Patrick Watson @ Les Nuits Botanique: Een ADHD’er die teveel wil bewijzen

Na het ingetogen concert van Villagers ging het er bij Patrick Watson, tijdens de slotavond van Les Nuits, iets steviger aan toe. De band uit Montréal, genoemd naar zijn excentrieke zanger, speelde vrijwel uitsluitend materiaal uit zijn gloednieuwe cd, waar de meeste toeschouwers nog niet vertrouwd mee waren.

‘Love Songs For the Robots’, zoals de vijfde plaat van Patrick Watson heet, gaat over de manier waarop de technologie ons leven bepaalt, maar ook over de menselijke natuur. Want ook al bestaan er inmiddels robots die over een imposant aantal vaardigheden beschikken, in tegenstelling tot levende wezens zijn ze nog altijd niet in staat echte emoties te voelen.

Watson verpakt die thema’s dit keer in duistere songs die, door het toenemende gebruik van synths en andere elektronica, een beetje experimenteler en weerbarstiger aandoen dan vroeger. De sound blijft herkenbaar, maar neigt nu iets nadrukkelijker naar die van James Blake en James Vincent McMurrow. Niks mis mee, alleen is het even wennen.

Wat in het Koninklijk Circus wél meteen vertrouwd aandeed, waren Patrick Watsons halsbrekende vocale acrobatieën. De man is uitgerust met een etherische falset die afwisselend doet denken aan Jeff Buckley en Justin Vernon van Bon Iver en zijn theatrale podiumpresence stond soms haaks op het gevoelige karakter van zijn teksten. Wanneer de zanger niet aan zijn vleugelpiano zat, was hij namelijk zo beweeglijk als een ADHD’er die al weken geen rilatine meer had gekregen.

Jongleur

De band, waarin Joe Grass de inmiddels naar Thus Owls vertrokken gitarist Simon Angell verving, bestond uitsluitend uit topmuzikanten die klonken alsof ze drie songs tegelijk aan het spelen waren. Patrick Watsons orkestrale indiepop, met invloeden van jazz en klassieke muziek, had zich inmiddels ontwikkeld tot epische progfolk, zat boordevol virtuoze loopjes en uitbundige crescendo’s, en riep meer dan eens herinneringen op aan Yes en de vroege Genesis.

Grass, die occasioneel ook actief was op pedalsteel, bewerkte in ‘Love Songs For the Robots’ zijn instrument met een strijkstok en plukte tijdens ‘Adventures In Your Own Backyard’ (één van de schaarse herkenningspunten in de set) allerlei twangy surfrockmotiefjes uit de snaren. Het iets te richtingloos freewheelende ‘Turn Into the Noise’ sloeg een wankele brug tussen r&b en elektronische jazz à la Herbie Hancock. ‘Hearts’, dat afwisselend naar Peter Gabriel en de Paul Simon van ‘Graceland’ knipoogde, was bestoven door afropop en ‘Alone In This World’, over een demente man die in het verkeerde huis terechtkomt omdat hij zijn juiste adres niet meer weet, had zelfs een vervaarlijk hoog musicalgehalte.

Patrick Watson verstaat de kunst veel ballen tegelijk in de lucht te houden, maar als muzikale jongleur klonk hij ook vaak een beetje ‘over the top’. Zelf waren we dus meer te spreken over ‘Good Morning Mr Wolf’, dat sober begon, met de zanger op ukulele, en daarna de symfonische rocktoer op ging; het oriëntaals groovende ‘Bollywood’ en het prachtige, soulvolle ‘Know That You Know’.

Moeilijkdoenerig

Niettemin was het een verademing toen Watson, in zijn eentje aan het klavier, met ‘To Build A Home’ (een song die hij ooit opnam met Cinematic Orchestra), bewees dat hij ook tot soberheid in staat was. Naar aloude gewoonte trok hij daarna met zijn muzikanten de zaal in om er, onversterkt en begeleid door de geestdriftige koorzang van het publiek, ‘Into Giants’ uit te laten. Het enthousiasme van de aanwezigen was zo groot dat Patrick Watson de hem toegemeten tijd overschreed om aan een tweede bisronde te beginnen. Achteraf beschouwd was dat niet zo’n goed idee want ‘Giver’, het nummer waarmee de avond werd besloten, vertoonde, door zijn lange synthintro, een iets te hoog Vangelis-gehalte en verzoop, mee door toedoen van de drummer, in een poel van bombast en gratuite moeilijkdoenerij.

Ondanks enkele zeer sterke momenten was dit dus niet het beste concert dat we van de Canadezen al hadden meegemaakt. Patrick Watson en diens gezellen zijn uitermate getalenteerd en het siert hen dat ze al eens buiten de lijntjes durven te kleuren. Maar misschien dat ze dit keer net iets teveel wilden bewijzen. De excessieve seventies zijn, ook op muzikaal vlak, al een poosje voorbij. En laten we dat vooral zo houden.

Dirk Steenhaut

SETLIST PATRICK WATSON: Love Songs For Robots / Good Morning Mr Wolf / Bollywood / Hearts / In Circles / Adventures In Your Own Backyard / Alone In This World / Turn Into The Noise / Places You Will Go // To Build A Home / Into Giants / Know That You Know // Giver.