getalenteerde, spannende bands op deze tweede festivaldag. Opkomende talenten en gevestigde waarden, mannen en vrouwen, pop, rock, elektronica en hiphop: als dit de stand van de Belgische muziekscène is, dan zijn wij meer dan tevreden.