Het bizarre rockgroepje Pixies was de opgaaf toebedeeld om een kroon te zetten op vijf dagen doureuh!, en dat deed het professioneel.
Nou, zegt u, is dat laatste geen vies woord in populair-creatieve kringen? Wijst het geen werktuiglijkheid met de vinger die lomp indruist tegen de wilde, eeuwig jonge geest van de rock-‘n-roll? Je zag zanger-gitarist Black Francis tijdens een willekeurig nummer al eens zijn broek optrekken of een jeukje uit zijn oog wegwerken, schijnbaar te diep verzonken in zijn dienstklopperij om bij de betamelijkheid van die handelingen stil te staan. De neutrale gezichtsuitdrukking van gitarist Joey Santiago en drummer David Lovering verraadde veeleer ordinaire bekommernissen als ‘het gras moet dringend gemaaid en de loodgieter nog betaald’ dan ‘HELLO BELGIUM LET’S ROCK!!!’. En zelfs het opengetrokken blikje goedlachsheid genaamd Paz Lenchantin verdacht je aanvankelijk van een lusteloosheid die op maandagochtenden menige werkvloer afbakent.
Maar. Dit zijn nu eenmaal Pixies. Nooit heel communicatief geweest, ook niet onderling. Sinds de reünie in 2004 quasi nonstop de hort opgetrokken. Avond na avond gegraaid in diezelfde vijf platen (de vier classics uit 1988-1991 en het op gemengde reacties onthaalde Indie Cindy uit 2014). Een beetje een machine dus, zelfs al zijn we met Lenchantin – na de Kimmen Deal en Shattuck – aan bassiste número tres toe.
Ja, af en toe stelde men zich de vraag of ze het wel nog graag dóén. Maar dan bleek eens temeer hoe onverwoestbaar een hoop Pixies-songs wel niet zijn. Gouge Away (die verlengde, spanning geleidelijk opvoerende intro mogen ze bewaren). Dead. Bone Machine. Isla De Encanta. Debaser. Ja, My Velouria was een afhaspeling, maar dan trok je je op aan Magdalena 318, en concludeerde je dat alleen de heer Francis een hitsige lokroep aan een asteroïdengordel geloofwaardig uit zijn bek krijgt. Op de duur begon Lenchantin bovendien te ontdooien: glimlach van oor tot oor, knietje in de lucht, zij genoot en wij allen prompt nog wat meer, zo simpel kan dat zijn.
Pixies bestaan in hun tweede leven al langer dan indertijd, maar roestgevaar hoeft niemand dra te duchten. Dat merkte je aan de blijdschap die het jonge grut herhaaldelijk overspoelde, bij Wave of Mutilation (enthousiaste kreten!), Monkey Gone to Heaven (knaap balanceert pint op voorhoofd!), Where is My Mind (massaal meegezongen!) of Here Comes Your Man (hossen!). Je stelde ook vast dat de – her en der onterecht afgebrande – recente songs meer dan hun mannetje konden staan: Snakes met zijn ineengestrengelde Television-gitaren aan kop en staart, het van manische zang verzekerde Indie Cindy, of nagelnieuwe single Um Chagga Lagga die opvallend veel meisjes aan het swingen kreeg. Al zal het me moeilijk vallen om Baal’s Back – nog een song die u op 30 september aanstaande zult terugvinden op nieuwe plaat Head Carrier – ooit als iets ánders te horen dan een carbonnetje van het machtige Rock Music, dat het viertal niet toevallig vlak ervóór had gespeeld.
‘Hello Belgium!‘ heb ik niet gehoord, noch ook maar één ander woord dat niet tot een songtekst behoorde. Pixies raasden anderhalf uur en beklonken de zaak met een reeks stille buigingen. Bizár groepje.
