Het is inmiddels twintig jaar geleden dat Portishead ‘Dummy’ uitbracht, een plaat die het genre triphop mee hielp definiëren. De Britse band sloot de Marquee op Pukkelpop af met een filmische en met pijn doordrenkte prachtset.
PLUS:
Geen wonder dat elk nummer met gejuich onthaald werd. Portishead is een band die regelrecht voor kwaliteit gaat. Ook op een festival als Pukkelpop was dat duidelijk merkbaar. In een bomvolle en duistere Marquee bracht ‘Silence’ de set op gang. Geoff Barrows hiphopbeats pulseerden door de hele tent en werden begeleid door het emotionele stemgeluid van Beth Gibbons, die zoveel pijn in haar stem weet te leggen dat ook u zich “wounded and afraid” voelde. Beiden werden ze achtervolgd door de filmische gitaarlijnen van Adrian Utley, die even wegstierven om dan weer met toegeknepen ogen al ro(n)kend vanonder een jaren ’50 fedorahoed achter het hoekje te komen kijken. ‘Mysterons’ werd twintig jaar na het verschijnen van ‘Dummy’ nog steeds met luid applaus onthaald. Een sensuele topsong, waarbij gitaar en zang het ijle opzochten. ‘The Rip’ werd, onder luid applaus, begeleid door het bekende animatiefilmpje dat een meute schedels in een stedelijke setting opvoert. “Will I follow?”, het sneed door merg en been. Ook ‘Sour Times’ werd extreem goed onthaald. Opvolger ‘Machine Gun‘ liet zien hoe gevarieerd duister het oeuvre van Portishead is. Beelden van rellen, oorlogen en kapitalistische symbolen werden begeleid door een enorm verdovende industrial/machinegeweer-beat. Een absolute brainwash, dat was het. Kent u die scene uit ‘Lord of War’ waarin wapendealer Yuri Orlov (Nicholas Cage) verleid wordt door twee bevallige, Afrikaanse dames? Exact die sfeer riep het sensuele en bijwijlen regelrecht tantrische ‘Glory Box‘ – dat daar trouwens effectief de soundtrack van is – op. Over sfeer gesproken, ‘Roads’ werd nog nooit zo goed gespeeld. Onder zeer minimalistische begeleiding beschreef Gibbons het uiteenvallen van een relatie. “How can it feel, this wrong” lijkt op zich gewoontjes, maar toen zij het zong, zorgde het voor een brok in de keel. Met het zinderende ‘We carry on’ sloten de Britse triphoppioniers op grootse wijze af. Het publiek gaf dan wel een overweldigend applaus, in diens diepste krochten was het muisstil.
MIN:
De bas stond schandalig hard. Zo hard zelfs dat velen hun oren moesten bedekken bij ‘Machine Gun’. Onder ons gezegd: dat het uw brein op zo’n manier verdoofde, was eigenlijk een van de grootste pluspunten.
HOOGTEPUNT:
De volledige set, maar ‘Machine Gun’ en ‘Roads’ zullen u het langst bijblijven.
AFTERMOVIEGEHALTE:
4/5
