Op Werchter komen veel genres en subculturen samen, maar de uitsmijter van de tweede festivaldag was er één van een artiest die in principe alle generaties kan aanspreken. Oud of jong, punker of funker, de kans dat u nog nooit een nummer van Pharrell Wlliams hebt gehoord, is nagenoeg onbestaande.
Op zijn 42-ste leest het cv van de man al als dat van iemand die minstens drie levens achter de rug heeft. Het maakt niet uit of je nu inzoomt op zijn werk als producer, rapper of ondernemer, Pharrell heeft goud in de vingers. Tijdens zijn show in Werchter herinnerde hij er voortdurend aan dat hij als hitmachine, zeker in de mainstream hiphop of r&b, weinig concurrentie te duchten heeft. Op zijn palmares prijken kaskrakers van onder anderen Britney Spears, Madonna, Kanye West, Kelis, Snoop Dogg, Beyoncé en Shakira. Zelfs Gorrillaz, Daft Punk en The Hives hebben zijn naam in hun telefoonboekje staan.
Behalve een vat van creativiteit is Pharrell een gewiekste zakenman, die oer-Amerikaans entertainment brengt voor het hele gezin. Zijn show was er één vol kleur en beweging, maar deed tegelijk een beetje braaf en gladjes aan. Het was er één zonder scherpe of aanstootgevende kantjes, wat in het genre waar de artiest zich van bedient vrij uitzonderlijk is.
Tijdens zijn afsluitende set op het hoofdpodium waanden we ons dan ook even in het Disneyland van de funk, een plek waar iedereen met twee woorden spreekt én lief is elkaar. Pharrell Williams heeft thuis al zoveel Grammy’s op de schouw staan dat hij tegenwoordig personeel in dienst heeft om ze regelmatig een poetsbeurt te geven. De enige deuk in zijn blazoen is het verloren proces dat de erven Marvin Gaye tegen hem hadden aangespannen wegens plagiaat.
Behalve door een prima band liet Pharrell Williams zich op het podium omringen door een massa mooie vrouwen, die instonden voor de backing vocals, de weinig spectaculaire choreografietjes of het showen van zijn modecollectie. De nummers, met een centrale rol voor zijn hoge falset en funky gitaartjes, klonken vaak een beetje als ‘Prince Lite’. De set begon en eindigde met ‘Freedom’ en tussendoor gidst de artiest de toeschouwers door zijn Leven en Werk. Dat deed hij onder meer met medleys van hits die zijn stempel droegen (van ‘Milkshake’ tot ‘Drop It Like It’s Hot’), al ging dat soms ten koste van de flow: door al die kort fragmentjes dreigde het geheel wel zeer brokkelig te worden.
Naast nummers uit zijn jongste cd ‘Girl’, zoals ‘Marilyn Monroe’ en ‘Come Get It Bae’, verwees Pharrell naar zijn werk met het producersduo The Neptunes (‘Frontin’) en de funk- en hiphopband N*E*R*D (‘Spaz’, ‘Rock Star’, ‘She Wants to Move’). Hij nodigde zelfs enkele fans uit om op het podium mee te komen dansen en zo verliep het optreden als een funkparty met een vederlichte toets. Want u mag ons geloven: there was a whole lotta ass shaking going on.
Zoals verwacht eindigde de set met twee van de grootste hits van de afgelopen jaren: het met Daft Punk gefabriekte ‘Lucky’ en het al even aanstekelijke ‘Happy’, waarvoor Pharrell Williams, Michael Jacksongewijs, enkele kinderen liet opdraven. Maar vriend of vijand, iedereen zong mee, want je moest al enkele jaren op Saturnus hebben gewoond om aan deze oorwurmen te ontsnappen. De artiest, best een sympathieke peer eigenlijk, genoot glunderend van het succes. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat de geestdriftige reacties van het publiek hem nog verbaasden, maar ook dàt is en regel in de showbusiness: geef het publiek altijd het gevoel dat het een beetje uniek is.
De kans dat we ons dit optreden volgende week nog zullen herinneren is klein, maar zo gaat dat wel vaker met feestjes: je moet er geweest zijn. Het is tenslotte het moment dat telt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier