Queens of the Stone Age leed aan het Foo Fighters-syndroom op Rock Werchter

Queens of the Stone Age © Wouter Van Vaerenbergh
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

The Evil had landed, donderdag rond valavond op de Main Stage van Rock Werchter. Queens of the Stone Age raasde over de wei met het woestijnzand tussen de tenen, maar liet zich ook al te vaak verlokken tot oeverloos gepalaver.

‘De zon is aan het ondergaan. En eens de zon onder is, you can do whatever the fuck you want!’ predikte Josh Homme, na ruim twintig jaar toch nog altijd ’s werelds meest gegeerde rosse rockgod. En daar had hij geen Ginger Gang Bang voor nodig, donderdag in Werchter.

Het is benijdenswaardig dat Queens of the Stone Age op dat grote boze hoofdpodium niet voor de makkelijkste weg koos. Na de bühne te hebben betreden op de tonen van Singing in the Rain én de themasong van A Clockwork Orange, vatten Homme en de zijnen hun set aan met Do It Again, een schaduwfavoriet uit hun chef d’oeuvre Songs for the Deaf (2002), en het weerzien met een oude geliefde. ‘You and me fit so tight / All we need is one more time’, dixit Homme, en u hing aan zijn lippen.

u003cemu003e’I wanna make it wit’ chu, anytime anywhere’u003c/emu003e, croonde Josh Homme. Zou die Ginger Gang Bang er dan toch nog van gekomen zijn?

Er zouden nog meer van die aangename verrassingen voorbij waaien. In The Fade, bijvoorbeeld, een heerlijke slowburner uit Rated R (2000), waarin Josh Homme tot ‘live till you’ die aanmaande. Of Long Slow Goodbye, misschien wel de breekbaarste Queens-song ooit gemaakt, en de all-time favoriet van Hommes gewezen collega Tim Vanhamel – zou mister Millionaire ‘m aangevraagd hebben vanavond?

Voor het overige deden de Queens wat de Queens al sinds de late jaren negentig doen: rechtdoor rocken, met het woestijnzand tussen de tenen. Go With the Flow, No One Knows, A Song for the Dead: ze werden allemaal gespeeld met de intensiteit en de oerkracht van weleer. Alleen You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire hielp ons er nog maar eens aan herinneren hoe hard we ex-bassist en enfant terrible Nick Oliveri wel missen. Een betere brulboei heeft QOTSA nooit gehad, de verdienstelijke pogingen van Michael Shuman ­- zie: Domesticated Animals – ten spijt.

Halfweg de set kreeg QOTSA plots bezoek van een man in Spidermanpak. Homme zag hem crowdsurfen in het publiek en riep hem het podium op om te dansen ‘like a sex weasel‘. Geestig, maar net als die oeverloos uitgesponnen drumsolo in de buik van No One Knows en die langgerekte introductie tot de groepsleden toch ook een beetje overbodig. En zo leed Queens of the Stone Age donderdagavond bij momenten aan het Foo Fighterssyndroom: iets te veel gepalaver, iets te weinig to the point. Hadden ze die verloren tijd dan niet in schromelijk over het hoofd geziene songs als Feel Good Hit of the Summer of Sick, Sick, Sick kunnen investeren?

Van het handjevol nieuwe songs, uit het vorig najaar verschenen Villains (2017), vielen vooral Feet Don’t Fail Me en The Evil Has Landed op, respectievelijk een funkrocker uit de hoogspanningscabine en een alle kanten op stuiterende, door breed uitwaaierende gitaarsalvo’s gekenmerkte desert session die zo op het nog altijd onderschatte Lullabies to Paralyze (2005) had gekund.

‘We fuck to QOTSA’, had iemand op een pancarte geschreven. Tegen het eind van de show had Homme dat gezien, waarop hij – breed grijnzend – zijn ultieme sekssong inzette. ‘I wanna make it wit’ chu, anytime anywhere’, croonde hij. Zou die Ginger Gang Bang er dan toch nog van gekomen zijn?

DE SETLIST: Do It Again / The Lost Art of Keeping A Secret / Go With The Flow / Feet Don’t Fail Me / The Way You Used To Do / You Think I Ain’t Worth A Dollar, But I Feel Like a Millionaire / No One Knows / The Evil Has Landed / In The Fade / My God Is The Sun / Burn the Witch / Long Slow Goodbye / Domesticated Animals / Make It Wit Chu / If I Had a Tail / Little Sister / A Song for the Dead

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content