PJ Harvey op Rock Werchter: Queen of drama

© Rob Walbers
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

‘Concert van het jaar!’ riep de ene. ‘Veel te belerend’, vond de andere. PJ Harvey verdeelde meningen, zaterdagavond in The Barn. De onze was onverdeeld positief.

What’s the fuss?

‘Een protestplaat zoals er meer mogen zijn’, oordeelde Knack Focus over The Hope Six Demolition Project, album nummer negen van Polly Jean Harvey, Brits muziekmonument – létterlijk: de opnames vonden plaats in een Londens museum, toegankelijk voor zij die op tijd een kaartje wisten te scoren. The Hope Six – plaat, poëziebundel en (straks) docu in één – is geïnspireerd op PJ’s trektochten door conflictueuze gebieden in Kosovo, Afghanistan en een achterbuurt van Washington DC. Armoe troef, dus. Als de feestgezinde festivalmeute van Werchter dat maar verteerd krijgt, bedachten we ons vooraf.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Geen denken aan. Wie dat wel deed, miste wat de ene omstaander achteraf ‘het beste concert van het jaar’ noemde, en de andere ‘het meest belerende concert van het jaar.’ Ja, PJ Harvey verdeelde meningen, zaterdagavond in The Barn.

Zeker is dat la Harvey – in een pekzwart kleed met dito kraaienverenkrans gehuld door Ann Demeulemeester, die een passend bedankwoordje kreeg – een stukje theater opvoerde. Het was in legerformatie dat zij en haar achtkoppige backingband, waarin u onder meer gitarist-producer John Parish, Queens of the Stone Age-wingman Alain Johannes en ex-Bad Seed Mick Harvey herkende, het podium opgemarcheerd kwamen. Tromgeroffel. Saxen. En een stem die wanhoop verried: ‘A circle is broken’.

Daarmee waren we vertrokken voor een hele hand vol Hope Six-songs, over dood, slavernij en andere zwaarwichtige thema’s. Een mannenkoor, twee percussionisten, de snedige saxofoon van Terry Edwards, de steelgitaar van John Parish: het drama werd akelig mooi in geluid gevat.

Vervolgens sloeg Harvey het volgende hoofdstuk uit haar protestboek open. Doelwit: Groot-Brittannië. ‘England’s dancing days are done’, zong ze. Een lyric die vijf jaar geleden op papier gezet werd, maar in brexittijden akelig actueel aanvoelt.

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

Keus genoeg bij de classics, die voor op het laatst bewaard werden. Uit Rid of Me werd 50ft Queenie geplukt, nijdig als in de vroege nineties. En meteen daarna was het aan achtereenvolgens Down By The Water en To Bring You My Love, die rillingen over ruggen lieten rollen. Hoezo, belerend?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content