Niks tegen de jaarlijkse kerstmarkt of de Kleine Bloemenstoet, maar de albumvoorstelling van Queens Of The Stone Age in Fort 2 was het opwindendste dat in jaren in Wommelgem heeft plaatsgevonden.
HET CONCERT
Queens Of The Stone Age stelde zijn zevende album Villains voor tijdens een exclusieve Studio Brussel-showcase in Fort 2, Wommelgem.
DE HOOGTEPUNTEN
If I Had A Tail, My God Is The Sun, Little Sister, The Evil Has Landed, Go With The Flow.
HET DIEPTEPUNT
De bisronde. Of toch het gebrek eraan.
DE QUOTE
‘Avonden als deze, waar we met z’n allen samenkomen, zijn prachtig. Ik wil jullie daarvoor bedanken. En ja, ook als ik nu nuchter was, zou ik hetzelfde gezegd hebben.’
Queens Of The Stone Age, een van de beste en consistentste rockbands van deze eeuw, in een fort in Wommelgem? Nicotine, valium, vicodin en zoveel meer op een met oude bakstenen muren en een gracht omgeven plein, daar waar ’s avonds doorgaans enkel vleermuizen te bekennen zijn maar voor de gelegenheid zevenhonderd QOTSA-fans mochten postvatten? Het was het soort evenement waar destijds het woord ‘uniek’ voor uitgevonden is geweest.
Het uur vóór het optreden voelde een beetje als het uur voor De Eerste Date aan: buiken kriebelden, handen waren klam en harten klopten in de keel. Het zou een avond van eerste keren worden. Niet alleen was het ónze livekennismaking met de songs uit het nieuwe QOTSA-album Villains, ook de band zelf had verse songs als Feet Don’t Fail Me of Fortress nog maar één keer eerder voor een groot publiek gespeeld.
De Queens knalden er direct dé feelgoodhit van de zomer tegenaan. En nee, het was niet Despacito.
Toch hielden Josh Homme en zijn kornuiten zich geen seconde in. Het vijftal stormde het podium op zonder een beleefd ‘hallo’ of een ‘wat-is-het-hier-mooi’ – de Queens doen niet aan voorzichtig aftasten. In plaats daarvan drukte Homme u stevig tegen zich aan, zette hij meteen No One Knows in en knalde hij er vervolgens direct dé feelgoodhit van de zomer tegenaan. En nee, het was niet Despacito.
Brand! Moord! Verraad!
Nadat hij u tijdens If I Had a Tail nog even fors bij de heupen had gegrepen, begon Homme aan zijn fonkelnieuwe verhaal. Een verhaal over slechteriken, over bad boys, over villains. Over mensen die buiten de lijntjes durven te kleuren, die tegen de stroom in zwemmen. Over hemzélf.
‘Je hoeft dit niet goed te vinden, maar ik hoop natuurlijk van wel,’ zei hij, om in de openingsregel van Feet Don’t Fail Me zijn geboorteverklaring te bezingen: ‘I was born in the desert, May 17 in ’73.’ De synthesizers kondigden een razende storm aan, de gitaren deden die ook daadwerkelijk uitbreken. ‘Me and my gang come to bust you loose. We move with urgency, between pleasure and agony’, vervolgde de zanger. En er was niks dat wij daar nog aan konden toevoegen.
Een bluesy liefdeshoofdstuk volgde: The Way You Used To Do, waarin de opper-Queen zijn gitaar even aan de kant legde om zijn microfoon te bepotelen, tot die van zijn staander viel. Terug naar de gitaar dan maar, die hij bij de snaren greep tot ze jankten als een coyote onder vuur.
Er passeerden nog drie nieuwe songs de revue, en hoewel die nog zo vers zijn als een brood om zes uur ’s ochtends bij de bakker, hielden ze zich verbazingwekkend goed staande tussen klassiekers als Little Sister en My God Is The Sun.
Het bewijst nog maar eens hoe graag de Queens met verwachtingen spelen. Want luister voor de eerste keer naar Villains en u zult denken: zijn Queens Of The Stone Age nu net naar de dark side overgestapt? Hebben ze nu een popplaat gemaakt met die Mark Ronson van Uptown Funk? Brand! Moord! Verraad!
Speelse funk en recht-door-de-muurpunk
‘Als jij zo intolerant en veeleisend bent dat je van ons verwacht dat we altijd dezelfde band blijven, hou je misschien wel van ons om de verkeerde redenen’, vertelde Homme ons daarover. En hij heeft gelijk: net omdat de Queens het gevaar durven opzoeken en zichzelf bij elke plaat durven heruitvinden, klinkt deze band nog steeds zo vitaal. Het ultieme bewijs daarvan werd geleverd tijdens nieuwe single The Evil Has Landed: vijf minuten speelse funk, één minuut recht-door-de-muurpunk. Josh Homme haalde tijdens het eerste deel nog zijn plagerigste doeh-doeh-doeh’s boven, flink met de kont schuddend. Maar wanneer de band de eindspurt inzette, veranderde hij in een stormram: ‘Here we come, get outta’ the way! Look out!’ En prompt voelden we het kriebelen op plaatsen waarvan we niet eens wisten dat het er kón kriebelen.
Josh Homme wordt weleens The Ginger Elvis of Baby Duck genoemd, maar in Wommelgem ontpopte hij zich toch vooral tot King Badass.
Geen slechte villain, die Josh Homme. In sommige kringen wordt hij The Ginger Elvis – of De Rosse Reus – genoemd, bij Eagles of Death Metal doopten ze hem zelfs Baby Duck. Maar zondagavond in Wommelgem ontpopte hij zich toch vooral tot King Badass. Er zijn namelijk nog weinig commercieel succesvolle rockartiesten die zo compromisloos en onvermurwbaar zichzelf zijn. Of om het met een regel uit setafsluiter Go With The Flow te zeggen: ‘I want a new mistake, lose is more than hesitate.’ Liever doen met risico op falen, dan bang zijn om te leven. Amen.
DE SETLIST: No One Knows / Feel Good Hit Of The Summer / If I Had A Tail / Feet Don’t Fail Me / The Way You Used To Do / My God Is The Sun / Fortress / Smooth Sailing / Domesticated Animals / Little Sister / The Evil Has Landed / Go With The Flow
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
