(Marquee, 13u55) Als de Koude Oorlog opnieuw een revival beleefd, waarom dan niet de rhythm & blues uit de dagen van The Animals, John Lee Hooker, en Little Willie John?
Plus: Rhythm & blues oude stijl – uit de tijd dat de auto’s nog vinnen hadden, de pil nog haar intrede moest doen en kleurentelevisie science fiction was – doet het goed op festivals. De passage van de Daptone Revue op Werchter is recent en mooi voorbeeld. Nick Waterhouse, 24, kwam vandaag als tweede artiest aan bod in de Marquee, en deed verwoede pogingen het grijze wolkenpak weg te spelen en zijn toehoorders naar southern California te voeren.
Een ideale opwarmer voor dag twee op Pukkelpop, zo bleek. Waterhouse en zijn vijf man sterke groep – op één na laatste hemdsknopjes dicht, fris geschoren, netjes gecoiffeerd – hielden het tempo gezapig maar het ritme strak. De aanwezigen, velen languit in het gras voor de tent, lieten het zich welgevallen, de toepasselijke Ray-Ban op de neus. De tenorsaxofoniste droeg een kleedje met roze luipaardmotief, het achtergrondzangeresje (zou de oudere zus van Valerie June kunnen zijn) zwaaide met de heupen en een tamboerijn, en Waterhouse liet z’n hagelwitte, semi-akoestische Gibsongitaar janken als een krolse kattin. Het witte draaisnoer naar zijn vintage versterker was maar één van de vele, tot in de puntjes verzorgde details.
Min: Waterhouse heeft één probleem: hij is te blank. Charisma heeft ie niet op overschot, zijn stem is goed maar mist dat tikkeltje extra patina.
Hoogtepunt: De zwoele cover I Can Only Give You Everything, uit debuutplaat Time’s All Gone, origineel van Van Morrisons eerste groepje Them, met een glansrol voor de uitstekende achtergrondzangeres.
Aftermovie-gehalte: 1,7/5
Jonas Boel
