Spoon @ Vooruit: Songs die knallen als voetzoekers

© gf

Autumn Falls, het muziekfestival dat dit jaar verscheidene Vlaamse steden overkoepelt, komt stilaan op kruissnelheid. In Gent gaven de indie-darlings van Spoon, in het zog van hun jongste cd ‘They Want My Soul’, alvast een uitstekend concert, dat balanceerde op het snijpunt van energiek en catchy.

DA GIG: Spoon in Vooruit, Gent op 5/11.

IN EEN ZIN: Een bruisend concert, vol trefzeker gespeelde, stuiterende popsongs waarin genoeg onderhuidse stoorzenders verborgen zaten om de toeschouwers geboeid te houden.

HOOGTEPUNTEN: ‘You Got Yr. Cherry Bomb’, ‘Rainy Taxi’, ‘Do You’, ‘I Summon You’, ‘Outlier’, ‘Got Nuffin’, ‘Remember’…

DIEPTEPUNTEN: geen

BESTE QUOTE van Britt Daniel: “Volgens onze boekingsagent hebben we ooit al eens eerder in deze zaal gespeeld. Zou kunnen, maar ik herinner me er helaas volstrekt niets meer van.”

Succes is vaak een kwestie van volharding en arbeidsethiek. Vraag dat maar aan Spoon, een band uit Austin, Texas die inmiddels 21 jaar actief is en in die tijd almaar beter en populairder is geworden. De jongste drie langspelers van de heren haalden allemaal de Amerikaanse toptien en ook in Europa beschikt Spoon over een trouwe aanhang. Britt Daniel, de 43-jarige zanger-gitarist en spilfiguur van de groep, is een meester op het gebied van de dynamiek. Hij stopt zijn liedjes vol onweerstaanbare hooks en bewijst nu al acht platen dat minimalisme zeker geen excuus is om een gebrek aan goede ideeën te verhullen.

De sound van Spoon valt moeilijk te omschrijven. De groep maakt vlotte, toegankelijke pop met echo’s van Elvis Costello en The Beatles, maar is tegelijk beïnvloed door de stuiterende soul en R&B van Tamla Motown, de afgekloven postpunk van Wire (de titel van Spoons tweede cd ‘A Series of Sneaks’ was een vette knipoog naar de klassieke Wire-song ‘A Serious of Snakes’) en de experimenteerzucht van Can. De groepsnaam Spoon werd overigens ontleend aan een oude song van de dwarse krautrockers. De muziek van de Texanen is met veel zorg vormgegeven, maar klinkt tegelijk fris en spontaan en slingert voortdurend heen en weer tussen lofi en hifi.

Who killed Bambi?

Dat op ‘They Want My Soul’, de onlangs verschenen achtste cd van Spoon, de balans vooral naar het laatste overhelt, is geen toeval. De groep werkte voor het eerst samen met externe producers -in casu Joe Chiccarelli en Dave Fridmann- die een opvallend helder klankbeeld boetseerden en de radiovriendelijke songs van Spoon deden knallen alsof het voetzoekers waren. Britt Daniel, in Vooruit gehuld in een ‘Who Killed Bambi?’-t-shirt, heeft het in de nummers over een samenleving waarin voortdurend aanslagen worden gepleegd op onze privacy en integriteit en roept impliciet op tot waakzaamheid, willen we niet van onszelf vervreemden.

Sinds vorig jaar is Spoon, dank zij de komst van gitarist en toetsenman Alex Fischel, uitgegroeid tot een kwintet. In Vooruit leidde dat tot even strak als trefzeker samenspel en een geluid vol subtiele details. In de loop van de 21 songs tellende set putte de groep lichtpunten uit heel haar carrière. Toch lag de nadruk vooral op de nieuwe langspeler en het algemeen geliefde ‘Ga Ga Ga Ga Ga’ uit 2007. Opener ‘Knock Knock Knock’ zette op magistrale wijze de toon voor de rest van de avond: een korzelige gitaar, fijne samenzang, inventieve toetsenaccenten en een bruisende melodie die, door de aanwezigheid van onderhuidse stoorzendertjes, af en toe flink derailleerde. ‘Rent I Pay’ werd aangezwengeld door een potige Stonesriff en ook het springerige ‘You’ve Got Yr. Cherry Bomb’ zat helemaal vooraan in de set.

‘The Ghost of You Lingers’ volgde een staccato synthlijn en gaf aan met hoeveel souplesse Spoon uiteenlopende types songs kan schrijven, zonder er zijn herkenbare karakter bij in te schieten. Dat viel ook op tijdens “Rainy Taxi’, een uitgesponnen maar spannend nummer dat op een pompende beat was geplant. In ‘Outlier’, met een dancegroove waar LCD Soundsystem zich niet voor zou hebben geschaamd, namen een wiebelende bas en een batterij elektronica het voortouw. Maar er was tijdens het concert net zo goed ruimte voor verende popliedjes zoals ‘Do You’ (uitermate geschikt om mee te brullen met de autoradio), ‘Don’t Make Me A Target’ (the Fab Four op steroïden) het semi-akoestische ‘I Summon You’ en het ietwat anachronistische maar bezield gezongen ‘I Just Don’t Understand’. Het laatst genoemde was in 1961 een soulhitje voor de Zweeds-Amerikaanse actrice Ann-Margret en werd twee jaar later gecovered door The Beatles tijdens een BBC-sessie.

Zeepbellen

Intussen stond een meisje rechts in de zaal zeepbellen te blazen, die langzaam in de richting van het podium dreven en vervolgens tussen de muzikanten uit elkaar spatten. En zo bleek maar weer eens dat simpele beelden soms meer effect sorteren dan peperdure visuele snufjes. In het zicht van de eindmeet toonde het publiek zich almaar geestdriftiger, zodat ‘Got Nuffin’ -een pittig rocknummer dat genetisch verwant was aan ’25 or 6 to 4′ van Chicago en ‘Paint it Black’ van The Rolling Stones- op het scherp van de snee werd gespeeld. Niet onlogisch: de heren van Spoon werden ooit nog door de Pixies op het juiste spoor gezet.

De bisronde werd ingezet met een verrassende maar uitstekende cover van ‘Remember’, oorspronkelijk afkomstig uit John Lennons ‘Primal Scream’-plaat. Uit het bijna tien jaar oude ‘Gimme Fiction’ plukte het gezelschap voorts nog ‘I Turn My Camera On’ en het wild zigzaggende ‘The Beast And Dragon, Adored’. Toen de laatste noten van ‘The Underdog’ uitstierven, was meer dan ooit duidelijk dat die titel niet langer op de Texanen van toepassing is.

Het enige minpuntje van de avond was dat de stem van de immer sympathieke Britt Daniel soms net iets te diep begraven lag tussen de overige instrumenten. Maar los daarvan gaf Spoon een voortreffelijk concert dat ons nu al doet uitzien naar zijn eerstvolgende passage. Als we morgen geen lepel meer hebben om uit te eten, dan kunnen we altijd nog bij Spoon terecht. Een geruststellende gedachte.

DE SETLIST: Knock Knock Knock / Rent I Pay / Don’t You Evah / Who Makes Your Money? / You Got Yr. Cherry Bomb / The Ghost Of You Lingers / Trouble Comes Running / Rainy Taxi / Do You / Don’t Make Me A Target / I Just Don’t Understand / I Summon You / Outlier / ?/ Small Stakes / The Way We Get By / Got Nuffin // Remember / The Beast and Dragon, Adored / I Turn My Camera On / The Underdog.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content