Pixies @ Lotto-arena, 31/5

Er was een tijd dat Black Francis God was, of toch minstens ‘zoon van’. Twintig jaar later heeft de corpulente bard uit Boston nog steeds meer rock-‘n-roll in zijn kleine teen dan de meeste rockartiesten in hun hele volgetatoeëerde lijf.

In één zin: Hoogst invloedrijke powerpopveteranen pakken Lotto-arena moeiteloos in.

Hoogtepunt: Joey Santiago laat tijdens ‘Vamos’ zijn gitaar wild feedbacken.

Laagtepunt: Het abrupte en veel te vroege einde van ‘Alec Eiffel’.

Quote: Black Francis krijgt zijn gitaar moeilijk gestemd en Kim Deal grapt: ‘Did you smoke a joint, Charles?

Er was een tijd dat Black Francis God was of toch minstens de ‘zoon van’. Nu, twintig jaar later heeft de corpulente bard uit Boston nog steeds meer rock-‘n-roll in zijn kleine teen zitten dan de meeste hedendaagse rockartiesten in hun hele volgetatoeëerde lijf.

Overigens: het was maandagavond in de Lotto-arena niet echt een kritisch publiek dat naar de Pixies kwam kijken. Integendeel, de meeste mensen, veelal dertigers en veertigers, wilden vooral een leuke avond beleven en konden het oeuvre van de powerpopveteranen van begin tot eind en zonder enige moeite meezingen.

Tijdens openingsnummer Cecilia Ann stond het geluid nog niet helemaal op punt en klonk vooral de basgitaar van Kim Deal wat overstuurd. Voor tweede nummer Rock Music diepte Black Francis/Frank Black meteen zijn indringendste oerkreten op en de instant herkenbare drumpartij in de intro van Bone Machine werd door het publiek direct meegeklapt. Monkey Gone To Heaven en Gouge Away klonken dan weer strak als een dichtgenaaide anus en maakten duidelijk dat de Bostonse band erg goed gerodeerd is. In Hey fungeerde het publiek als koor en klonk Kim Deals hese en doorrookte stem na al die jaren nog opwindender dan op het album.

Tijdens Dig For Fire, het immer veel te korte Allison, Planet Of Sound en Debaser, het nummer dat de blauwdruk vormde voor Nirvana’s Smells Like Teen Spirit, welde in ons spontaan de zin op om ons vlak voor het podium in de moshpit te posteren en even flink loos te gaan. River Euphrates maakte nog maar eens duidelijk dat Blacks unieke keelgeluid nog even imposant is als een jaar of twintig geleden. Het breekbare Cactus maakte ons even weemoedig, maar Is She Weird, het volgende nummer in de set, bleek dan weer het perfecte antiserum voor die plotse melancholie.

Omdat velen de soundtrack bij hun puberteit live kwamen bekijken, hoorde je aldoor kreten als ‘Dit is mijn favoriete Pixiessong!’ en zag je regelmatig iemand uit het publiek rechtspringen en helemaal berserk gaan. De culturele meerwaardezoeker, zoals die zeldzame rare vogel genoemd wordt, bleef wel een beetje op zijn honger zitten. Want soms hadden we het gevoel dat we even goed thuis een cd’tje van de Pixies hadden kunnen opleggen, zo precies speelden ze hun eigen nummers na. De energie die in de lucht hing, hadden we dan wel moeten missen natuurlijk.

Af en toe, zoals in Velouria, Tame of Gigantic, schortte er iets aan de samenzang tussen Deal en Black en hier en daar betrapten we vooral bassiste Kim Deal en drummer David Lovering wel eens op kleine foutjes. Zoals in het knallende Alec Eiffel dat vrij abrupt en veel te vroeg werd afgebroken of in Head On waarin de drumpartij even mank liep. Publiekslieveling Gigantic klonk hier en daar wat vals. Nimrods Son, op plaat een mokerslag van jewelste, klonk een beetje tam en voor het bloedstollende Caribou sukkelde Black Francis met het stemmen van zijn gitaar. ‘Did you smoke a joint, Charles? Is that why you can’t tune your guitar, cause you smoked too much pot?‘ grapte Kim Deal. Waarop Black Francis riposteerde door zich af te vragen ‘if people are leaving yet?‘ Deal is trouwens nog steeds immens populair, dat kon je althans afleiden uit de wild enthousiaste reacties van het publiek als ze zich ook maar even aan een bindtekst waagde.

Grootste prijsbeest en eerste bisnummer Where Is My Mind bleef, zelfs nadat we het al duizendmaal beluisterden, als een kathedraal overeind. En toen, tijdens Vamos, was het tijd voor Joey Santiago’s gloriemoment: hij legde zijn gouden Gibson neer en liet het instrument wild feedbacken, terwijl hij onderwijl allerlei truken uithaalde met zijn effectpedalen en de snaren van zijn gitaar bewerkte met een van David Loverings drumstokken. Afsluiten deed de Amerikaanse band met hun grootste hit Here Comes Your Man.

Freek Lauwers

Cecilia Ann / Rock Music / Bone Machine / Monkey Gone To Heaven / Gouge Away / Hey / Velouria / Dig For Fire / Allison / Debaser / Planet of Sound / Alec Eiffel / Caribou / River Euphrates / Cactus / Is She Weird? / Break My Body / The Sad Punk / Head On / U-Mass / Tame / Isla De Encanta / Wave of Mutilation / Broken Face / Nimrod’s Son / The Holiday Song/ Gigantic /// Where Is My Mind? / Vamos / Here Comes Your Man

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content