Sleigh Bells @ AB

Het explosiefste debuut van het voorbije jaar was ongetwijfeld ‘Treats’, het eerste teken van leven van Sleigh Bells. De lofi-noisepop van het duo uit Brooklyn steunt op extreme tegenstellingen en is beslist niet voor doetjes bestemd. Ook live joeg het stel de decibelmeter prompt in het rood.

DA GIG: Sleigh Bells in een uitverkochte ABClub in Brussel, op 12/2.

IN EEN ZIN: : Opwindend, gevaarlijk en overrompelend: een concert als een terroristische aanslag.

HOOGTEPUNTEN: ‘Run the Heart’, ‘Rill Rill’, ‘Riot Rhythm’, ‘Kids’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: “Come on Brussels, let’s fucking dance!”

Derek Miller, de gitarist, producer en songwriter van Sleigh Bells, speelde vroeger bij een hardcoreband, maar hield er tegelijk een baantje als ober in een Braziliaans restaurant op na. Daar ontmoette hij Alexis Krauss, een onderwijzeres die als kind voor tv, theater en reclame had gewerkt en nog zangeres was geweest bij het tienergroepje Rubyblue. De twee gingen samen muziek maken en hun eerste demo’s veroorzaakten al gauw een serieuze buzz op het internet. Sleigh Bells inspireerden cineast Spike Jonze tot superlatieven op zijn blog en knalden zich vervolgens een weg naar het hart van M.I.A., die hen een stek aanbod op haar eigen N.E.E.T.-label.

Een en ander leidde uiteindelijk tot de even sensationele als compromisloze cd ‘Treats’, een portie tyfusherrie die door de angsthazen onder de radiomakers terecht als een aanslag op de eustachiusbuizen werd beschouwd. De muziek van Sleigh Bells steunde namelijk op striemende dance- en hiphopbeats, messcherpe glamrock- en metalgitaren en schurende casio-keyboards, maar ontleende haar kracht toch vooral aan het onwaarschijnlijke contrast tussen de stoorzenders van Miller en de catchy popmelodietjes van Krauss. Het was alsof de bubblegumkauwende zangeres van The Ting Tings zich had aangesloten bij de noiseterroristen van Atari Teenage Riot.

Ook op het podium ontploften Sleigh Bells vanaf de eerste noot. Onder het motto “louder is better” en met achter zich een muur van Marshallversterkers, stak het duo het vuur aan de lont met ‘Infinity Guitars’, een nummer dat qua branie niet hoefde onder te doen voor The Beastie Boys ten tijde van ‘Licensed to Ill’. In de loop van de set zouden we ook nog echo’s opvangen van Daft Punk, Justice en Crystal Castles, maar Sleigh Bells klonken gruiziger, overstuurder en overrompelender dan al die groepen samen. De zwaar getatoeëerde Alexis Krauss sloop als een tijgerin over het podium en gooide in vocaal opzicht alle remmen los. In ‘Kids’ manifesteerde ze zich als een Jamaicaanse dancehallzangeres, in ‘Straight A’s’ zette ze het op een schreeuwerig scanderen, in ‘Crown On The Ground’ beperkte ze zich tot steunen en hijgen, maar in het fraaie ‘Run The Heart’ toonde ze aan dat ze, als ze dat wil, ook echt kan zingen en dat Sleigh Bells niet vies zijn van een vleugje mainstreampop.

Intussen haalde Derek Miller maniakaal uit met zijn gitaar. In ‘A/B Machines’ plukte hij sirenes uit de snaren van het type waarmee doorgaans een luchtaanval wordt aangekondigd en schoot hij logge tot messcherpe riffs af, die afwisselend deden denken aan Black Sabbath (‘Treats’), Korn (‘Riot Rhythm’) en Dick Dale (‘Straight A’s’). In ‘Tell ‘Em’ liet hij zijn instrument dan weer ratelen als een machinegeweer, terwijl een sequencer de vervormde synth- en keyboardpartijen uitspuwde. De songs werden naadloos aan elkaar gelast en tegen een hoog tempo de zaal in gejaagd, zodat het publiek nauwelijks een adempauze kreeg.

Het toegankelijkste nummer uit de set was wellicht ‘Rill Rill’, gebouwd op een geloopte akoestische gitaarpartij die gejat was uit ‘Can You Get to That’ van Funkadelic. Op dat moment stond Alexis Krauss alleen op het podium en had je even het gevoel naar een karaokeshow te kijken. Maar vervelend of eendimensionaal werd het nooit, want na goed veertig minuten zat het optreden er al op. Sleigh Bells verstaat immers de kunst bliksemsnel toe te slaan en daarna in de bosjes te verdwijnen. Een concert als aan guerilla-aanval dus: chaotisch, gevaarlijk en opwindend. We zijn er nog steeds niet helemaal van bekomen.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Infinity Guitars / A/B Machines / Kids / Treats / Riot Rhythm / Straight A’s / Run The Heart / Rill Rill / Tell ‘Em / Crown On The Ground.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content