Het SPOT festival vierde zopas zijn twintigste verjaardag. Daarmee behoort het showcase-evenement in het Deense Aarhus tot de belangrijkste in Noord-Europa. Met 149 optredens, gespreid over twee dagen en 19 podia op het menu, kwamen de vele buitenlandse bezoekers wél ogen en oren te kort.
Denemarken is de jongste twee decennia een merknaam geworden die, zeker in culturele middens, kwaliteit en degelijkheid suggereert. Dat je als klein land met vijf miljoen inwoners niet per se aan een Calimero-complex hoeft te lijden, is iets dat ook Belgische muzikanten hoopvol zou moeten stemmen. Kwaliteit in huis hebben is uiteraard niet voldoende om een internationale reputatie op te bouwen, maar het hélpt wel. De films van DOGMA-cineasten als Lars von Trier en Thomas Vinterberg blijven spraakmakend, televisiereeksen als ‘The Killing’, ‘Borgen’ en ‘The Legacy’ worden overal ter wereld op superlatieven onthaald, de romans van Peter Høeg zijn in vele talen verkrijgbaar en ook op muzikaal vlak laten de Denen zich niet onbetuigd.
Sinds de internationale doorbraak van the Raveonettes gaat er geen jaar voorbij zonder dat een exponenent van de smørrebrødpop met succes de eigen landsgrenzen oversteekt. Mew, Efterklang, Trentemøller, Alphabeat, Agnes Obel, Kasper Bjørke, Volbeat, The Blue Van, I Got You On Tape en The Kissaway Trail zijn slechts enkele voorbeelden van bands of solo-artiesten die na hun opgemerkte passage op SPOT de grote internationale podia afschuimden en op de hitlijsten hun sporen achterlieten. En naar de jubileumeditie van het SPOT festival te oordelen, staat er alweer een nieuwe generatie te trappelen om, net als hun voorouders de vikings, op veroveringstocht te trekken. Sleep Party People, Broken Twin, Lydmor en Get Your Gun zetten in ieder geval al hun zeilen bij.
Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Door een combinatie van daadkracht, ondernemingsgeest, oog voor innovatie en trots op eigen kunnen. Zet al het talent waar je over beschikt in één uitstalraam, creëer goede banden met je buurlanden, zet goed uitgekiende uitwisselingsprojecten op het getouw en nodig belangrijke muziekprofessionals uit Europa en de VS uit. Vroeg of laat moet zoiets vrucht afwerpen, oordeelde festivaldirecteur Gunnar Madsen ooit. En die theorie was, zoals de Engelse zeggen, ‘spot on’. De jongste twee decennia hebben ROSA (de Deense rock council) en MXD (Music Export Denmark) duurzame netwerken opgebouwd en de lokale muziek op de wereldkaart gezet.
Tyfusherrie
Wie twee dagen rondstruint in de zalen van Musikhuset (zeg maar deSingel op zijn Deens), Godsbanen (een tot evenementenhal omgebouwd rangeerstation) en Voxhall (de bekendste rocktempel in Aarhus), komt niet alleen persmensen en cameraploegen uit alle windstreken tegen, maar ook vertegenwoordigers van de grote festivals en talent scouts van gerenommeerde indielabels als Matador, Domino, Bella Union, Fat Possum of Secretly Canadian. Al die factoren dragen ertoe bij dat de actieradius van Deense, en bij uitbreiding Noorse, Finse, Zweedse en IJslandse muzikanten, jaar na jaar groter wordt. Naast veel jong talent dat -eerlijk is eerlijk- vaak nog onvoldragen en van wisselvallig niveau is, bevat de affiche van SPOT ook een boel gevestigde namen, zodat ieder publiekssegment moeiteloos aan zijn trekken komt.
Als verjaardagstraktatie voor de bevolking van Aarhus hadden de organisatoren dit jaar in het park vóór Musikhuset een groot openluchtpodium neergepoot, waar heel wat gratis optredens te degusteren vielen. Blikvangers hier waren Go Go Berlin, een flink uit de kluiten gewassen ‘classic rock’-band die met zijn debuut-cd ‘New Gold’ een plek tracht te veroveren tussen The Black Crowes en Kings of Leon, en Reptile Youth, een gezelschap dat zich specialiseert in pulserende elektrorock. Een andere belofte is Shiny Darkly, een postpunkband die de erfenis van Joy Division combineert met de stofzuigersound van The Jesus & Mary Chain en net komt aankloppen met zijn debuut-cd ‘Little Earth’. Veel belangstelling was er ook voor de tyfusherrie van Iceage, lievelingen van de toonaangevende Amerikaanse muziekwebsite Pitchfork, en de intimistische slaapkamerfolk van de Zweeds-Japanse Sumie.
Choir of Young Believers kent u ongetwijfeld van ‘Hollow Talk’, de hypnotische begintune van de tv-reeks ‘The Bridge’. De groep, die afwisselend referereert aan Talk Talk en Peter Gabriel, gaf tijdens SPOT een voorsmaakje van haar binnenkort te verschijnen derde langspeler, maar wist ons, door de overdaad van gezwollen synths, dit keer minder te overtuigen. Treefight For Sunlight, in Groot Brittannië opgepikt door het prestigieuze Bella Union-label, viel ons met zijn te barokke toetsenwerk en zanger met irritante eunuchenstem, eveneens een beetje tegen.
Dynamietstaven
Alcoholic Faith Mission, die ooit nog schouderklopjes kreeg van Lou Reed, bracht bij ons net de compilatie ‘We Stop the World From Falling Apart’ uit, hield het midden tussen melancholisch en frivool en legde een bevlogenheid aan de dag die soms herinnerde aan The Arcade Fire. Aangenaam verrast werden we voorts door de pittige elektropop van de Fin Jaakko Eino Kalevi, de jongste ‘signing’ op Domino, en de overrompelende, aan Shellac refererende metalpunk van Fossils, een instrumentaal duo dat zich enkel van bas en drums bedient. De wall of sound van beide heren leek zowaar uit louter
dynamietstaven te bestaan.
De enige Belgische band op SPOT dit jaar was Tubelight, het kwartet rond zanger-gitarist Lee Swinnen, dat het in 2012 tot in de finale van de Rock Rally schopte en met zijn tussen de Stone Roses en Oasis-op-paddo’s laverende sound bij het niet meer al te talrijke publiek in goede aarde viel. Zelf vonden we de songs nog iets te gezichtsloos en te ongelijk van kwaliteit om nu al uitroeptekens boven te halen, maar het eerste buitenlandse uitstapje van het viertal gaf alvast blijk van gezonde ambitie en een jeugdige dadendrang. In dat opzicht viel Tubelight in Aarhus dus beslist niet uit de toon.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier