Oscar and the wolf op Les Ardentes: jonge wolven op jacht

(Archieffoto) © Wouter Van Vaerenbergh

Na het A$ap Rocky-debacle hadden de laatste minuten van dEUS al heel wat goedgemaakt. Maar door Oscar and the Wolf konden we pas écht met een glimlach naar huis. Hongerig, sexy, …: u kunt er zoveel adjectieven tegenaan gooien als u wil, het was een topset van een geboren headliner.

Een projectie van een soort rooster op een transparant doek met daarachter nog enkele gordijnen. Het vormde de achtergrond waartegen zonsverduisteringen en andere kosmische fenomenen zich afspeelden. Een ijle, slepende stem klinkt vanuit de schaduwen. Plots kun je het silhouet van Ozan Bozdag tussen keyboard en bas ontwaren. Ook dat van drummer Claudio Arduini en gitarist Jasper Bullynck zijn te zien. Contemplatieve pianonoten doen de spanning stijgen. En dan komt Max Colombie het podium op en begint hij aan een verschroeiend ‘Joaquim’. De man surft blootsvoets op het ritme van de muziek en zorgt er zonder veel poespas voor dat het publiek hem daarin volgt. Het nummer stopt. Het doek valt af. Niemand, behalve de ‘gay’-roepende boer achter ons, zal zijn ogen voor de rest van de set nog kunnen afwenden.

Alhoewel, bij de meanderende sensualiteit van ‘Bloom (oh my baby)’ dat volgde, keken opvallend veel koppeltjes, al dan niet in spe, elkaar in de ogen en meer. Een lijn die zich ook bij het dromerige en tegelijk indringende ‘Undress’ zou voortzetten. We kunnen wel noteren dat de heupbewegingen van het publiek duidelijk vuriger werden. ‘You’re mine’, dat is dreigen en smachten op de donkere elektro van Raving George. Af en toe lachte Colombie, waarschijnlijk omdat hij zag dat vrijwel iedereen aan het meezingen was, om dan in een fractie van een seconde terug te vallen in zijn nachtwolvenrol.

Een rol die hij ook overtuigend bracht in ‘Somebody wants you’. Dat begon met een intieme piano, waarna de bas het opentrok en niets een beukende dubstepapotheose – op CD is dat heel wat subtieler – nog in de weg stond. Het zweverige ‘Dream car ocean drive’ liet het publiek dan wat op rust komen, hoewel ook dat machtiger gebracht werd dan op plaat. Het nummer mocht langer naar een climax toewerken. En die was er. In de vorm van de gordijnen die opengeritst werden, de bandleden die eindelijk volledig zichtbaar werden en de scherpe gitaar van Bullynck die het overnam.

Na ‘Killer you’, kwam het kwartet met een medley van Fatman Scoops ‘Be faithful’ en Jennifer Lopez’ ‘Jenny from the block’. Een truc die op een festival met veel hiphop op het programma in goede aarde viel. Maar ook een volledig eigen versie van ‘Freed from desire’ van Gala werd door het ganse publiek meegebruld. Tot Colombie de muziek opeens stillegde, luisterde naar het gejuich en nóg meer mensen aan het zingen probeerde te krijgen. Dat duurde misschien iets te lang, maar we vergeven het hem. Zeker omdat hij met zijn groep in stijl afsloot. Met een groots ‘Princes’ en een nog grootser ‘Strange Entity’, inclusief confettiregen en springende menigte.

Wie Oscar and the wolf vorig jaar nog op het festivalcircuit aan het werk zag, moet toegeven: de groep is nog meer gegroeid. Colombie en co klinken zuiverder en praktisch alle slordigheidjes die er toen nog waren, zijn verdwenen. Jammer dat er geen tijd was – opnieuw, bedankt hè, A$ap – voor een bisnummer, maar dit concert zal alleszins nog even blijven nazinderen door heupen en hoofden. Als daar maar geen festivalbaby’s van komen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content