Philip Selway @ ABClub: Een overdosis saccharine

© Twitter

Met Radiohead is Philip Selway het gewend op megafestivals of in grote arena’s te spelen. Als solo-artiest moet hij echter weer helemaal onderaan de ladder beginnen. De man, die in het bovenzaaltje van de AB zijn nieuwe cd kwam voorstellen, was dus al blij dat er volk kwam opdagen.

DA GIG: Philip Selway in ABClub, Brussel op 7/2.

IN EEN ZIN: We zijn er zeker van dat, mocht Selway niet tot het kamp van Radiohead behoren, geen mens van zijn muziek wakker zou liggen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Turning It Inside Out’, ‘All Eyes On You’, ‘Don’t Go Now’.

DIEPTEPUNTEN: Veel van Selways songs klonken, althans live, te saai voor woorden.

BESTE QUOTE: “We hebben vandaag in Brussel een leuke dag gehad: lekkere koffie, heerlijke chocolade, goed gezelschap… En ik apprecieer het heel erg dat jullie zo aandachtig luisteren. This is lovely. Really lovely.”

Als drummer is de 47-jarige Phil Selway al drie decennia de stille kracht achter Radiohead: een even vindingrijke als veelzijdige muzikant die verantwoordelijk is voor de vaak gecompliceerde ritmen die de band uit Oxford etaleert op platen als ‘Kid A’ en ‘The King of Limbs’. Meestal is de aandacht van media en publiek vooral gericht op Thom Yorke en Jonny Greenwood, terwijl Selway zich, op de achtergrond, tot een dienende rol beperkt. Toch begint hij zich meer en meer buiten de groep te manifesteren. Hij was betrokken bij het ‘7 Worlds Collide’-project van Neil Finn (zie Crowded House) en sinds de sympathieke kalerd in 2010 zijn eerste soloplaat uitbracht, begon hij ook als zanger en liedjesschrijver uit zijn schulp te kruipen.

‘Familial’, een cd waarop hij werd bijgestaan door enkele leden van Wilco, was nog een bescheiden opgezette, akoestische folkplaat die doordrongen was van melancholische sferen. ‘Weatherhouse’, de onlangs verschenen opvolger, klonk, zeker qua sound, al aanzienlijk ambitieuzer. Selway bediende zich dit keer wat vaker van experimentele, glitchy elektronica en pulserende synths, maar ook van de strijkers van het Elysian Quartet. De songs, geïnspireerd door interne conflicten, klonken zowel donker als gelaagd en gaven blijk van een groeiend zelfvertrouwen. Naar zijn eigen zeggen spiegelde Phil Selway zich dit keer vooral aan de titelloze solo-cd van Mark Hollis. Maar hoewel hij zich op ‘Weatherhouse’ een meester van de sfeerschepping toont en met aardige melodieën komt aanzetten, moet hij in de spilfiguur van Talk Talk toch zijn meerdere erkennen. Niet alleen rijdt Selway zich af en toe vast in verbale clichés, zijn melodieën lijden ook wel eens aan een overdosis saccharine.

Beschaafd

Selway, voor de gelegenheid in een keurig pak gehesen, begroette zijn toeschouwers met een simpel ‘Bonjour’ en zette prompt het atmosferische ‘Miles Away’ in. Het had een traag nummer van Radiohead kunnen zijn, zij het dan met een minder prikkelende klankkleur. De zanger, zelf bedrijvig op akoestische en elektrische gitaar, had in Brussel drie begeleiders meegebracht, die allemaal meerdere instrumenten machtig waren. Kath Mann (of Quinta, zoals Phil Selway haar voorstelde) speelde, naast toetsen, ook viool en zingende zaag. Adam Ilhan, eerder al te horen in Fridge en aan de zijde van Vashti Bunyan, boog zich over bas en percussie, terwijl drummer Chris Vatalaro (bekend van Antibalas en Elysian Fields), net als alle anderen, occasioneel een marimba beroerde. Allemaal oogden ze als beschaafde lieden die altijd en overal met twee woorden spreken, en zo klonken ze ook.

Selway bleek geen onverdienstelijke zanger te zijn, maar stond duidelijk niet op de eerste rij toen de schepper het charisma uitdeelde. Samen met zijn gezellen serveerde hij vrij brave popmuziek waarin zelden buiten de lijntjes werd gekleurd. Alle songs uit ‘Weatherhouse’ stonden op het menu, maar de artiest putte ook uit zijn langspeeldebuut en een enkele keer uit zijn minder bekende ‘Running Blind EP’. ‘Around Again’ gestoeld op nerveuze beats en pulserende synths, neigde nog naar het abstracte territorium van ‘Kid A’ en ‘A Simple Life’ werd aangedreven door een ongedurige bas, maar al bij al deden ze iets te schetsmatig aan om ons bij de les te houden.

‘Drawn to the Light’, waarin Quinta’s achtergrondstem ons uit het hiernamaals leek toe te waaien, was verpakt in een weinig tot de verbeelding sprekende eighties sound. De single ‘Coming Up For Air’, op de cd nog best aardig, kwam op het podium flets en kleurloos over en was, zoals wel meer nummer op de setlist, te saai voor woorden. Doorgaans waren de ritmen veel intrigerender en meeslepender dan de melodieën. Het was dan ook lang geleden dat we, tijdens een concert, nog zo frequent op ons uurwerk hadden gekeken.

Klef

Nu en dan viel er wél een opflakkering te noteren. ‘Turning You Inside Out’, waarin Quinta haar viool door een loop station joeg, was ronduit prachtig en dat gold tot op zekere hoogte ook voor fluisterliedjes als ‘All Eyes On You’, waarin Phil Selway op zijn Stratocaster zijn fingerpickingtechniek etaleerde, en ‘Don’t Go Now’, dat werd ingezet met verknipte panfuitsamples. Evenmin een slecht woord over ‘Ghosts’, behalve dan dat het verdacht veel op een carbonnetje geleek van ‘Exit Music (For A Film)’ uit ‘OK Computer’. Het catchy maar banale ‘It Will End In Tears’ werd tot vier keer toe foutief ingezet en tijdens de intro al afgebroken. “Heeft iemand onze handleiding ergens gezien?”, informeerde Selway, die met een grapje zijn gêne trachtte te verbergen. “Ik geloof dat op pagina vier staat hoe we hier uit kunnen raken”. De groep werkte zich alsnog door de song, maar veel overtuigingskracht legde ze daarbij niet aan de dag.

Phil Selway en zijn vrienden mochten nog terugkomen voor twee kleffe bissen. Toch zijn we ervan overtuigd dat, mocht de man niet tot het Radiohead-kamp behoren, de reacties veel minder mild zouden zijn geweest. Terwijl de band waar hij normaliter de kost mee verdient, in compositorisch opzicht, traditionele formules zoveel mogelijk tracht te bannen, klampt Selway er zich, ironisch genoeg, krampachtig aan vast. Ook al zijn zijn platen verre van onaardig, live kwam de artiest, getuige zijn passage in de AB, voorlopig echter niet veel verder dan ongevaarlijke bezigheidstherapie. Boeiend was anders. Dus, beste Phil, don’t quit your dayjob yet.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Miles Away / By Some Miracle / Around Again / The Ties That Bind Us / Don’t Go Now / Drawn to the Light / A Simple Life / Running Blind / Ghosts / Coming Up For Air / Patron Saint / Turning It Inside Out / All Eyes On You / Waiting For A Sig / Beyond Reason / It Will End In Tears // Broken Promises / Let It Go .

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content