Stoeipoes, reggae mama, rockster, diva à la Diana Ross of koningin van de dansvloer: er is een Rihanna voor iedereen.
Zeven studioalbums, ruim dertig singles, waarvan de helft de top 10 bereikte, een handvol hits met andere artiesten, en dat allemaal pas sinds 2005: qua bedrijvigheid valt Rihanna moeilijk te verslaan. Op het podium doet de 25-jarige superster daar niet altijd haar voordeel mee. Van het laatste optreden in het Antwerpse Sportpaleis, in oktober 2011, bleven vooral de lange setlist, de vele intermezzo’s en de tempowissels hangen.
Bovendien werd de huidige Diamonds World Tour op gemengde kritieken onthaald in de Verenigde Staten en Canada. Kort na de start begin maart moest Rihanna enkele shows uitstellen wegens ziekte, en nadien maakte de zangeres niet overal een even enthousiaste indruk. De show zelf overtuigde evenmin. Eén journalist hield het op “een slap afkooksel van Madonna”, en ondertussen maken ook Beyoncé en P!nk de stadions onveilig.
Less is more
De vergelijking met de Material Girl was het vooral tijdens de eerste deel van de avond niet ver weg. Het met een kap over het hoofd en geknield gezongen openingsnummer Mother Mary, de met borduurwerk versierde parka en bustier van Riccardo Tisci van Givenchy (ook verantwoordelijk voor Madonna’s Superbowloutfit), het veelvuldige gegraai tussen de dijen tijdens Phresh Out the Runway en Pour It Up: dat is erom vragen natuurlijk.
Toch waren de verschillen meteen duidelijk: een sobere openingsact in plaats van een grootse entrée à la Madonna of Lady Gaga, en ook van een allesomvattend concept of verhaal achter de vijf luiken van het concert was geen sprake. Dansbaar entertainment en de eigen muziekcatalogus stonden voorop, en gelukkig bolde die laatste als de witte Lamborghini die nabij de artiesteningang geparkeerd stond.
Bovendien had Rihanna deze keer heel wat minder props mee dan tijdens de Loud Tour in 2011. Acht danseressen, bewegende panelen voor de videobeelden, laserstralen en hydraulische liften voor de zeskoppige band, indrukwekkende vuureffecten tijdens Rockstar 101: het was compact, slim en het leek op een concert – niet op James Cameron op speed.
Een pluim ook voor de pakjes van designers als Raf Simons en Alber Elbaz. De outfits gingen zo vlot aan en uit dat irritante videoclips of ellenlange gitaarsolo’s achterwege konden blijven. Gitarist Nuno Bettencourt (ex-Extreme, de band die in 1991 scoorde met More Than Words) deed nochtans flink zijn best.
Zwoele smoelen
De setlist steunde vooral op Rihanna’s laatste albums Unapologetic (2012) en Talk That Talk (2011) en bevatte dus een pak nummers die niet eerder live te horen waren. Een verdedigbare keuze, al veerden de tribunes pas recht bij Man Down, Rude Boy en What’s My Name – zo’n drie kwartier ver. Andere bekende nummers werden in een medley gedraaid, zoals Take a Bow en Hate That I Love You. Nochtans klonken die nog altijd fris, zoals Umbrella, dat een funky arrangement kreeg.
Ondertussen kreeg het publiek wel een gans keuzemenu voorgeschoteld. Stoeipoes, reggae mama, rockster, diva à la Diana Ross of koningin van de dansvloer: er is een Rihanna voor iedereen, vanzelfsprekende podiumautoriteit en “ik doe waar ik zin in heb”-attitude inbegrepen. Wie de superster eerder aan het werk zag, ontdekte echter geen nieuwe gedaante.
Bovendien maakte het schromelijke gebrek aan communicatie met het publiek (“Antwerp!” maal dertig, en een vermaning voor wie cadeautjes op de podium gooide) het icoon er niet menselijker op. Zelfs tijdens het rondje langs de fans op de eerste rij vergeet Rihanna nooit het zwoele smoelen trekken voor de camera. “Shine bright like a diamond” lukt de ster dan aardig, een taxateur heeft zijn werk met al haar facetten, hoe vaak hij er ook over wrijft. In de boetiek van Rihanna moet de band trouwens niet op een naamsvermelding rekenen.
Ongecomplexeerde fun
Erger is dat het rollenspel, de choreografie en de gespeelde nonchalance al eens de overhand krijgen op de vocale inspanningen. Zo vermeed Rihanna herhaaldelijk hoge noten, of liet ze het zingen over aan de twee backing vocalisten en het publiek. Tijdens het doorleefde Stay en Diamonds gingen de
puntjes op de i, maar toen zaten we al aan de bisnummers.
Gelukkig had de Barbadiaanse hitmachine zich tegen die tijd nog van een andere mooie kant laten zien. We Found Love, Only Girl (In the World) en Don’t Stop the Music vormden samen met S&M en Where Have You Been een trein van floorfillers en toverden het Sportpaleis moeiteloos in een danstempel om. Een beproefd recept, maar nergens kwam dit concert dichterbij de ongecomplexeerde fun die de gastvrouw beloofd had.
Wim Denolf
De setlist: Mother Mary / Phresh Out the Runway / Birthday Cake / Talk That Talk / Pour It Up / Cockiness (Love It) / Numb / You Da One / Man Down / No Love Allowed / Rude Boy / What’s My Name? / Jump / Umbrella / All of the Lights / Rockstar 101 / What Now / Loveeeeeee Song / Love The Way You Lie (Part II) / Take a Bow / Cold Case Love / Hate That I Love You / We Found Love / S&M / Only Girl (In the World) / Don’t Stop the Music / Where Have You Been / Stay / Diamonds
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier