Pinkunoizu + Tunng @ Botanique: Tweemaal psychedelisch, tweemaal anders

In de borrelende Kraut-meets-spacerock van het Deense Pinkunoizu was de verbeelding aan de macht, terwijl de experimentele folkies van het Britse Tunng meer heil zagen in een charme-offensief.

DA GIG: Pinkunoizu en Tunng in de Rotonde van Botanique, Brussel op 6/10.

IN EEN ZIN: In de borrelende Kraut-meets-spacerock van Pinkunoizu was duidelijk de verbeelding aan de macht, terwijl de experimentele folkies van Tunng meer heil zagen in een charme-offensief.

HOOGTEPUNTEN: ‘Tin Can Valley -> Doom’ (Pinkunoizu) en ‘Tale From Black’, ‘Jenny Again’, ‘Woodcat’ en ‘Bullets’ (Tunng).

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Mike Lindsay (Tunng): “Ik heb het gevoel dat wij muzikanten samen over veel meer ruimte beschikken dan jullie allen in de zaal. Misschien moeten jullie ook maar op het podium komen staan?”

Het Deense Pinkunoizu en het Britse Tunng zijn bands die tot dusver op weinig aandacht van de mainstreammedia konden rekenen. Maar het Deezer- en Spotifyminnende volkje maakt tegenwoordig zo zijn eigen keuzes, waardoor de Rotonde van de Botanique alsnog goed gevuld raakte.

Het was een ietwat vreemde combinatie, want eigenlijk hebben Pinkunoizu en Tunng bitter weinig met elkaar gemeen. Behalve dan dat ze allebei een contract hebben met het Londense Full Time Hobby-label en dat de muziek van beide bands een psychedelische component bevat. Maar waar Tunng vooral in de elektro-folkhoek te situeren valt, is Pinkunoizu sterk beïnvloed door Krautrock uit de seventies en vind je bij het gezelschap uit Kopenhagen ook een boel desoriënterende exotische ingrediënten terug. Het kwartet, dat vorig jaar indrukwekkend debuteerde met ‘Free Time!’, vervolgens een goede beurt maakte tijdens het GLIMPS-festival en enkele maanden geleden opnieuw overweldigde met ‘The Drop’, maakt uitgesponnen, ideeënrijke nummers die worden voortgestuwd door de strakke Motorik beats van drumster Jaleh Negari.

Minstens even belangrijk zijn de twee potige gitaren, die zich in de Botanique tijdens nummers als ‘Disko Epic’ of ‘Riff’ vooral zigzaggend voortbewogen. Pinkunoizu zocht liever grillige zijpaadjes op, waar je als luisteraar een stafkaart nodig had om niet te verdwalen, dan dat ze zich aan een keurig uitgestippelde reisroute hield. Er loerden dan ook verrassingen achter iedere hoek: Hawkwind-achtige spacerockuitbarstingen, hoekige funkgrooves, een in elektronische klanken ondergedompelde hymne (‘The Swollen Map’) of een flard oriëntaalse surf (‘Tin Can Valley’) die onderweg voortdurend van kleur veranderde.

Pinkunoizu is een opwindende live-band met een schijnbaar onbegrensde verbeelding. In zijn songs zitten vaak verrassende motiefjes verborgen. Alleen jammer dat de Denen, die Tunng in alle opzichten overklasten, in Brussel tot voorprogramma waren gereduceerd. Daardoor beschikten ze over te weinig tijd om hun veelzijdigheid te etaleren. Hopelijk krijgen we het gezelschap dus binnen afzienbare tijd nog eens als headliner te zien.

Excentriek

Tunng is uiteraard al veel langer actief en heeft in de voorbije tien jaar zijn sound, een combinatie van semi-akoestische pop en folktronica, almaar verder verfijnd. Het zestal maakt warme, pastoraal aandoende liedjes, waar occasioneel samples en glitchy laptopgeluiden aan toe worden gevoegd. Afgelopen zomer bracht de groep haar vijfde cd ‘Turbines’ uit, een songcylus over een fictief plattelandsdorp dat bevolkt wordt door outsiders en andere excentrieke figuren. Zelf spreekt Tunng van een’sci-fi folk opera’. De donkere sprookjes uit ‘Turbines’ baden in een benauwende sfeer, maar bij wijze van contrast zoekt de muziek vaak frivolere oorden op.

Typisch voor de songs van Tunng zijn de uitgekiende, driestemmige zangpartijen van frontman Mike Lindsay met toetsenspeelster Becky Jacobs en leadgitarist Ashley Bates. In de Botanique werden nummers uit de jongste cd, zoals het opgewekte ‘Once’, het sobere ‘Bloodlines’ en het door twee akoestische gitaren en woeste percussie aangedreven ‘Embers’, afgewisseld met ouder materiaal. Uitschieters waren onder meer ‘Tale From Black’, over een oude vrouw die mensen vermoordt om van hun bloed een soort inkt te maken, en de met fraai fingerpickingwerk omlijste murder ballad ‘Jenny Again’.

Euforisch

Wanneer de tempo’s versnelden, bijvoorbeeld in ‘October’, ‘The Roadside’ of ‘It Breaks’, werd de teneur luchtiger en opereerde Tunng op een terrein waar ook Belle and Sebastian al eens hun tentje opslaan. Nu eens kwam de groep meditatief en introvert uit de hoek, dan weer zo speels en euforisch dat de liedjes, in al hun oer-Britse lichtheid, bij de minste bries dreigden weg te waaien. Dat er al eens mocht gelachen worden, bleek tijdens het instrumentale ‘By Dusk They Were In The City’, voor Lindsay een alibi om het publiek op een supertheatrale gitaarsolo te trakteren. Zelf waren we meer te spreken over subtiele nummers als ‘Woodcat’ en ‘Bullets’, die pas tijdens de bisronde zouden worden gelucht. Na lang aandringen kwamen de experimentele folkies voor een laatste keer terug met ‘With Whiskey’, dat behoedzaam begon maar binnen de kortste keren in een stroomversnelling terechtkwam.

Het concert van Tunng was beslist niet zonder charmes, al vonden we niet al zijn songs even beklijvend. Als er na deze avond al één naam te onthouden viel, was het wel Pinkunoizu, een band die we een jaar of vier geleden voor het eerst zagen tijdens het Spot festival in Aarhus en sindsdien is uitgegroeid tot één van de meest zinnenprikkelende combo’s van de jongste jaren. We durven het vanaf nu dus luidop te verkondigen: roze is cool.

Dirk Steenhaut

SETLIST PINKUNOIZU: Gaze / Disko-Epic / The Swollen Map / Riff / Tin Can Valley -> Doom.
SETLIST TUNNG: Once / So Far From Here / October / The Roadside / Tale From Black / By This / Bloodlines / Embers / Jenny Again / Trip Trap / It Breaks / By Dusk They Were In The City / Hustle // Woodcat / Bullets // With Whiskey.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content