Poliça mag zowel Jay-Z als Bon Iver tot haar fans rekenen. Maar ook bij ons lijkt ze almaar populairder te worden. Een half jaar na Pukkelpop trad ze al voor de tweede keer aan in een goedgevulde AB.
DA GIG: Poliça in AB, Brussel op 29/1.
IN EEN ZIN: Live klonk het gezelschap, door toedoen van de ritmesectie, energieker en meeslepender dan op zijn platen, maar de consequent door autotune vervormde stem van de zangeres stelde ons geduld (en onze zenuwen) net iets te vaak op de proef.
HOOGTEPUNTEN: ‘Very Cruel’, ‘Smug’, ‘Tiff’, ‘Vegas’, ‘Dark Star’, ‘Wandering Star’.
DIEPTEPUNTEN: geen, maar dat wil helaas niet zeggen dat het concert tot het einde bleef boeien.
BESTE (WANT ENIGE) QUOTE van Channy Leaneagh: “You’re a wonderful audience. We had a beautiful time. ” Of moeten er nog méér gemeenplaatsen zijn?
Poliça, een groep uit Minneapolis met zangeres Channy Leaneagh als blikvangster, mag zowel Jay-Z als Bon Iver tot haar fans rekenen. Maar ook bij ons lijkt ze almaar populairder te worden. Een half jaar na Pukkelpop trad ze zelfs al voor de tweede keer aan in een goedgevulde AB.
Etherische r&b? Postmoderne elektropop? Soul voor geteisterde zielen? De muziek van Poliça -de bandnaam is naar verluidt Pools voor verzekeringspolis- valt niet zo makkelijk te definiëren. De songs van het gezelschap steunen vooral op beats en borrelende synthesizers, maar zijn in wezen te melancholisch om er de dansvloer mee aan te vegen. Dat ligt in ruime mate aan de teksten van zangeres Channy Leaneagh, die je met haar weinig opkikkerende ontboezemingen over een gebroken huwelijk en de daaraan verbonden trauma’s en neurosen, met een gevoel van onbehagen opzadelen. Het heeft Poliça echter niet belet met ‘Dark Star’, een track uit jaar twee jaar geleden verschenen langspeeldebuut, een inernationale radiohit te scoren.
Intussen kreeg ‘Give You the Ghost’ een opvolger onder de vorm van ‘Shulamith’, een plaat die iets strakker afgelijnd en directer klinkt dan zijn voorganger, maar ook nu weer in het teken staat van de gecompliceerde bijwerkingen van het vrouw-zijn. De cd-titel verwijst dan ook niet toevallig naar de Canadese radicaal feministe Shulamith Firestone. Leaneagh beschouwt de schrijfster en essayiste niet alleen als haar grote muze, haar boek ‘The Dialectic of Sex’ blijkt bovendien het voornaamste bindmiddel tussen de nummers te zijn. Onmacht, innerlijke conflicten, een bedreigde identiteit en een beschadigd zelfbeeld staan in het nieuwe werk centraal. De getroebleerde ondertoon van ‘Shulamith’ neigt afwisselend naar tristesse en dreiging, maar gelukkig steunen de liedjes ook op een hitsige groove die enig licht in de duisternis brengt.
Helikopter
Op het podium bestaat Poliça, behalve uit Channy Leaneagh, uit twee drummers en een bassist en het zijn díe heren die de muziek haar onweerstaanbare karakter bezorgen. Ryan Olson, het brein, de producer en het vijfde ‘onzichtbare’ lid van de band, dook tijdens de set slechts twee keer kortstondig in de schijnwerpers op. Alle synthpartijen waren vooraf geprogrammeerd en op een computerschijf opgeslagen, zodat Leaneagh weinig méér hoefde te doen dan af en toe een knopje in te drukken.
Live klonk de muziek van Poliça iets rauwer, potiger en meeslepender dan op haar platen. Vooral bassist Chris Bierden, die occasioneel een soulvolle tweede stem aandroeg, trok met zijn even elastische als geprononceerde basverrichtingen in ‘Vegas’ en ‘I See My Mother’ meermaals de aandacht naar zich toe. De drummers, die de songs van een stevige ruggengraat voorzagen, hielden er strak de maat in, maar schuwden ook de kamerbrede galm niet. ‘Amongster’ viel op door zijn bevreemdende propellersound, zodat je als toeschouwer het gevoel kreeg dat er alle momenten een helikopter op het podium kon landen. Nu eens klonk de groep energiek en gedreven, zoals in ‘Chain My Name’, dan weer liet ze het tempo zakken, zoals in ‘Torre’, ‘I Need $’ of het triphopachtige ‘Tiff’.
Autotune
Oudere hits, type ‘Dark Star’ en ‘Wandering Star’, stuiterden een eind weg, maar na verloop van tijd begon de sound van Poliça wel erg eenvormig aan te doen. Dat was in een niet geringe mate de schuld van Channy Leaneagh, die haar stem voortdurend vervormde met autotune, een tooncorrigerende gadget waar ook Cher, Miley Cyrus en Black Eyes Peas overvloedig gebruik van maken. Het gevolg hiervan was dat, samen met het reliëf, ook alle emotie uit haar voordracht verdween en dat haar zangpartijen kunstmatig en afstandelijk overkwamen. Een ander ongelukkig nevenverschijnsel: er viel van haar teksten nauwelijks meer iets te verstaan, wat de communicatie zeker niet ten goed kwam.
Toen de chanteuse tijdens de bissen haar autotune even afzette, was het verschil dan ook manifest. Plots hoorde je een vrouw van vlees en bloed, die misschien geen perfecte vocale prestatie neerzette, maar je met een nummer als ‘Leading to Death’ wel wist te raken. Het concert werd afgesloten met een cover van ‘You Don’t Own Me’, een avant-feministische sixtieshit van Leslie Gore. Inhoudelijk sloot dat liedje weliswaar aan bij het repertoire van Poliça, maar in stilistisch opzicht leek het uit een totaal ander universum te stammen. Een buitenbeentje, met andere woorden, dat eindigde met een weinig elegante fade-out.
Al bij al liet de doortocht van Poliça ons met gemengde gevoelens achter. Over de prima ritmesectie geen kwaad woord, maar het geheel klonk te artificieel en te bloedeloos om ons echt bij de lurven te vatten. Het zou best kunnen dat de groep met opzet gedepersonaliseerde muziek maakt. Alleen: voor ons werkte het niet. Hoog tijd dus voor een Poliçahervorming.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Spilling Lines / Lay Your Cards Out / I See My Mother / Very Cruel / Amongster / Smug / Tiff / Warrior Lord / Vegas / Chain My Name / Torre / Dark Star / I Need $ / Wandering Star / So Leave // Leading To Death / You Don’t Own Me.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier