‘We zijn buiten proportie opgeblazen. We willen helemaal niet in grote arena’s spelen. Het is onze missie niet’ – aldus Andrew VanWyngarden, frontman van MGMT, in NME. Boude woorden, die de heren hard maakten met een ‘intieme’ clubshow in Botanique.
Hun tweede album Congratulations ligt pas 13 april in de winkels, maar heeft nu al vrienden én vijanden in het blogwereldje. Radiovriendelijk spullen genre Kids of Electric Feel staan er niet op, wel psychedelische instrumentals, gammele surfpop en een rockopus van dertien minuten. De grijze haren in het hoofdkwartier van Sony Music zijn naar het schijnt niet te tellen.
De jongens uit Brooklyn dragen een sjofele liverepuatie mee naar Brussel. De passage in Vooruit anderhalf jaar geleden deed vooral verlangen naar de afterparty en ook hun tussenstop op Pukkelpop deed bijzonder weinig stof opwaaien. Hetzelfde kan gezegd worden van de opener van zaterdag: Brian Eno, een van de nieuwe songs. Op plaat klinkt het nog als schalkse new wave met kermisachtige intermezzo’s – denk Devo in Disney World – hier een sputterend openingsalvo. Via Pieces Of What, geplukt uit hun debuut, gaat het naar de single Flash Delirium. Ook al stijgt een zucht van herkenning uit het publiek, een crowd pleaser is dit niet. Wat wil je, zonder een refrein die naam waardig en meer haarspeldbochten tussen de strofen dan op de Nürburgring? Prima song, vinden wij, maar eentje die live onverbiddelijk de pijnpunten van MGMT blootlegt. Geen stemvaste frontman, manke samenzang en het ontbreken van een solide geluidsmix: het zijn serieuze handicaps voor wie een potje psychedelisch wil rocken! Inzetten op charisma dan maar? Helaas, Ben Goldwasser (met nerdbril), Andrew VanWyngarden (met ragebol) en hun drie handlangers staan er doorgaans bij als een universiteitsgroepje in de voorronde van een provinciaal rockconcours. Troeven op tafel en spélen die hitsingles, zou je denken. Think again. MGMT zijn hier om hun hergeboorte te vieren, de prijsbeesten blijven voorlopig in hun kooi. In de plaats daarvan nieuwe songs (Song For Dan Treacy, I Found A Whistle) die ontbolsteren als pubers in kinderkleren.
Pas bij Electric Feel komt er beweging in de zaal. Is het al iemand opgevallen dat dit een perfecte song voor The Bee Gees zou zijn? Siberian Breaks wordt aangekondigd als ’the longest song ever’ – de volgende tien à twaalf minuten staat de tienerbrigade op de rijen er beduusd bij. Ze worden uit hun lijden verlost met Time To Pretend. Daarna gaat alles erop vooruit, alsof de groep net een zware mantel heeft afgegooid. It’s Working en Someone’s Missing glijden voorbij als een bruingebrande surfer op een golf van vibrerende gitaren en dartele orgeltjes. Zelfs VanWyngardens stem klinkt plots helder en standvastig. We begrijpen waarom MGMT ‘kleine’ clubs in plaats van echoënde voetbalstadiums verkiezen om warm te lopen. Als het er écht op aan komt, tijdens het zomerfestivalseizoen, staan deze jongens strakker. Nieuwe afspraak dan.
Jonas Boel
