Morrissey @ AB: The Smiths van de witte producten

© Reuters

Broodje Mozzerella? In het restaurant van de AB was vlees alvast taboe: Morrissey is namelijk allergisch aan braadlucht. Mocht het kunnen, hij zou uw barbequestel met plezier persoonlijk komen opblazen. Gelukkig bereed de 56-jarige zanger op het podium ook nog enkele andere stokpaardjes.

DA GIG: Morrissey in AB, Brussel op 28/9.

IN EEN ZIN: Morrissey bracht een set met oud en recent materiaal en stond soms op het podium als Elvis die zijn overstap naar Las Vegas voorbereidde, maar het feit dat hij lijfelijk op het podium stond was voor veel fans al een attractie op zich.

HOOGTEPUNTEN: ‘Suedehead’, ‘Ganglord’, ‘I’m Not A Man’, ‘What She Said’, ‘Meat is Murder’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: Behalve ‘merci’ zei Morrissey niet veel. De meest prangende quote verscheen dus op het beeldscherm, na de bloederige slachthuistaferelen ter ondersteuning van ‘Meat is Murder’: “What’s your excuse now?”

Dat Morrissey over devote fans beschikt, was al langer geweten. Maar dat zich op de stoep vóór de AB al vanaf vier uur ’s ochtends liefhebbers verzamelden, die per se op de eerste rij wilden staan om de zanger toe te juichen, wist toch nog verbazing te wekken. Goed, er wordt gefluisterd dat het met ’s mans gezondheid niet zo best gesteld is, en dat zijn huidige tournee wel eens zijn laatste zou kunnen zijn. Toch zou het ons niet verbazen mocht dit gerucht verspreid zijn door een gewiekste marketeer. Want Morrissey, die de afgelopen week met ‘List of the Lost’ zijn eerste roman publiceerde, was goed bij stem, maakte een vitale indruk en trad een maand of tien geleden nog op in Antwerpen. Eigenlijk lag het concert gewoon in het verlengde van de promotournee voor ‘World Peace Is None Of Your Business’, zijn vorig jaar verschenen tiende langspeler, waarvan in Brussel zeven nummers op de setlist prijkten.

Een optreden van Morrissey begint niet zomaar om half negen: vooraf was aangekondigd dat de artiest precies om 8u34 op het podium zou staan, en het bleek nog te kloppen ook. Eén en ander had natuurlijk te maken met de lengte van de reeks clipjes die vooraf werd geprojecteerd en de toeschouwers een idee moest geven van ’s mans muzikale invloeden, van de New York Dolls tot Leo Sayer en van Bob & Marcia tot Charles Aznavour. Wat The Mozzer met de laatstgenoemde alvast níet gemeen had, was zijn vaardigheid in het Frans. Iedere keer dat hij zich in de taal van Molière tot het publiek poogde te richten, struikelde hij over zijn woorden.

Dramatiek

Voor een beetje dramatiek ben je bij Morrissey altijd wel aan het goede adres. De Brit betrad het podium op de tonen van operamuziek, zette er meteen de beuk in met ‘Suedehead’, één van de allereerste hits uit zijn solocarrière, en begon prompt handjes te schudden van de fans op de eerste rijen. Hij werd bijgestaan door een vijfkoppige band, die weliswaar een potige en energieke sound neerzette, maar subtiliteit miste. De muzikanten brachten weinig reliëf in de songs en bij sommige gitaarsolo’s van Jesse Tobias waanden we ons zowaar op een concert van Bon Jovi. Het mag duidelijk zijn: een muzikale partner met de inventiviteit en het gevoel voor melodie van een Johnny Marr heeft Morrissey, sinds de hoogdagen van The Smiths, nooit meer gehad.

Nieuw was dit keer dat bandlid Gustavo Manzur tijdens ‘Speedway’ en het gecroonde ‘World Peace is None of your Business’ telkens een strofe in het Spaans mocht zingen. Waarom? Het antwoord op die vraag moeten wij u schuldig blijven. Dat Morrissey een hekel heeft aan conservatieve politici en koningshuizen, wisten we al, maar uiteraard zijn er nog méér thema’s die zijn toorn opwekken. In ‘Ganglord’, dat gepaard ging met beelden over gratuit politiegeweld, uitte de zanger zijn ongenoegen over “de Amerikaanse Taliban”, terwijl hij het in ‘Staircase at the University’, niet zonder ironie, had over de tragische gevolgen van overdreven prestatiedwang. Manzur, die in de loop van de show ook didgeridoo en trompet zou spelen, plukte hier een prachtige flamencogitaarsolo uit de snaren. De hobo in ‘Oboe Concerto’ neigde ongegeneerd naar free-jazz en ook ‘I’m Not A Man’ werd bijgekleurd met atonaal saxueel getoeter.

Aanklacht

Tijdens ‘I Will See You In Far Off Places’, pulkte de toetsenman een heus Turks orkest uit zijn klavieren, terwijl Steven Morrissey met de maracas schudde. ‘My Dearest Love’ hulde zich in donkere romantiek en ‘Will Never Marry’ was voorzien van een statige piano-intro die herinnerde aan de Hongaarse rapsodieën van Franz Liszt. Niet alles klonk echter even prikkelend. ‘Kiss Me A Lot’ diende zich bijvoorbeeld aan als een banaal popdeuntje en ‘Istanbul’ was weinig méér dan een flauw doorslagje van de classic ‘How Soon Is Now?’ Het was helaas niet de enige keer dat Morrisseys solomateriaal op ons overkwam als “The Smiths van de witte producten”. Dat laatste was vooral manifest wanneer de zanger effectief teruggreep op de erfenis van de band die hem tijdens de jaren tachtig bekend had gemaakt, zoals tijdens het overweldigende ‘What She Said’.

Zoals bekend is Morrissey een bevlogen dierenrechtenactivist. Daar kon je ook in Brussel niet naast kijken. In ‘The Bullfighter Dies’ maakte hij zich vrolijk over een toreador die het in de arena finaal moet afleggen tegen de stier en zoals gewoonlijk eindigde de set met een bloedstollende aanklacht tegen de vleesindustrie. Tijdens ‘Meat is Murder’ riepen de gitaren apocalyptische taferelen op, terwijl op het scherm boven het podium even stuitende als confronterende beelden te zien waren van dierenmishandeling in slachthuizen. Geen tot vrolijkheid stemmende uitsmijter, maar gelukkig keerde The Mozzer nog even terug met ‘Every Day Is Like Sunday’, één van de meest catchy nummers die we kennen over terminale verveling. Het uitdagende “Come armageddon, come!” werd door het publiek dan ook uit volle borst meegezongen.

Niet alle songs waren even sterk, de band klonk niet altijd even snedig en onze gedachten dwaalden meer dan eens af, maar de leden van The Church of Morrissey toonden zich méér dan tevreden. En daar kon zelfs de ‘Handsome Devil’ in ons niet tegenop.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Suedehead / Alma Matters / Speedway / Ganglord / Staircase at the University / World Peace is None of Your Business / Now My Heart is Full / I’m Throwing My Arms Around Paris / Oboe Concerto / Mama Lay Softly on the Riverbed / I Will See You in Far Off Places / The Bullfighter Dies / Kiss Me A Lot / I’m Not A Man / Will Never Marry / Istanbul / My Dearest Love / What She Said / Meat Is Murder // Every Day Is Like Sunday.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content