Sufjan Stevens @ Les Nuits Botanique

© Koen Keppens

Sufjan Stevens, was dat niet die barokke folkie die over iedere Amerikaanse staat een cd zou maken? Juist. Alleen heeft de artiest zichzelf inmiddels helemaal opnieuw uitgevonden. Dat bleek tijdens zijn lange, zinnenprikkelende concert tijdens de openingsavond van Les Nuits Botanique.

DA GIG: Sufjan Stevens in Koninklijk Circus, Brussel, 10/5.

IN EEN ZIN: Stevens en zijn elfkoppige groep verkenden het grensgebied tussen progrock, free-jazz, psychedelia en futuristische pop en zorgden tegelijk voor een bont visueel spektakel dat voor het excentriekste van George Clinton beslist niet onder hoefde te doen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Heirloom’, ‘The Owl And The Tanager’, ‘Enchanting Ghost’, ‘Futile Devices’, ‘Impossible Soul’, ‘Casimir Pulaski Day’…

DIEPTEPUNTEN: Geen, al vonden we dat enkele van de nieuwe nummers toch behoorlijk ‘over the top’ klonken.

BESTE QUOTE: “Is het jullie ook opgevallen dat de meeste van mijn songs vanavond nogal zelfzuchtig klinken? Het is al ‘ik, ik, ik’ en ‘mij, mij, mij’ wat de klok slaat. Tja, ik vrees dat ik momenteel mijn tweede puberteit beleef.

Tussen zijn succesrijke cd ‘Illinoise’ en zijn jongste songplaat, ‘The Age Of Adz’, zat een hiaat van ruim vijf jaar. In die periode hield Sufjan Stevens zich vooral bezig met instrumentale, symfonisch aandoende muziek, maar leed hij ook aan een depressie en een virale infectie die zijn zenuwstelsel aantastte. Een en ander inpireerde hem tot een radicale stilistische koerswijziging die ook tijdens zijn tweeënhalf uur durende set in Brussel de nodige verrassingen meebracht.

“I’m your entertainment for the night”, verklaarde de 35-jarige artiest bij het begin van zijn optreden en dat bedoelde hij nogal letterlijk. Een zekere theatraliteit is Stevens immers niet vreemd. Zo verscheen hij tijdens opener ‘Seven Swans’ al op het podium als een engel, uitgerust met reusachtige zwanenvleugels. De zanger, gesecondeerd door een elfkoppige band waarvan alle leden een sci-fi-achtige outfit met fluorescerende strepen droegen, bracht een échte show met uitgekiende choreografieën en veel aandacht voor de visuele presentatie. De ingenieuze projecties en kostuums vormden een ode aan het werk van Royal Robertson, een in 1997 overleden schizofrene kunstenaar uit Louisiana die een bonte stoet van bizarre monsters en ruimtewezens creëeerde en voor wie fantasie en werkelijkheid voortdurend door elkaar liepen.

De geest van Robertson waart ook rond in de teksten van de songs uit ‘The Age Of Adz’, een cd waarop Sufjan Stevens zich rijkelijk bedient van bubbelende en borrelende elektronica en gesamplede beats. De artiest nam tijdens zijn concert overigens omstandig de tijd om die evolutie te verklaren. Hij wilde af van de strofe-refrein-structuur van zijn folksongs en koos dus voor een vrijere vorm waarin ritme, beweging en klank centraal zouden staan. Het was dan ook geen toeval dat zijn groep, naast twee zangeressen en een prominente blazersectie, ook een drummer en twee percussionisten in de rangen telde.

Zelf speelde Stevens afwisselend banjo, elektrische gitaar en synth en zorgde hij ervoor dat zijn rijk gearrangeerde, apocalyptische songs regelmatig dissonante trekjes vertoonden. Dat leidde tot een sound die soms deed denken aan de Dubbele Witte van The Beatles, maar vaker nog het midden hield tussen progrock, free-jazz en de psychedelische uitspattingen van Flaming Lips. ‘I Walked’, ‘Vesuvius’, ‘Get Real Get Right’ en het nerveuze ‘I Want To Be Well’ waren een voor een futuristische, lichtjes overladen en niet zelden ‘over the top’ scherende popsongs waarin Sufjan Stevens zijn artistieke verbeelding de vrije loop liet. De groep speelde trefzeker maar gedisciplineerd en ook de chanteuses wisten ons met hun sirenenstemmen regelmatig te betoveren.

Zelf waren we echter het meest onder de indruk van de ingetogen liedjes uit de vorig jaar verschenen EP ‘All Delighted People’: het sobere, akoestische ‘Heirloom’, het indrukwekkend gezongen ‘The Owl and the Tanager’ en het aan de jonge Paul Simon refererende ‘Enchanting Ghost’, waarin de akoestische gitaren het gezelschap kregen van een speelgoedpiano. De set werd besloten met het 25 minuten durende magnum opus uit de jongste cd: ‘Impossible Soul’, een vijfdelige popsuite waarin Stevens zijn stem vervormde met een vocoder en zich middels allerlei verkleedpartijen manifesteerde als een sjamaan ‘from outer space’. De zaal vulde zich met kleurige ballonnen, er werd uitbundig gedanst op het podium, kortom, we waren getuige van een kleurrijk spektakel dat zelfs voor het excentriekste van Funkadelic niet hoefde onder te doen.

Het publiek reageerde extatisch en kreeg als extraatje nog even de Sufjan Stevens van ‘Illinoise’ te zien, met een ijzingwekkend ‘Casimir Pulaski Day’ en een uitbundige versie van ‘Chicago’. Dit was méér dan een concert, het was een totaalbelevenis die ons nog lang zal bijblijven en eens te meer aangaf dat achter Sufjan Stevens een uiterst veelzijdige artiest schuilgaat. We zijn nu al benieuwd naar wat zijn volgende stap zal zijn.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Seven Swans / Too Much / Age Of Adz / Heirloom / I Walked / The Owl And The Tanager / Vesuvius / Get Real Get Right / Enchanting Ghost / I Want To Be Well / Futile Devices / Impossible Soul // Concerning the UFO Sighting Near Highland, Illinois / Casimir Pulaski Day / Chicago.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content