Panda Bear @ Botanique: Een psychedelische knopjesdraaier

Even leek het alsof de Botanique aan het concurreren sloeg met Pairi Daiza. De Panda Bear die in Brussel op het podium verscheen, maakte weliswaar deel uit van Animal Collective, maar bamboescheuten waren aan hem niet besteed. Samplers, synths en digitale audio workstations daarentegen…

Panda Bear is het alter ego van Noah Lennox, een 36-jarige zanger, producer, multi-instrumentalist en visuele kunstenaar uit Baltimore, die, onder invloed van Aphex Twin en Black Dice, in de ban raakte van elektronische muziek. Met zijn schoolvriend Deakin richtte hij, kort voor de eeuwwisseling Animal Collective op, een even experimenteel als baanbrekend gezelschap dat dub elektronica, surfpop, krautrock en psychedelia op een unieke manier zou combineren.

Sinds 1999 maakt hij echter ook soloplaten onder het pseudoniem Panda Bear. Lennox, getrouwd met de Portugese modeontwerpster Fernanda Pereira, opereert tegenwoordig vanuit Lissabon en hoewel hij door Daft Punk werd aangezocht als gastzanger op het succesrijke ‘Random Access Memories’, is zijn eigen werk aanzienlijk minder hitgevoelig. Toch maakt zijn in januari verschenen vijfde cd ‘Panda Bear Meets The Grim Reaper’, ondanks die sinistere titel, vooral een speelse indruk. Het is zijn meest caleidoscopische maar ook meest poppy werkstuk. “Het gaat niet echt over sterven, veeleer over het afsluiten van een levensfase en het aanvatten van een andere”, verduidelijkte Noah Lennox in een interview. Een overgangsplaat dus, van een artiest die de middelbare leeftijd op zich af ziet komen en afscheid neemt van zijn jeugd.

In Brussel stond Panda Bear als een 21^ste eeuwse troubadour op het podium, met een microfoon en zijn digitale machines als enige gezelschap. Een erg opwindende concertervaring leverde dat niet op, gewoon omdat het begrip ‘live spelen’ bij de meeste elektronica-artiesten serieus wordt uitgehold. Iemand die in het halfduister aan knopjes morrelt of af en toe een computerfile aanklikt, het blijft saai om naar te kijken. Je applaudisseert toch ook niet voor een huisgenoot die de radio aanzet of voor een auteur die op een tekstverwerker een roman zit te typen?

Kotsende dames

Panda Bear beseft dat zelf ook en wellicht is dat de reden waarom de aandacht van de toeschouwer werd afgeleid naar een groot beeldscherm, waarop afwisselend abstracte en surrealistische visuals te zien waren. Door hun strakke montage en veelkleurigheid brachten ze de toeschouwer in minder dan geen tijd in psychedelische sferen. Het publiek was vooraf gewaarschuwd voor het gebruik van stroboscopische effecten, maar voor zover we konden nagaan had niemand daar last van. Zelf sloten we alleen de ogen tijdens het laatste nummer van de set, bij het weinig appetijtelijke filmpje van drie overvloedig kotsende dames. Ook wij hebben zo onze gevoeligheden, maar hey, álles voor de kunst.

De set van Panda Bear bestond uit één lange suite van een uur waarin tien nummers, voornamelijk afkomstig uit zijn jongste cd ‘Meets the Grim Reaper’ of de bijhorende ‘Mr Noah EP’, naadloos in elkaar overgingen. Al lag dat laatste misschien gewoon aan het feit dat de man in het donker niet meteen de ‘uit’-knop van zijn sampler kon vinden? Opener ‘Boys Latin’, waarin Noah Lennox de ene vocale partij op de andere stapelde en zo een Gregoriaanse koorzang suggereerde, had iets uitgesproken vloeibaars en spiritueels en ook in ‘Crosswords’ wist de artiest met zijn kruising van digitale dub met wazige popsongs te bekoren. De old school hiphopbeats van ‘Jabberwocky’ kwamen echter nooit boven de middelmaat uit.

Panda’s melodieën, afwisselend bestoven door The Beach Boys en Frankie Valli & The Four Seasons, wortelden in de sixties, maar de springerige ritmen en de bubbelende en borrelende synthgeluiden waren duidelijk van vandaag. Live deed de vibrerende stem van Lennox ons een beetje aan Garland Jeffreys denken. Wàt de man precies zong viel, door de overdadige reverb, echter zelden uit te maken. Doorgaans konden we enkel de klinkers onderscheiden. Het wiegende ‘Faces in the Crowd’ was voorzien van een ongedurig ritme en diepe, dubby synthbassen. ‘Acid Wash’ vertoonde dan weer verwantschap met de dreinerige en metalige sound van Spacemen 3. Niet verbazend, aangezien Sonic Boom, een ex-lid van die groep, voor de productie van ‘Grim Reaper’ verantwoordelijk was.

Slangenbezweerder

Tot de hoogtepunten van de avond behoorden ongetwijfeld het tegen twee snelheden evoluerende ‘Come To Your Senses’ en het exotische ‘This Side of Paradise’, dat begon met het getsjilp van vogeltjes en een lang aangehouden drone waaruit geleidelijk een breakbeat opdook. Panda Bear speelde hier met oriëntaalse klanken zoals een slangenbezweerder die venijnige serpenten in bedwang moet zien te houden. Ook sterk: het op een pastorale piano en een gesamplede harp uit Tsjaikovski’s ‘Notenkrakersuite’ gebouwde ‘Tropic of Cancer’, waarin Lennox zijn overleden vader herdacht, en ‘Selfisch Gene’, een luchtige, onweerstaanbaar catchy popsong, die steunde op een staccato ritme en opvallend energiek en dynamisch voor de dag kwam.

De bissen waren voorbehouden aan nummers uit Panda Bears vorige cd ‘Tomboy’: ‘Alsatian Darn’ (hamerende beat, hoge knapenstem), ‘Scheherezade’ (dromerige pianoloop) en het kolkende ‘Surfers Hymn’ dat uitmondde in een verwrongen kermiswijsje. Op muzikaal vlak was er weinig geen reden tot klagen, maar een echte meerwaarde tegenover de plaat had het ‘concert’ van Panda Bear niet te bieden. Volgende keer nodigen we gewoon thuis een paar vrienden uit met hun vloeistofdia’s en jagen we ‘Meets The Grim Reaper’ tegen maximaal volume door de stereo. Dat is meteen weer een verplaatsing uitgespaard.

DE SETLIST: Boys Latin / Jabberwocky / Crosswords / This Side of Paradise / Sequential Circuits / Faces in the Crowd / Come to Your Senses / Tropic of Cancer / Selfish Gene / Acid Wash // Alsatian Darn / Scheherezade / Surfers Hymn.