Steak Number Eight @ ABBox: Headbangen in slow motion

De Belgen van Steak Number Eight spelen op Graspop 2016. © Yvo Zels

Als uw oren toe waren aan een flinke lap rood vlees, dan kon u in de AB terecht bij Steak Number Eight. Het gezelschap uit Wevelgem bracht met ‘Kosmokoma’ onlangs zijn derde langspeler uit en die werd op het podium méér dan saignant opgediend. De schroeigeur moest u er maar bij nemen.

DA GIG: Steak Number Eight in ABBox, Brussel op 16/12.

IN EEN ZIN: Nu eens traag en slepend, dan weer traag en primitief, maar altijd intens en overrompelend.

HOOGTEPUNTEN: ‘Your Soul Deserves To Die Twice’, ‘Gravity Giants’, ‘Dickhead’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Brent Vanneste: “Hey, ça va? Merci, gasten.”

De muziek van Steak Number Eight houdt het midden tussen post-metal en atmosferische sludge en sluit naadloos aan bij die van andere tyfusherrieschoppers als ISIS, Neurosis en Tool. Maar de groep is rijk genoeg aan ideeën om haar eigen niche uit te houwen en heeft in de loop der jaren ook ingrediënten uit prog en psychedelica in haar sound geïntegreerd.

Op zijn jongste cd ‘Kosmokoma’, die zowel in binnen- als buitenland lovende kritieken kreeg, wist het kwartet zichzelf te overtreffen. De plaat werd gemixt door niemand minder dan David Bottrill, bekend van zijn werk met onder anderen Tool, Muse, King Crimson en dEUS, en klinkt bijgevolg excellent. Steak Number Eight staat nog steeds voor noisy en dynamisch, maar neigt op bepaalde momenten ook naar het melodieuze en epische van Pink Floyd, waardoor ze minder eendimensionaal uit de hoek komt dan veel van haar onmiddellijke rivalen.

Wierook

Zeven jaar geleden ging Steak Number Eight, als jongste gezelschap ooit, aan de haal met de gegeerde Rock Rallytrofee. Sindsdien heeft het een enorm groeiproces doorgemaakt en toch zijn de leden gemiddeld nog maar 23. De band, genoemd naar een song van Voidpoint, waarbij Tobias, de overleden broer van frontman Brent Vanneste, vroeger drummer was, gaat het experiment niet uit de weg en steunt op contrasten en tegenstellingen. In hun songs woedt een strijd tussen Eros en Thanatos, hoop en wanhoop, licht en schaduw, stilte en lawaai.

Net voor de set begon werden op het podium wierookstokjes aangestoken, op het projectiescherm ontvouwden zich beelden van de kosmos en vanaf ‘Space Punch’ werd een energie-ontlading gemeten vergelijkbaar met die van een doorsnee tsunami. De gitaren van Vanneste en Cis Deman zetten meteen een genadeloos offensief in met logge, monolitische riffs, terwijl de ritmesectie -bassist Jesse Surmont en drummer Joris Casier- voldoende energie produceerde om een middelgrote stad van elektrische stroom te voorzien. Vaak werden de zangpartijen opgeslokt door het verzengende geluidsvolume, zodat de teksten amper verstaanbaar waren. De intense oerkreet “Wroooaaaaaah”, doorgaans geslaakt bij het begin van een nummer, was vrijwel de enige die ons notitieboekje haalde.

Steak Number Eight @ ABBox: Headbangen in slow motion
© Yvo Zels

De uitzondering was “This is the place where your soul deserves to die”, die ene zin die, als een soort mantra, voortdurend werd herhaald tijdens ‘Your Soul Deserves To Die Twice’. Die licht ontvlambare, schuimbekkende song straalde zowel tristesse als agressie uit. Steak Number Eight zette de toeschouwer meermaals op het verkeerde been met onverwachte sfeer- en tempowisselingen, hardcore-uitbarstingen, crescendo’s en verraderlijke auditieve draaikolken. ‘Return of the Kolomon’ bewoog zich dan weer op het kruispunt van galopperende math- en melodieuze postrock. En ook de andere nummers klonken nu eens traag en slepend (het oudere ‘Track Into The Sky’), dan weer luid en primitief, alsof ze stamden uit de tijd toen er nog mammoeten op de aardkloot rondstruinden.

Graniet

Vaak had het concert iets van een ritueel, een soort eredienst waarbij de toeschouwers allemaal synchroon met het hoofd in dezelfde richting stonden te schudden. Steak Number Eight nodigde uit tot headbangen in slow motion, maar ook tot het trotseren van de zwaartekracht. Want het duurde niet lang voor een eskader crowdsurfers door het luchtruim van de AB zweefde en de schouders van de concertgangers als landingsbaan gebruikte. Behalve songs uit hun nieuwe cd speelden de West-Vlaamse Steak-holders af en toe ook ouder materiaal uit platen als ‘The Hutch’, ‘All is Chaos’ en zelfs hun debuut-ep ‘When the Candle Dies Out…’. Uit het laatste deel van de set onthielden we vooral het machtige ‘Gravity Giants’ (die granieten baslijn, die wilde opflakkeringen) en het op moddervette riffs geplante ‘Dickhead’.

“Eigenlijk hadden we geen bisnummer voorbereid”, momplde Brent Vanneste, waarna hij en zijn gezellen met ‘Pyromaniac’ precies het tegenovergestelde bewezen. Voor het publiek was dat blijkbaar het signaal om het podium te bestormen, want op een gegeven moment stonden er haast evenveel fans tussen de muzikanten als in de zaal. Met Brutus en Kapitan Korsakov, die in de AB als opwarmer dienst mochten doen, en Amenra, Briqueville, Raketkanon en Black Heart Rebellion, palmt de harde liga in ons land almaar meer terrein in. Ook Steak Number Eight verscheen geheel zwartgeblakerd op ons bord. Wie mee aan de dis zat, liet het zich niettemin smaken.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Space Punch / Black Eyed / Your Soul Deserves To Die Twice / Cryogenius / Principal Features of the Cult / Track Into The Sky / Return of The Kolomon / Gravity Giants / Dickhead / The Sea Is Dying // Pyromaniac.

Herbekijk de volledig show hier:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content