Rickie Lee Jones (55), al drie decennia op het podium, heeft nog altijd lak aan routine. De Amerikaanse laat zich leiden door de inspiratie van het moment. Die houding leidde in de Botanique tot een briljant concert.
Ze mag dan al drie decennia op het podium staan, Rickie Lee Jones (55) heeft nog altijd lak aan routine. De Amerikaanse laat zich leiden door de inspiratie van het moment, ook al loopt ze daarbij het risico languit op haar bek te gaan. Die houding leidde in de Botanique tot een briljant concert, dat van het eerste tot het laatste moment spannend bleef.
Mensen die haar carrière niet van nabij gevolgd hebben, weten over Rickie Lee Jones doorgaans slechts drie dingen: dat ze dertig jaar geleden als debutante een wereldhit scoorde met ‘Chuck E’s in Love’, ooit de sponde deelde met Tom Waits (yep, het is Rickie Lee die over de motorkap van een auto gedrapeerd ligt op de hoes van ‘Blue Valentine’) en qua nukkigheid niet hoeft onder te doen voor Van Morrison. Klopt allemaal, maar in die drie decennia heeft la Jones met haar eccentrieke mix van folk, r&b en beatnikjazz ook een heel eigen stijl ontwikkeld en veertien uitstekende langspelers gemaakt. De jongste, waarop ze samenwerkte met onder anderen Ben Harper en wijlen Vic Chesnutt, verscheen in november vorig jaar en heet ‘Balm in Gilead’. Maar aangezien de Duchess of Coolsville het vertikt haar optredens als een promo-oefening te beschouwen, stonden van die cd in Brussel slechts vier nummers op het menu.
Jones begon haar concert in haar eentje met ‘Second Chance’. Ze kreeg echter dra assistentie van een bassist die ook gitaar speelde en een drummer die tegelijk prima overweg kon met het klavier. Beide muzikanten toonden moeiteloos aan dat een dienende functie de creatiteit niet in de weg hoeft te staan. De zangeres struinde kriskras door haar repertoire en maakte daarbij even verrassende als eigenzinnige keuzes. Zo putte ze met ‘Weasel and the White Boys Cool’, ‘Young Blood’ en ‘Coolsville’ drie keer uit haar debuut uit 1979, maar liet ze ‘Chuck E’s in Love’ onaangeroerd. Jammer dat niemand haar vooraf had verteld dat het geen goed idee was op haar leeftijd nog met een doorkijkblouse in de schijnwerpers te gaan staan, maar haar stem was gelukkig wél intact. Hoewel Jones altijd een beetje schril en verkouden klinkt en er een grillige frasering op nahoudt, zingt ze beter met de jaren. Haar muzikale veelzijdigheid en voorliefde voor ingewikkelde songstructuren heeft ze dan weer met Joni Mitchell gemeen.
Eigenlijk is Rickie Lee Jones een echte jazzmusicienne, met een bijzonder zintuig voor aanstekelijke grooves. Ze deinst er niet voor terug te improviseren en haar muzikanten naar onbekend terrein te loodsen: aan de uitgewisselde oogsignalen merkte je heel goed dat er op het podium voortdurend onverwachte dingen gebeurden. Jones’ gitaarsolo in ‘Cloud of Unknowing’ neigde qua grilligheid zelfs naar Marc Ribot. De songs waren afwisselend vertellend (‘Away from the Sky’), bespiegelend (‘A Tree on Allenford’) en geëngageerd (‘The Gospel of Carlos, Norman & Smith’), maar de chanteuse gaf met ‘Must Be Love’, ‘Satellites’ en ‘Living It Up’ aan dat ze ook catchy popsongs in de vingers heeft. Naast gitaar speelde ze piano (in het over Tom Waits handelende ‘A Lucky Guy’ bijvoorbeeld), drums (‘Gethsemane’) en bas (‘Circle in the Sand’) en wandelde ze telkens weer aan de rand van een denkbeeldige afgrond zonder de diepte in te tuimelen. Het samenspel klonk verrassend hecht, wat bleek tijdens het naar Steely Dan lonkende maar van Traffic geleende ‘Low Spark of High-Heeled Boys’.
Het sobere ‘Bonfires’, over een pijnlijke relatiebreuk, zorgde voor koude rillingen; ‘Wild Girl’, Jones’ vingerknippende ode aan haar dochter, charmeerde. En in ‘How Can I Tell You?’, de bij Cat Stevens betrokken afsluiter, tastte de zangeres onzeker naar de akkoorden, al deed dat nooit afbreuk aan de emotionele zeggingskracht van de song. Bissen? Daar doet Rickie Lee Jones niet aan, maar na haar concert in Brussel was eens te meer duidelijk dat ze nog steeds tot de grootste artiesten van haar generatie behoort. Klasse.
DIRK STEENHAUT
SETLIST: A Second Chance / It Takes You There / Weasel and the White Boys Cool / Away from the Sky / Cloud of Unknowing / Vessel of Light / Must Be Love / Satellites / Sailor Song / Young Blood / A Tree on Allenford / Living It Up /A Lucky Guy / The Gospel of Carlos, Norman & Smith / Coolsville / Gethsemane / Low Spark of High-Heeled Boys / Circle in the Sand / Old Enough / Bonfires / Wild Girl / How can I Tell You?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier