Weinig bands spreken vandaag zo tot de collectieve verbeelding als het überhippe MGMT. Zelfs Paul McCartney noemt zich een fan van de cynische hippies uit Brooklyn. In een lang van tevoren uitverkochte AB speelden ze een puike set die het midden hield tussen pop en experiment.

Da gig: MGMT in AB Brussel, zondag 3/10.
In één zin: Ruim anderhalf uur strak gespeelde, catchy pop met de nodige psychedelische uitspattingen en zinnenprikkelende visuals. Hoogtepunten: ‘Time to Pretend’, ‘Kids’, ‘Of Moons, Birds & Monsters’, ‘4th Dimensional Transition’.
Dieptepunt: ‘The Handshake’, dat uitmondde in oeverloos gepiel.
Beste quote: “This is our decision / We live fast and die young / We have got the vision / Now let’s have some fun” (uit ‘Time to Pretend’). Al was het maar omdat de werkelijkheid de droom inmiddels heeft ingehaald.

Zanger-gitarist Andrew VanWyngarden en toetsenspeler Ben Goldwasser, samen de kern van MGMT, zijn fervente liefhebbers van geestesverruimende middelen. Dat hoor je ook aan hun muziek, waarin ze behoorlijk psychedelisch voor de dag komen, al blijken ze net zo goed over een bijzonder zintuig te beschikken voor catchy popsongs die aanslaan bij het grote publiek. De singles uit hun cd ‘Oracular Spectacular’ klinken ons nu al als klassiekers in de oren. ‘Kids’, oorspronkelijk te horen op hun debuut-cd ‘Climbing to New Lows’ (toen nog als The Management), hebben ze zelfs al achter de hand sinds 2003. Gek genoeg is het sterrendom, waar ze enkele jaren geleden nog uitgebreid de draak mee staken, hen intussen zelf te beurt gevallen. Dat leidde tot onbehagen en dus kozen ze op hun sarcastisch getitelde jongste cd ‘Congratulations’ resoluut voor experiment en weerbarstigheid. Geen toeval dus dat hun platen soms worden omschreven als een euh… intergalactische odyssee.

Live manifesteert MGMT zich als een uit de kluiten gewassen kwintet dat er in Brussel meteen overtuigend de beuk inzette met het veerkrachtige ‘Weekend Wars’, het gedreven ‘It’s Working’ en het ideeënrijke ‘The Youth’. VanWyngarden zong met een dun stemmetje, maar klonk wèl veel toonvaster dan geestesgenoot Wayne Coyne van The Flaming Lips en werd bovendien vocaal ondersteund door Goldwasser, zijn oude compagnon de route. Vanaf het springerige ‘Flash Delirium’ pakte MGMT uit met een scherm vol veelkleurige visuals. Nu eens had je het gevoel door een caleidoscoop te kijken, dan weer kreeg je visioenen van vloeistofdia’s uit de sixties. Toch sloeg de vonk pas écht over tijdens ‘Electric Feel’: onweerstaanbare discorock, aangedreven door een pompende bas en een funky gitaartje. ‘Song for Dan Treacy’, een speelse ode aan Television Personalities, zat vol weirde uitspattingen en bizarre keyboardklanken, maar het bleef wel strak en snedig gespeelde pop. Zelf waren we vooral onder de indruk van ‘Of Moons, Birds & Monsters’, met galopperend ritme en bijzonder spacey gitaarwerk dat aan Pink Floyd herinnerde, en het bezwerende ‘4th Dimensional Transition’ (denk aan ‘The End’ van The Doors): een superpsychedelische trip die ergens ver boven de wolken eindigde.

Niet alle nummers waren even sterk: tijdens ‘Congratulations’ (kabbelende kampvuurfolk) en de uitgesponnen surfpopopera ‘Siberian Breaks’ voelden we, ondanks de vele tempowisselingen, onze aandacht verslappen. Zoals verwacht noteerden we echter de uitzinnigste reacties toen de hits voorbijkwamen: het fantastische ‘Time to Pretend’ en ‘Kids’, dat de aanwezigen eensgezind op en neer deed springen. Voor enkele MGMT-leden het signaal om ook zelf een duik in de kolkende massa te wagen. Het zou een perfect orgelpunt zijn geweest, maar vreemd genoeg liet de groep daarna nog ‘The Handshake’ los. Het nummer deed nogal schimmig aan en mondde uit in richtingloos gefreak: een anticlimax die kon tellen.

Ter compensatie volgden gelukkig enkele fijne bissen. ‘Destrokk’, in ritmisch opzicht familie van NEU! en Suicide, en het jachtige ‘Brian Eno’, compleet met frivool orgeltje en een jazzy coda, zorgden er alsnog voor dat de avond in feeststemming werd afgesloten. Want ook al liet MGMT occasioneel een steekje vallen, al bij al was het een zeer onderhoudende avond. Een intergalactische odyssee, zeg maar.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Weekend Wars / It’s Working / The Youth / Flash Delirium / Electric Feel / Song For Dan Treacy / Of Moons, Birds & Monsters / Congratulations / Time to Pretend / 4th Dimensional Transistion / Sibearian Breaks / Kids / The Handshake // Destrokk / I Found a Whistle / Brian Eno.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content