S O H N @ ABBox: In de schaduw van James Blake

Zijn debuut-cd ‘Tremors’ ligt amper een week in de winkel. Niettemin treedt S O H N al op voor volle zalen. Want dank zij zijn spraakmakende set, vorige zomer op Pukkelpop, staat de vanuit Wenen operererende Britse electronic soul-artiest zowat bij alle hipsters op een goed blaadje.

DA GIG: Sohn in ABBox, Brussel op 14/4.

IN EEN ZIN: Soulvolle melodieën vermengden zich met dubstep, elektronische r&b en futuristische gospel, maar met zijn statische aanpak voegde S O H N live nauwelijks iets toe aan de studioversies van zijn nummers.

HOOGTEPUNTEN: ‘Red Lines’, ‘Tremors’, ‘Tempest’, ‘Artifice’, ‘The Wheel’..

DIEPTEPUNTEN: geen, maar ter hoogte van ‘Lights’ begonnen de nummers toch een beetje eenvormig te klinken.

BESTE QUOTE: “Yes, there’s a lot of you. That’s cool.”

S O H N (echte naam: Christopher Taylor) maakt vrij ingetogen, minimalistische muziek, die tot stand komt met behulp van computers, synths en analoge drummachines. Maar zijn belangrijkste troef is wellicht zijn heldere, androgyn aandoende falsetstem. Want S O H N mag zich dan wel van ambient electronica en gefragmenteerde microblieps bedienen, hij is een heuse songwriter, die in zijn spaarzaam aangeklede liedjes de leegte aanwendt alsof het een volwaardig instrument was. De Britse krant The Guardian heeft zijn dromerige, introspectieve songs al omschreven als sadwave of slowtronica, en daar zit iets in: isolement, verlies, wanhoop en desoriëntatie zijn op ‘Tremors’ vaste prik.

S O H N is dan ook een artiest die niet vies is van een zekere dosis melodrama en theatraliteit. Zoals al bleek uit zijn eerste single ‘The Wheel’, staan zijn getroebleerde teksten bol van zelfmedelijden: “I died a week ago / There’s nothing left / It’s caught on video / The very last breath”. Dat neemt niet weg dat het bij 4 AD verschenen ‘Tremors’ een zeer genietbare plaat is, waarop soulvolle pop noir-melodieën zich vermengen met invloeden van dubstep en futuristische gospel. S O H N was de jongste maanden als producer en/of remixer betrokken bij platen van Kwabs, Banks en Lana Del Rey en werkte samen met de Deense zangeres Mø, maar als solo-artiest dreigt hij onherroepelijk te worden overschaduwd door James Blake en andere hedendaagse songwriters die zich van de vocabulaire van de r&b bedienen, zoals How to Dress Well en The Weeknd. In de AB waren er zelfs momenten waarop we aan Jamie Woon of een lethargische Gotye moesten denken.

Monnikspij

Net als James Blake liet S O H N zich op het podium bijstaan door twee extra muzikanten: een bassist en een techneut die zich over allerlei machines en effectaparatuur boog. De zanger zelf, gekleed in iets dat nog het meest van al op een monnikspij geleek, verschanste zich achter zijn keyboards in een bos van vertikaal gemonteerde, flikkerende buislampen. De set stond vrijwel integraal in het teken van ‘Tremors’, maar werd aangevuld door twee oudere nummers: het prachtige ‘Red Lines’ (uit de EP ‘The Wheel’), versierd met gemanipuleerde elektronische koorzangen, en ‘Oscillate’, dat met een toegankelijk synthmotiefje begon, maar gaandeweg een sinister karakter kreeg. Door de overdaad van barokke keyboards verdronk het echter in een poel van bombast die we tot voor kort enkel in het universum van Muse zouden hebben gesitueerd.

De sound werd grotendeels bepaald door verknipte, in reverb gedrenkte beats, op elkaar gestapelde en geloopte keyboardslagen en elektronisch bewerkte zangpartijen (zie de stotterende intro van ‘Tempest’). Nu eens werd geoocheld met een vinnige ritmiek (‘Veto’), dan weer ging het tempo in ‘slow motion’, zoals in het sensuele en bezielde ‘Fool’. Alleen klonk het allemaal een beetje tweedehands en verwachtte je dat S O H N op ieder moment ‘Limit To Your Love’ kon inzetten. In ‘Bloodflows’ (“My love, my love, my love don’t love me”) flirtte hij dan weer iets te nadrukkelijk met Weltschmerz. De man stond op het podium als een jonge Werther, die wachtte tot de klusjesman zijn gebroken hart kwam lijmen.

Geen grote performer

Daarmee willen we zeker niet suggereren dat S O H N geen talent zou hebben. Zijn songs zijn poppier en directer van aard dan die van James Blake en mocht hij, net als Marvin Gaye destijds, voor een organischer instrumentatie kiezen, dan zouden zijn songs wellicht een veel langer leven beschoren zijn. Dat zijn set er na 48 minuten al op zat, wijst echter óf op gemakzucht óf op creatieve armoede. Het concert was overigens een statische vertoning die tegenover de plaat nauwelijks enige meerwaarde te bieden had. Maar het publiek was blijkbaar niet ontevreden: vooral de slotnummers, het naar S O H N-maatstaven uptempo ‘Artifice’ en het populaire ‘The Wheel’, met zijn vervormde doowopintro, vielen bij de aanwezigen in goede aarde.

Zelf hadden de echter de indruk dat de man zich beter thuis voelt in de studio dan op het podium en dat er in hem, tot bewijs van het tegendeel, geen grote performer schuilt. Voorlopig nog een beetje een verloren S O H N dus.

Dirk steenhaut

DE SETLIST: Ransom Notes / Red Lines / Tremors / Oscillate / Tempest / Veto / Fool / Bloodflows / Lights / Lessons // Artifice / The Wheel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content