OMD @ Rivierenhof: Zonder Stroom

Voor wie nog niet vertrokken was naar een weide in Kiewit of weinig voelde voor een voetbalinterland, was er een alternatief in het Openluchttheater Rivierenhof met het optreden Orchestral Manoeuvres In The Dark.

DA GIG: OMD (UK) – Rivierenhof, Deurne

IN EEN ZIN: Hoopvol begonnen, maar er volgde een zoutloze set.

HOOGTEPUNTEN: “Radio Waves” “Enola Gay”

BESTE QUOTE: “I guess that somebody must’ve forgotten to put coins in the machine.” (Zanger Andy McCluksey na de stroomuitval.)

De eerste connotatie met de woorden “Liverpool” en “muziek” zal waarschijnlijk The Beatles zijn, maar Liverpool is ook de thuisstad van die andere pioniers in de popmuziek. Orchestral Manoeuvres in the Dark, of kortweg OMD, zijn de peetvaders van de New Wave en synthesizerpop. Ze hebben een rits aan nummers met knipogen naar Kraftwerk en Brian Eno, maar de kwaliteit ging er eind jaren ’80 danig op achteruit. In 1996 hield de groep op te bestaan, maar sinds 2006 zijn ze opnieuw beginnen touren over heel de wereld. De groep bracht twee jaar geleden opnieuw een studio-album uit en er is zelfs sprake van een opvolger met de allitererende titel “English Electric” .

Orchestral Manoeuvres In The Dark moest vanavond eerst afrekenen met een valse start, want na de eerste vijf noten viel de stroom uit. Ironie, oh ironie, want het is net met de hit “Electricity” dat OMD doorbrak eind jaren ’70. De groep was genoodzaakt om het podium gezwind te verlaten. Na een kleine 10 minuten was alles weer speelklaar en brachten ze een energieke versie van “Messages”.

Het ging de juiste kant op, want zelfs minder bekende nummers zoals “Radio Waves” waren meer dan welkome gasten op het feestje. Het was synthpop met een hoek af en het smaakte allemaal naar meer, maar deze woorden waren nog niet koud of de groep draaide zichzelf de nek om. Het kleurenpallet was zo te zien opgebruikt. Als gevolg daarvan kreeg je een groep op automatische piloot met een handvol halfslachtige nummers. De voorspelbaarheidsfactor van de set schoot dan ook de lucht in en daar konden halve lichtpuntjes, zoals “Maid of Orleans” en “Enola Gay”, weinig aan veranderen.

Het duo Andy McCluksey-Paul Humphreys, smeet zich echter wel volledig in hun muziek, maar ook dat werd na een tijdje oudbakken. McCluskey hoefde nu eenmaal niet om de twee nummers te vragen aan het publiek om mee te klappen of “Souvenir” met zoveel overkill te brengen dat het haast pathetisch was. Het werkte enkel maar dissociërend gedrag in de hand.

Wat hoopvol begon, bleek uit te draaien op een heruitgave van hun passage in de AB. Identiek aan dat optreden was dat de fanbasis al uit de bol ging bij de kleinste piep van Humphreys’ synthesizer, maar muzikaal viel er weinig te rapen. Misschien is het hoog tijd om een geveinsde interesse in voetbal te kweken tegen de volgende keer dat de groep België bezoekt, want pretenderen dat het memorabel was, is louter emmers met water in de lucht gooien en zeggen dat het regent.

Piet Van de Velde

SETLIST: Messages, Tesla Girls, Radio Waves, History Of Our Modern Love, Forever Live & Die, If You Leave, Souvenir, Joan of Arc, Maid of Orleans, Statues, Talk Loud & Clear, Sister Marie Says, Locomotion, Dreaming, So In Love, Enola Gay //// BIS Secret, Electricity

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content