(14u50, Main Stage) Met de herenigde Libertines staat Pete Doherty binnenkort in Vorst Nationaal. Op het hoofdpodium van Werchter moest het Britse enfant terrible zich echter tevreden stellen met een plekje onderaan de ladder. Dat Babyshambles tien minuten te laat op het appel verscheen, was niet echt een punt. Vooral omdat Doherty er al jaren een sport van maakt op het laatste moment zijn kat te sturen.
PLUS
Wie al eens de muziekpers leest, weet het al langer: Pete Doherty is een ongeleid projectiel, een man die zijn leven laat sturen door heroïne en alcohol en als gevolg daarvan regelmatig uit één of andere greppel dient te worden gevist. Roddelblaadjes hebben aan hem een flinke kluif, maar eigenlijk is de zanger-gitarist een soort stripfiguur die rock-‘n-rollauthenticiteit faket en daar enkel in het op hypes beluste Groot-Brittannië mee wegkomt. Gezien zijn labiele levenswandel mag het een wonder heten dat Doherty af en toe een goeie popsong schrijft. Eén die over veerkracht en een catchy melodie beschikt. Zo staan er enkele op ‘Sequel to the Prequel’, de jongste langspeler van Babyshambles, en ook set-opener ‘Delivery’ prijkt al jaren op onze iPod.
MIN
Minder goed nieuws is dat het bewuste nummer tergend slordig en rammelend werd gespeeld en dat het ‘Killamangiro’ en ‘Maybelline’ al niet beter verging. Op hun best klonken Babyshambles als een lite-versie van The Clash, maar eigenlijk had je iedere riff, iedere intro al elders gehoord. En beter bovendien. Bovendien leek de pose belangrijker dan de muziek: gitarist Mick Whitnall zong backing vocals zonder de sigaret die uit zijn linker mondhoek bungelde, te verwijderen en ook Doherty straalde een en al ‘ennui’ en geveinsde nonchalance uit. Hij keilde bierbekertjes in het publiek, gooide zijn gitaar over zijn schouder (ze werd behendig door een stage-hand opgevangen) en ging languit op het podium liggen om vanuit die positie ‘8 Dead Boys’ in de microfoon te mompelen.
Zeker, rock-‘n-roll is altijd een beetje theater en wanneer de muziek overtuigend klinkt, hoort u ons daar niet over kniezen. Maar méér dan banale indie- en garagerockclichés had Babyshambles niet in de aanbieding. Iedere intro, ieder riffje, had je elders al eens beter gehoord. Zo was het gitaarriedeltje uit ‘Fall From Grace’ flagrant gejat uit ‘I Want You’ van Bob Dylan. Maar hey, sommige deernes uit het publiek vonden Doherty ondanks alles blijkbaar een hele Pete. “Fuck me forever”, lazen we op een bordje: een verzoek dat de zanger als “very naughty” beschouwde. Benieuwd wat hij wil worden wanneer hij groot is.
HOOGTEPUNTEN
‘Beg , Steel, Borrow’, ‘Baddies Boogie’.
QUOTE
Pete Doherty mompelde tussen de nummers door zoveel incoherents en onverstaanbaars dat je plots geneigd was zelfs het ‘very drunk’-personage uit ‘The Fast Show’ om zijn eloquentie te prijzen.
DE SETLIST
Delivery / Beg, Steal, Borrow / Killamangiro / Fall From Grace / Baddies Boogie / Pipedown /Maybelline / Penguins / Fireman / 8 Dead Boys / I Wish / Nowt Comes To Nowt / Blitzkrieg + Stone Me / Fuck Forever.
