Noel Gallagher’s High Flying Birds: De klant is koning

The High Flying Birds © EPA

Oasis is al een poosje opgedroogd, maar de broers Gallagher blijven zich roeren. ‘Our kid’ doet dat dezer dagen met Beady Eye, terwijl Noel het zwerk verkent met zijn High Flying Birds. De laatstgenoemden streken even neer in een uitverkochte AB, om er hun nieuwe cd te komen voorstellen.

DA GIG: Noel Gallagher’s High Flying Birds in AB, Brussel op22/3.

IN EEN ZIN: Gallagher en zijn maats serveerden vlotte, vakkundig gespeelde classic rock, waarin nooit buiten de lijntjes werd gekleurd, maar die het publiek wel voortdurend aan het meezingen kreeg.

HOOGTEPUNTEN: ‘Everybody’s on the Run’,’Lock All the Doors’, ‘Riverman’, ‘You Know We Can’t Go Back’, ‘Champagne Supernova’, ‘The Masterplan’.

DIEPTEPUNT: de ontstellend banale Oasis-song ‘Digsy’s Dinner’.

BESTE QUOTE: Een fan vraagt of hij Gallaghers plectrum krijgt. “Ik kan je niet garanderen dat het bij jou terecht zal komen’, aldus de zanger. “Ik kan heel slecht mikken en ben bovendien zo blind als een vleermuis.”

Het werkstuk in kwestie heet ‘Chasing Yesterday’ en die titel is beslist niet toevallig gekozen. Tijdens zijn twintigjarige carrière heeft Noel Gallagher immers nooit wat anders gedaan dan het verleden gerecycleerd. De man jat voortdurend onderdelen van popklassiekers uit de sixties en de seventies, last ze op ingenieuze wijze aan elkaar en komt vervolgens op de proppen met liedjes die al vanaf de eerste beluistering vertrouwd aandoen. Gallagher zou dan ook een gewiekste verkoper van tweedehandsauto’s kunnen zijn: het type dat je met een uitgestreken gezicht kan doen geloven dat die aftandse Ford Escort met drie wielen, gedeukt koetswerk en verroeste bumpers eigenlijk zo goed als nieuw is en nog minstens 200.000 kilometer meekan. Eén en ander had alvast een weldadige invloed op ’s mans banksaldo. Tja, de wereld wordt geregeerd door pientere charlatans.

Toch hoort u ons niet ontkennen dat Noel Gallagher, 47 intussen, een getalenteerde kerel is. Want hey, een goeie collage is óók een vorm van kunst en tijdens zijn anderhalf uur durende set in de AB gaf de voormalige working class lad uit Manchester andermaal aan dat hij niet om catchy songs verlegen zit. Hij warmde het publiek eerst op met enkele oude bekenden uit zijn vorige cd, zoals het puike, met mellotronklanken opgeleukte ‘Everybody’s On the Run’ en het uit het Oasistijdperk stammende ‘Fade Away’. Zo zat de sfeer er al goed in tegen het moment dat de artiest een zwerm nieuwe nummers op het publiek losliet. Naar de reacties uit de zaal te oordelen, behoorde het materiaal uit ‘Chasing Yesterday’, een kleine drie weken na de verschijningsdatum van de plaat, overigens al tot de gekende stof.

Mannen weten waarom

Eigenlijk schrijft Noel Gallagher geen songs maar ‘anthems’. Meer dan eens zag je fans een arm om elkaars schouder slaan om, drankbekertje in de lucht, nummers als ‘In the Heat of the Moment’, ‘Dream On’ of ‘If I Had A Gun’ luidkeels mee te joelen. De attitude was er één van “mannen weten waarom”. Met een beetje goede wil zou je Gallagher dus als het muzikale equivalent van Jupiler kunnen beschouwen. Met het bedaarde ‘Riverman’, waarin voor het eerst een sax opdook , werd even gas teruggenomen, terwijl het semi-akoestische ‘The Death of You and Me’ zich aandiende als een luchtig, ouderwets kampvuurdeuntje van het type dat iemand als Paul McCartney tijdens zijn slaap pleegt te verzinnen.

Er wordt wel eens beweerd dat Liam een betere zanger is dan Noel. Dat wensen wij echter met klem tegen te spreken. De oudere Gallagher, die in de AB afwisselend een elektrische en een akoestische gitaar beroerde, klinkt minder dreinerig, heeft minder capsones op het podium en schrijft veel betere songs. The Flying Birds is weliswaar een vrij gezichtsloze band, maar hij bestaat wél uit strak spelende muzikanten. Zoveel werd duidelijk bij stuiterende rockers als ‘Lock All the Doors’ of ‘You Know We Can’t Go Back’, het met sleazy getoeter (van Gerd Van Mulders, bekend van Isbells en Marble Sounds) versierde ‘The Mexican’ en het op hetzelfde akkoordenschema als ‘All Along the Watchtower’ gebouwde ‘The Dying of the Light’. En ook al was het oude ‘Digsy’s Dinner’ van een ontstellende banaliteit, in de AB ging het erin als een verse croissant op zondagochtend.

Voetbalmatch zonder tegenstrever

Noel Gallagher zei niet veel tussen de nummers door, maar zijn bescheiden houding tegenover het publiek was opvallend. “This one is for the ladies”, mompelde hij, toen hij ‘AKA… Broken Arrow’ inzette. De toeschouwers toonden zich al vanaf de aftrap van het concert behoorlijk fanatiek, maar zodra de echte Oasis-hits werden aangesneden, waande je je op een voetbalwedstrijd zonder tegenstrever. ‘Champagne Supernova’ raakte prompt een nostalgische snaar en mondde uit in een koorzang waarbij horen en zien je verging. Ook ‘Don’t Look Back in Anger’, opgespaard tot de bissen, werd van de eerste tot de laatste rij meegeschreeuwd: “So I start a revolution from my bed / ‘Cause you said the brains I had went to my head”. Herkenbaar? Blijkbaar wél. Zelfs ‘The Masterplan’, waarin de Amerikaanse gitarist van de groep zich nog eens van zijn creatiefste kant liet horen, werd ontvangen alsof De Schepper zelve er de architect van was.

Al bij al verliep de avond zoals te verwachten en voorzien was. Noel Gallagher’s High Flying Birds serveerden toegankelijke, vlotte classic rock naar het model en in de traditie van The Beatles, The Stones, Marc Bolan en Neil Young. Daarbij werd niet buiten de lijntjes gekleurd of met weerhaakjes gestrooid. De muzikanten leverden vakwerk dat steunde op herkenbaarheid, maar het hart van ondergetekende op geen enkel moment sneller deed kloppen. De meeste mensen die een kaartje hadden aangeschaft, oogden echter zeer tevreden. Om in testaankooptermen te spreken: een klantvriendelijk concert.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Do the Damage / (Stranded On) The Wrong Beach / Everybody’s on the Run / Fade Away / In the Heat of the Moment / Lock All the Doors / Riverman / The Death of You and Me / You Know We Can’t Go Back / Campagne Supernova / Ballad of the Mighty I / Dream On / The Dying of the Light / The Mexican / AKA… Broken Arrow / Digsy’s Dinner / If I Had a Gun … // Don’t Look Back in Anger / AKA… What A Life! / The Masterplan.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content