Red Hot Chili Peppers in het Sportpaleis: Wachten op de knal

De Red Hot Chili Peppers timmeren al 33 jaar aan de weg, maar met hun populariteit zit het nog altijd snor. Het Sportpaleis was dus tot de nok gevuld voor een show waarin crowdpleasers werden afgewisseld met nieuwe songs. Toch klonk de groep iets minder bevlogen dan afgelopen zomer in Werchter.

De Peppers, uit L.A., zijn het soort groep dat vele oorlogen heeft overleefd. De heren wisten weliswaar tachtig miljoen platen te slijten, maar samen met roem en rijkdom kregen ze ook te maken met allerlei drugsperikelen die hun oorspronkelijke gitarist Hillel Slovak het leven kostten en diens belangrijkste opvolger, John Frusciante, tot aan de rand van de afgrond duwden. Van een feestgrage metalfunkband, die de wereld bij voorkeur tegemoet trad slechts gekleed in een strategisch aangebrachte sok, evolueerde het gezelschap in de loop der jaren naar een melodieuze vorm van popmuziek met echo’s van The Beatles.

Vandaag zijn de Red Hot Chili Peppers een goed geoliede machine, die uitsluitend door topmuzikanten wordt aangezwengeld en een respectabel aantal hits op haar naam heeft staan. Critici verwijten het kwartet wel eens dat het de jongste jaren een iets te risicoloze koers vaart en te vaak in herhaling vervalt, maar op zijn onlangs verschenen elfde cd ‘The Getaway’ doet het wel degelijk pogingen om zijn sound te verbreden en er nieuwe ingrediënten aan toe te voegen. Zo besloten de Peppers hun jarenlange samenwerking met producer Rick Rubin, die van hen een succesrijke stadionband maakte, stop te zetten en in zee te gaan met Danger Mouse en de van Radiohead bekende Nigel Godrich. Dat resulteerde in een gelaagder, veelzijdiger geluid en een gevarieerder instrumentarium. Synths, koortjes, het kon allemaal, en tegelijk nam ook het emotionaliteitsgehalte van de nummers gevoelig toe.

Aardschokbestendig

In Antwerpen werden de fans ook in visueel opzicht verwend. Zo zorgde de groep voor een knappe belichting, via verticale, steeds van kleur en hoogte veranderende buisjes die de ene keer vallende sterren suggereerden, de andere keer door de wind leken te worden meegevoerd. Bovendien viel op de reusachtige schermen altijd wel wat te zien, van psychedelische animaties tot in tekeningen omgezette live-beelden.

Frontman Anthony Kiedis -petje, korte broek- sloeg tijdens het springerige ‘Around the World’ al meteen aan het rappen, terwijl bassist Flea en drummer Chad Smith een aardschokbestendig fundament legden. Gitarist Josh Klinghoffer schudde voortdurend knagende tot funky licks uit de snaren en bewees zo dat hij stilaan als een waardige opvolger van zijn vriend en mentor John Frusciante mag worden beschouwd. Tot groot jolijt van het publiek schoten de Chili Peppers meteen een lading hits af, waaronder een stuiterend ‘Dani California’ en een meerstemmig gezongen ‘Scar Tissue’. Flea, het hart en de bloedsomloop van de groep, kwam regelmatig met een slap-bassolo op de proppen, maar naar aloude gewoonte werden tussen de nummers ook vaak korte jams gelanceerd die volstrekt nergens naartoe gingen.

Op gezette tijden citeerden de Red Hot Chili Peppers uit andermans werk, wellicht om hun muzikale veelzijdigheid te beklemtonen. Maar het werd uiteindelijk een maat voor niets, omdat de flarden T. Rex (‘Cosmic Dancer’, ‘Get It On’), Leonard Cohen (‘If It Be Your Will’) -gezongen door Klinghoffer- of Black Flag, ingezet door Flea, niet méér waren dan soundbites van dertig seconden.

Tijdens de huidige toernee wordt de groep aangevuld met keyboardspeler Nate Walcott en in ‘Did I Let You Know’, de enige overblijver uit het vijf jaar oude ‘I’m With You’, verscheen zelfs een trompettist op het podium. Met ‘Right On Time’ beklemtoonden de Peppers hun punkroots, maar meezinger ‘Aeroplane’ was pop zonder weerhaakjes, die iets te routineus uit de luidsprekers galmde. Waar de Peppers enkele maanden geleden op Rock Werchter, na een lange afwezigheid, nog echt iets te bewijzen hadden, leken ze hun optreden in het Sportpaleis als een al van tevoren gewonnen wedstrijd te beschouwen. Echt spannend werd het dus zelden.

Jong veulen

Niettemin hielden de nummers uit het recente ‘The Getaway’ zich prima overeind tussen de classics. Tijdens ‘Dark Necessities’ en ‘Go Robot’ huppelde Flea als een jong veulen over het podium en mikte Chad Smith de ene drumstick na de andere in het publiek. ‘Feasting on the Flowers’ klonk wel aardig, maar het was niet het soort song waar je de toeschouwers knock-out mee mept. Het op Led Zeppelin-riffs gebouwde ‘Detroit’ kwam gelukkig uitdagender voor de dag en tegen ‘Goodbye Angels’ zat Kiedis diep genoeg in the vibe om zelfs zijn T-shirt uit te trekken.

De echte hoogtepunten werden tot het einde bewaard. Een lange instrumentale jam mondde uit in het onverslijtbare ‘Californication’, terwijl ‘Under the Bridge’ en het nerveuze ‘By the Way’ door alle aanwezigen uit volle borst werden meegezongen. Klinghoffer zette de bisronde in met een stukje uit ‘My Death’ van Jacques Brel -ja hoor, we beseffen dat we in België zijn- maar de fans hadden meer aandacht voor Flea die op zijn handen lopend een ererondje over het podium maakte. Met de donkere, onheilspellende psych funk van ‘Dreams of A Samurai’ en de uitbundige uitsmijter ‘Give It Away’ werd, na iets meer dan anderhalf uur, een definitieve streep onder de set getrokken.

De Red Hot Chili Peppers tekenden in het Sportpaleis voor een goed maar niet altijd even opwindend concert. De honger leek te ontbreken, waardoor de bandleden bij momenten op het podium stonden als leeuwen die het klauwen hadden verleerd. Tip: licht de fotomodellen uit hun sponde, neem hen hun villa’s met zwembad en hun blitse sportwagens af en zet hen voor enkele maanden op een dieet van water en brood. Wedden dat het dan volgende keer weer weer knalt zoals het hoort?

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Instrumental Jam / Around The World / Dani California / Scar Tissue / Dark Necessities / Cosmic Dancer + Get It On + Did I Let You Know / Go Robot / Right On Time / Feasting On The Flowers / Aeroplane / Detroit / Californication / Goodbye Angels / If It Be Your Will + Under The Bridge / By The Way // My Death + Dreams Of A Samurai / Give It Away.