Oaktree @ ABClub: Elektronica die op de emoties mikt

Oaktree © Yvo Zels

Op het kruispunt van ambient, minimalistische elektronica en neoklassiek opereert Adriaan De Roover, een jonge Antwerpenaar die zich het liefst aan de buitenwacht presenteert als Oaktree. Hij was een poosje Artist in Residence in de AB en mocht er nu ook zijn nieuwe plaat ‘Dust’ voorstellen.

DA GIG: Oaktree in ABClub, Brussel op 10/3.

IN EEN ZIN: Met zijn fraaie combinatie van laptopklanken met klassieke akoestische instrumenten toonde Oaktree zich een muzikale groenblijver.

HOOGTEPUNTEN: ‘And Leave Me Alone’, ‘La Fin’, ‘ I Still Feel’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Adriaan De Roover: “Wij zijn Oaktree en wij gaan vanavond (u raadt het nooit) muziek voor jullie spelen.”

Oaktree maakt sfeervolle onthaastingsmuziek waar niet zelden een melancholisch randje aan zit en die bij de luisteraar automatisch allerlei beelden oproept. Dat heeft hij alvast gemeen met gerenommeerde buitenlandse collega’s als Max Richter, Nils Frahm en de Zweedse IJslander Mikael Lind. Zijn voornamelijk instrumentale composities klinken gelaagd maar intiem, experimenteel maar meeslepend, abstract maar romantisch. In 2014 maakte hij al indruk met zijn debuut-EP ‘Chapters’. Vervolgens ging hij aan de slag met zijn vriend en geestesgenoot Avondlicht, wat vorig jaar resulteerde in ‘Amalgation’. Ook zijn nieuwste release, ‘Dust’, heet officieel een EP te zijn, hoewel het plaatje zeven tracks bevat en een speelduur van 31 minuten heeft. We kennen langspelers die minder te bieden hebben.

Eén en ander geeft de indruk dat Oaktree het best gedijt op de korte afstand, maar dat komt omdat De Roover, die eerder al de voorprogramma’s van Jon Hopkins, Portico en Squarepusher mocht verzorgen, als artiest nog altijd zoekende is. De EP als ‘format’ geeft hem bovendien de gelegenheid zich voorlopig op bepaalde deelaspecten van zijn sound te concentreren. Op ‘Dust’ klinkt zijn muziek alleszins uitgepuurder en genuanceerder dan voorheen. Met het oog op de opnamen trok Oaktree zich tien dagen terug in de Ardennen, op een plek waar hij niet zou worden afgeleid door internet of de sociale media en dat bleek een slimme zet te zijn: het heeft zijn rijkste werkstuk tot nu toe opgeleverd. De meest opvallende track is een samenwerking met de Nederlandse elektronicamuzikant Pieter Nooten, die met zijn band Clan of Xymox ooit nog enkele platen uitbracht bij het Britse 4AD.

Glaciaal

Hoewel er af en toe nog een krakende housebeat opklinkt en minimal techno nog steeds een onderdeel van zijn sound vormt, zijn de glaciale downtemponummers van Oaktree niet echt geschikt om op te dansen. De artiest mag zich dan van een laptop en vervormingsapparatuur bedienen en voortdurend aan knopjes draaien, zijn auditieve biotoop overstijgt die van de elektronica. Op het podium combineert hij niet alleen synthetische beats met live-drums, hij laat ook veel ruimte voor akoestische instrumenten, zoals de sierlijke harp van Laura de Jongh, de alomtegenwoordige viool van Hester Bolle en het klarinet- en toetsenwerk van Silke Janssens. Dat leidde in Brussel tot een even verleidelijk als intrigerend klankbeeld, waarvoor De Roover de blauwdruk leverde.

Tijdens de slechts 45 minuten durende set putte het vijftal zowel uit ‘Dust’ als uit voorganger ‘Chapters’ en leende Janssens haar stem ook aan enkele gezongen nummers. Dat was onder meer het geval in het dromerige ‘I Still Feel’ en het mijmerende ‘Ghost’, dat qua sfeer aansloot bij het recentste werk van het ook al Belgische Ansatz der Maschine. Adriaan De Roover zelf regisseerde alles van achter zijn computer, maar legde ook accentjes met een vervormde harmonica of met woordeloze vocale partijen.

Weelderig

Van de nieuwe composities onthielden we vooral ‘And Leave Me Alone’, dat met zijn weelderige klassiekerige klanken en etherische overgangen soms deed denken aan de seventiesplaten van Tangerine Dream, en een nog niet opgenomen nummer (werktitel: ‘Viooltje’) dat als trio werd gespeeld. Zoals de titel al aangaf, stond het instrument van Hester Bolle hier centraal en werden pizzicato-passages afgewisseld met zwierige, Godspeed-achtige strijkstokuithalen.

Andere hoogtepunten waren het verleidelijk voortkabbelende ‘Molecule’ en het majestueuze ‘La Fin’ (allebei uit het twee jaar oude debuut). Oaktree had, wat ons betreft, best nog een half uurtje mogen blijven doorgaan, want zijn muziek hoefde voor de grote internationale namen uit het genre niet onder te doen. Een kort maar zinnenprikkelend concert van een artiest die in de nabije toekomst ongetwijfeld nog voor aangename verrassingen zal zorgen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content