Paul Banks @ AB: Een (te) saaie vertoning

Al ruim tien jaar is de Brit Paul Banks voorzitter van het New Yorkse postpunkgenootschap Interpol. Tussendoor vliegt hij af en toe op eigen vleugels, maar in de AB, waar hij zich aanmeldde met zijn recente soloplaat ‘Banks’ in de achterzak, dreigde hij meer dan eens uit de lucht te vallen.

DA GIG: Paul Banks in AB, Brussel op 25/1.

IN EEN ZIN: De band speelde voortreffelijk en de set was niet zonder lichtpuntjes, maar alles wel beschouwd gaf Paul Banks een weinig bevlogen concert dat last had van monotonie en eenvormigheid.

HOOGTEPUNTEN: ‘Skyscraper’, ‘Young Again’, ‘Over My Shoulder’, ‘Summertime is Coming’, ‘On the Esplanade’.

DIEPTEPUNTEN: ‘Lisbon’, ‘Paid For That’…

BESTE QUOTE: “You guys are terrific. Dit is een prachtige zaal en ik ben echt verzot op jullie stad.” U begrijpt: méér dan de gebruikelijke beleefdheidsformules had Banks niet in petto.

Vreemd toch hoezeer in de popmuziek alles aan merknamen gebonden is. Met Interpol stond Banks al op het podium van Vorst-Nationaal en deed hij de grote stadions aan als opwarmer voor U2, maar op eigen kracht slaagde hij er niet eens in de grote zaal van de AB vol te krijgen. Nochtans ligt de muziek op zijn solo-cd’s stilistisch in het verlengde van die van zijn band. De songs op ‘Banks’ klinken hooguit iets persoonlijker, omdat de zanger, op enkele drum- en vioolpartijen na, alle instrumenten zelf heeft ingespeeld.

Maar verstoppertje spelen met het publiek doe je blijkbaar niet ongestraft. In 2009 bracht Paul Banks, onder het pseudoniem Julian Plenti, ‘Skyscraper’ uit, een plaat met materiaal dat nog dateerde van vóór zijn Interpol-periode. Op de hoes van opvolger ‘Banks’ prijkte dan weer gewoon de naam waarmee hij in het bevolkingsregister van ’the big apple’ staat ingeschreven: een schizofrene situatie die zelfs bij fans van zijn reguliere groep voor verwarring zorgde. In ieder geval was die meervoudige identiteit geen erg verstandige marketingzet, ook al wist de artiest er tijdens interviews doorgaans een logische uitleg voor te verzinnen.

Gezichtsloos In Brussel liet Paul Banks zich seconderen door een uitstekende maar ietwat gezichtsloze groep waarin gitarist Damien Paris zich voortdurend van zijn creatiefste kant liet horen en de ritmesectie, met drummer Charles Burst en bassist Brandon Curtis, een solide groove uitrolde. Op één song na stond het enkele maanden geleden verschenen ‘Banks’ integraal op de setlist, maar het publiek kreeg ook een fikse hap uit ‘Julian Plenty is Skyscraper’ geserveerd. Zoals verwacht putte de donkere sound van Banks en de zijnen vooral uit de late seventies en de vroege eighties, met duidelijke verwijzingen naar Joy Division, de jonge Psychedelic Furs en David Bowie ten tijde van ‘Station to Station’ en ‘Low’. Ironisch dus dat Interpol, het gezelschap dat die retrogolf een decennium geleden op gang bracht, inmiddels op eigen terrein werd verslagen door de Editors.

Het concert begon veelbelovend met ‘Skyscraper’, voorzien van een lange instrumentale introductie met sierlijk in elkaar hakende gitaarweefsels. Met ‘Fun That We Have’ werd het klankbeeld scherp gesteld, wat de muzikanten niet belette de hele avond kwistig met reverb te strooien. ‘Arise, Awake’ viel op door zijn tempowisselingen en onverwachte breaks en in het knagende ‘Fly As You Might’ verwisselde Curtis zijn bas voor een ijle synth. Toch waren de meest catchy momenten afkomstig uit de jongste cd: in ‘I’ll Sue You’ en het melodieuze ‘Young Again’ leek de atonale gitaar van Paris haar eigen grillige parcours te volgen, terwijl je je tijdens ‘Over My Shoulder’ stond af te vragen waarom dit nummer nooit een radiohit is geweest. ‘The Base’ onderscheidde zich door zijn gesamplede viool en krakende triphopgeluiden, terwijl ingetogen momenten als ‘No Chance Survival’ en ‘Summertime is Coming’ alom op goedkeurend gemompel konden rekenen.

Monotoon

Al bij al deed het concert echter behoorlijk eenvormig en -durven we het te zeggen?- saai aan. Paul Banks is niet de meest charismatische of frontman (al deelt de lucky bastard wél de sponde met topmodel Helena Christensen) en ook als zanger heeft hij zo zijn beperkingen. Op zijn beide soloplaten bleek hij nog wel tot een genuanceerde voordracht in staat, maar live kwam hij doorgaans niet verder dan een donkere, monotone croon. Bovendien neigde hij vaak naar melodramatiek, wat de nummers niet altijd recht deed.

Die eendimensionale aanpak zorgde ervoor dat het concert niet echt beklijfde. Goed, Banks had het zich gemakkelijk kunnen maken door een paar Interpolhits in zijn set te smokkelen. Het getuigt beslist van artistieke moed dat hij dat hij zijn beide artistieke werelden netjes van elkaar gescheiden hield. Maar pas tijdens de bissen, het op een walstempo geplante ‘On the Esplanade’ en het stuwende en stuiterende ‘Games for Days’, toonde Paul Banks voldoende bevlogenheid om ons weer bij de les te betrekken. Achteraf lieten we ons vertellen dat DePortables ongeveer op hetzelfde moment in de ABClub wél briljant uit de hoek kwamen. We waren dus écht niet de enigen die de nacht ingingen met het vervelende gevoel dat we de verkeerde keuze hadden gemaakt.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Skyscraper / Fun That We Have / I’ll Sue You / Only If You Run / Arise, Awake / Goodbye Toronto / Fly As You Might / No Chance Survival / Young Again / Lisbon / Over My Shoulder / No Mistakes / The Base / Paid For That / Summertime is Coming // On the Esplanade / Games For Days.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content