Richard Hawley @ Koninklijk Circus: Huis van vertrouwen in een wankele wereld

© Yvo Zels

Wij kennen Richard Hawley als een volbloed romanticus, die als geen ander de gloriejaren van de crooners doet herleven. Maar de zanger uit Sheffield is nog zoveel méér dan dat. Zijn geslaagde concert in het Koninklijk Circus bracht warmte en troost in àl te sombere tijden.

DA GIG: Richard Hawley in Koninklijk Circus, Brussel op 19/11.

IN EEN ZIN: Hawley en zijn band brachten een goed uitgebalanceerde set waarin oude en nieuwe, rustige en potige nummers elkaar afwisselden.

HOOGTEPUNTEN: ‘Open Up Your Door’, ‘Hart of Oak’, ‘What Love Means’ , ‘The Ocean’ en alle nummers uit ‘Standing At The Sky’s Edge’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: “Thank you so much for being brave and coming out and not being afraid.” Ook Hawley is er zich van bewust dat, na Le Bataclan, een popconcert nooit meer gewoon een popconcert zal zijn.

Tijdens de jaren negentig liet hij zich voor het eerst opmerken als gitarist bij indiebands als Longpigs en Pulp. Sinds de eeuwwisseling bewees Richard Hawley echter dat hij ook als zanger en songwriter ruimschoots zijn mannetje kon staan. Twee maanden geleden bracht hij met ‘Hollow Meadows’ zijn zevende langspeler uit, waarvan de titel, net als die van oudere platen als ‘Lowedges’, ‘Coles Corner’ en ‘Truelove’s Gutter’, verwees naar een bekende geografische plek in zijn geboortestad. Als het met zijn muzikale carrière ooit nog mis loopt, dan verdient Hawley dus gewis een baantje bij de Dienst voor Toerisme van Sheffield.

Sinds zijn vorige cd, het door kregelige fuzzgitaren ingesnoerde ‘Standing At The Sky’s Edge’, zag de zanger zich, eerst door een gebroken been en vervolgens door een pijnlijke hernia, aanzienlijk in zijn bewegingsvrijheid beperkt. Dat verklaart wellicht waarom de songs die hij schreef tijdens zijn lange herstelperiode tot de introspectiefste en persoonlijkste behoren die hij tot dusver heeft vrijgegeven.

De liedjes op ‘Hollow Meadows’ klinken sober en bedaard, maar tegelijk ook rijk aan detail. Het zijn voornamelijk ballads over mensen die de artiest na aan het hart liggen: doorvoeld en eerlijk, dromerig en bedachtzaam. Na zijn vorige werkstuk, waarop hij opvallend vaak buiten de lijntjes kleurde, keert Richard Hawley dus terug naar zijn comfortzone; naar het vertrouwde geluid dat hij veertien jaar geleden begon te ontwikkelen op ‘Late Night Final’. Daar is volstrekt niets mis mee, alleen geeft het aan waarom je ‘Hollow Meadows’ bezwaarlijk zijn meest uitdagende plaat kunt noemen.

Pillen

“We’re back!”, riep de zanger triomfantelijk, toen hij met zijn vierkoppige band het podium betrad en het startsein gaf voor een haast twee uur durende show, waarin oude en nieuwe, rustige en potige nummers elkaar zouden afwisselen. “Blijkbaar heb ik hier al eens eerder gespeeld, maar ik zat toen onder de pillen, dus ik kan me er helaas niets van herinneren”. Er werd geopend met ‘Which Way’, waarin Hawley, een veelzijdige en hoogst expressieve snarengeselaar, met de eerste van een reeks knap gedoseerde solo’s op de proppen kwam. Hij wisselde voor zo goed als iedere song van instrument en etaleerde zo in de loop van de avond een collectie gitaren om jaloers op te zijn.

