Fookin’ lovely, de doortocht van ‘Sheffields Sinatra’, tegenwoordig weliswaar meer rocker dan crooner.
What’s the fuss?
‘Someone call 999, Richard Hawley’s been robbed!’ Alex Turner was lichtjes verbolgen toen hij vernam dat Arctic Monkeys en níét zijn held Hawley in 2006 aan de haal mocht met de Mercury Prize, de belangrijkste Britse beloning voor een artiest. Maar ook zónder dat beeldje op zijn Sheffieldse schouw oogt Hawley’s palmares indrukwekkend: hij speelde ooit bij Jarvis Cockers Pulp, en maakte in zijn eentje naam als een crooner-songwriter in de traditie van Frank Sinatra en Roy Orbison.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Absoluut niet. Uitdagend was zijn show niet zozeer – op de twee nieuwe songs Which Way en Heart of Oak na passeerde elk nummer al de revue tijdens zijn vorige Werchterse passage, in 2013 -, maar fookin’ lovely klonk-ie des te meer.
Hoewel Hawley – u herkent hem aan zijn Cash-kuif en zijn jeansjekker – op zijn jongste plaat Hollow Meadows (2015) weer meer de croonerkaart trekt, waren het de schurende psychrocksongs uit voorganger Standing at the Sky’s Edge (2012) die in Werchter de toon aangaven. De titelsong was een slowburner van jewelste, Leave Your Body Behind You een als ballad vermomde garagerocker, en Down in the Woods was van het soort razernij waar The Stooges eind jaren zestig, begin jaren zeventig een patent op hadden. ‘There must be a place for us, for you and I to be as one’, prevelde Hawley in die laatste. Romantiek met een rockrandje.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Open Up Your Door, vintage Hawley en dus niet voor niks publieksfavoriet nummer één. ‘Open up the door, I can’t hear your voice no more / I just want to make you smile, maybe stay with you a while’, opperde de Sinatra uit Sheffield. Bel 999! Er zijn er beslist een paar flauwgevallen in The Barn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier