Mono @ Het Depot, 22/3

Ook zonder strijkorkest bleef de epische post-rock van de Japanners van Mono overeind. Een verslag.

De Japanse groep Mono is een typische post-rockband, maar wel niet de eerste de beste. Hun platen worden al tien jaar lang steeds beter en de laatste ‘Hymn to the Immortal Wind’ was al de vierde met producer Steve Albini, die voor de gelegenheid een heus vijfentwintigkoppig strijkorkest liet aanrukken. Die brave mensen waren maandag niet mee afgezakt naar Het Depot in Leuven, en helaas was er ook geen lokaal ensemble aangezocht of bereid gevonden om zich voor de gelenheid aan de stormachtige composities van Takaakira ‘Taka’ Goto te wagen.

Dat deed wat af aan het epische soundtrackgehalte van de lange nummers, maar níet aan de muzikale kwaliteit of de emotionele impact ervan. De twee gitaristen Taka en Yoda speelden niet alleen de schrille, droeve melodieën zelf, maar wisten die ook mooi in te bedden in een steeds aanzwellend, oorverdovend geraas, waarbij ze al eens van hun stoel tuimelden om hun gitaren knielend tot het uiterste te bewegen. Waarop de wijdbeens heen en weer wiegende bassiste Tamaki Kunishi dan droogjes naar de P.A. gebaarde dat ze één van beide kronkelende heerschappen niet goed hoorde in haar monitor en dat het dus nog luider mocht.

Nu en dan waren ook wij blij wanneer de band weer eens losbarstte, want er bleek een onwaarschijnlijke hoeveelheid kletskousen geïnfiltreerd in Het Depot, die wanneer de band tijdens de kalmere stukken met de ogen knipperend weer bij zijn positieven kwam, rustig een praatje sloegen, of zelfs doodleuk hun GSM opnamen – zitten de cafés op de Oude Markt dan zo vol op een maandagavond, en waarom koopt zo iemand in ’s hemelsnaam een ticket voor Mono?

Het concert volgde grotendeels het stramien van de plaat en begon dus met het twinkelende nachtmuziekje van ‘Ashes in the Snow’, gevolgd door het mistroostige ‘Burial at Sea’, dat inderdaad uitstekend dienst zou kunnen doen in de begrafenismissen van de post-rockgeneratie, wanneer die ooit aan overlijden begint te denken: het schrijnende verdriet werd bruisend meegespoeld met de door cimbalen aangekondigde golven van gitaarnoise en het was onmogelijk om niet hulpeloos mee te deinen (tenzij je toevallig net telefoon kreeg, natuurlijk).

Tussen de nieuwe nummers door zat er hier en daar een oudje verstopt, mooi evenwichtig gekozen uit de voornaamste eerdere releases van de band: het bijna tien jaar oude ‘The Kidnapper Bell’, ‘Sabbath’ en ‘Halcyon’ uit respectievelijk ‘One Step More’ en ‘Walking Cloud’ en het prachtige ‘Yearning’ uit de vorige plaat ‘You Are There’. Telkens weer bleek dat terwijl het luid/stilpatroon ondertussen een vertrouwd recept is dat niet altijd meer spannende muziek oplevert, het nog steeds kan overrompelen in de handen van muzikanten die weten hoe ze gevoelens uit hun gitaar kunnen knijpen. Muzikanten zoals die van Mono.

Setlist:

Ashes in the Snow – Hymn to the Immortal Wind (2009)

Burial at Sea – Hymn to the Immortal Wind (2009)

The Kidnapper Bell – Under the Pipal Tree (2001)

Pure as Snow – Hymn to the Immortal Wind (2009)

Sabbath – One Step More and You Die (2003)

Yearning – You Are There (2006)

Follow the Map – Hymn to the Immortal Wind (2009)

Halcyon (Beautiful Days) – Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined (2004)

Everlasting Light – Hymn to the Immortal Wind (2009)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content