Romantische zielen kwamen tijdens de set ruimschoots aan hun trekken. ‘Tonight The Streets Are Ours’ (uit ‘Lady’s Bridge’) werd versierd met zwierige, maar jammer genoeg synthetische strijkers en verwees met zijn castagnetten naar de vroege producties van Phil Spector. Het behoedzaam voorbij schuifelende ‘I Still Want You’ was een ode aan het soort liefde dat tegen de jaren bestand is en ‘Tuesday pm’, waarin tweede gitarist Chez Sheridan zich over een xylofoontje boog, werd door de zanger aangekondigd als “het ellendigste nummer dat ik ooit op papier heb gezet”. Zeker was alvast dat de regel “Not everyone is bullet proof on the battlefield”, in het licht van de recente aanslagen in Parijs, menigeen koude rillingen bezorgde.

Richard Hawley blijft tot nader order één van de sympathiekste performers uit het popmilieu (“Ik vind dat jullie Belgen veel gemeen hebben met de bewoners van Sheffield, en dat bedoel ik als een compliment”) en staat met opvallend veel zelfrelativering op het podium. “I thought this was shit”, verontschuldigde hij zich toen de ouderwetse, naar de fifties wijzende ballad ‘Open Up Your Door’ zo veel geestdriftige reacties bleek uit te lokken. “Soms blijf je maandenlang aan een song schaven om hem helemaal goed te krijgen, terwijl deze er in vijf minuten uitrolde. Dat maakte mij een beetje wantrouwig. Maar hey, ik ben blij dat ik me heb vergist”.

Rook uit de versterkers

Er waren in Brussel echter ook momenten waarop Richard Hawley en zijn gezellen alle remmen loslieten. ‘Standing At The Sky’s Edge’ was broeierige blues-noir. Het onder de smeerolie zittende ‘Leave Your Body Behind You’ ontpopte zich als pure garagerock; het trage maar gespierde ‘Time Will Bring You Winter’ verkende psychedelische sferen en tijdens het op een machtige Stoogesriff gebouwde ‘Down in the Woods’ leek er zelfs rook uit de versterkers op te kringelen. De band speelde hier meesterlijk met een hard/zacht-dynamiek en toonde daarbij aan hoezeer contrasten elkaar kunnen versterken.

Een ander hoogtepunt was het iets meer ingehouden ‘Don’t Stare At The Sun’. Het buitenbeentje op de nieuwe plaat, ‘Heart of Oak’ (een hommage aan folkzangeres Norma Waterson), klonk dan weer alsof het iets te lang naast de Bowie-classic ‘Heroes’ had gelegen, maar dat hinderde niet. Vooral omdat gitarist Sheridan hier liet merken dat ook hij vuurwerk in de vingers had.

Thank you so much for making us rock stars in Belgium”, monkelde Richard Hawley vóór hij slotnummer ‘There’s A Storm A Comin” inzette. De song had zijn titel niet gestolen, want na een ingetogen begin mondde hij uit in een crescendo van het type dat in staat was eeuwenoude eiken te doen ontwortelen. Uiteraard had de artiest nog enkele extraatjes in de mouw: het zacht wiegende ‘Coles Corner’, het overwegend akoestische ‘What Love Means’ (geschreven toen zijn dochter het huis uitging, maar nu opgedragen aan zijn zoontje, wiens verjaardag hij voor het eerst zou missen omdat hij op toernee was) en het even majestueuze als tijdloze ‘The Ocean’.

Echt verrassen deed Hawley in Brussel niet, maar de man blijft wel een huis van vertrouwen. En wie ooit één nacht onder een brug heeft moeten slapen, weet dat je daar beter niet smalend over doet.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Which Way / Tonight The Streets Are Ours / Standing At The Sky’s Edge / I Still Want You / Leave Your Body Behind You / Sometimes I Feel / Open Up Your Door / Tuesday pm / Time Will Bring You Winter / Down In The Woods / Don’t Stare At The Sun / Heart Of Oak / There’s A Storm A Comin’ // Coles Corner / What Love Means / The Ocean.

Richard Hawley speelt vanavond nog in de Arenbergschouwburg in Antwerpen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content