Brussel kreeg met de ‘Secret show’ van Prince zware, smerige, plakkerige funk van het hoogste niveau voorgeschoteld. Een perfecte rit? Net niet. De perfecte party? Absoluut.
De gig: Prince in Viage, Brussel, zondagochtend 7/11 zo ergens tussen 3 en 6 uur
In één zin: Het beste feestje dat je op een zaterdagavond kunt beleven
Hoogtepunt: Conrtoversy
Dieptepunt: Het intermezzo met de zangeressen. En de slecht geklede man met wapperende handjes die mee het podium is opgesprongen.
Beste quote: ‘It’s not time to take of your shirt, yet.’ (Prince spoort zijn lichtman aan om de spotten te dimmen)
‘Go get your brother, you have been chasing me all night.’ (Prince tegen een beleefd opdringere fan on stage)
Ergens in de jaren zeventig zaten Jeff Beck en Eric Clapton samen in een auto. ‘What would be the perfect ride?’ vroegen ze zich af. Na enig overleg kwamen ze tot de conclusie: ‘Een oude Cadillac met een goeie stereo en de geur van seks.’
Zó, dames en heren, was de pre-show die Prince zaterdagnacht tussen drie en zes uur speelde in de Viage in Brussel.
‘Secret shows’ van Prince – deze keer zo geheim dat er gewoon een persbericht was rondgestuurd – krijgen als vanzelf het epitheton ‘legendarisch’. Deels omdat die concerten vaak van uitzonderlijk niveau zijn, deels omdat diehard fans nu eenmaal niet altijd even kritisch zijn en omdat het gevoel van exclusiviteit (‘ik was er en jij niet, sucker’) voor velen zo lekker is.
Was alles in de Viage legendarisch? Nee, dat was het niet. Het eerste halfuur was behoorlijk slap en richtingloos – tijdens de gitaarversie van Sometimes It Snows in April riep een dissident in het publiek: ‘Wat voor karaokebar is dat hier?’ Was het functioneel om een kwintet op te voeren met behalve bas en drums dríé toetsenisten (piano, Rhodes en Hammond)? Is powerhousedrummer John Blackwell meer dan een houthakker? Allemaal voer voor discussie. Feit is dat deel één, met onder meer Delirious, Soft and Wet, Why Do You Want to Treat Me So Bad en Partyup, af en toe nét iets te veel weg had van Up with People. Als je het positief bekijkt: ook Prince moest even inrijden, zong aanvankelijk niet, tastte de sfeer af en gaf niet te veel prijs. Om dan te knallen met een rist klassiekers als Uptown, Raspberry Beret, Cool, U Got the Look, en – het hoogtepunt – Controversy.
Waarna een dipje, dat erg deed denken aan de inzinking in Werchter deze zomer: wanneer Prince center stage overlaat aan zijn achtergrondzangeressen (Free, Pearls B74 the Swine, Love Thy Will Be Done) – gaat de fut er even uit. Noem het reculer pour mieux sauter: zodra hij de zaak weer overnam, was zijn power onontkoombaar. Van She’s Always in My Hair via Dreamer (nooit eerder kwamen wij dichter bij Jimi Hendrix dan hier) tot Baby I’m a Star en Get on the Boat, Brussel kreeg zware, smerige, plakkerige funk van het hoogste niveau.
Een perfecte rit? Net niet. De perfecte party? Absoluut. Een oude Cadillac met een goeie stereo en de geur van seks? Een mens kwam kleenex te kort.
Bart Cornand
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier