Sinds Metronomy werd genomineerd voor de prestigieuze Mercury Music Prize, ging het met hhar populariteit almaar in stijgende lijn. Nu de Engelse elektropopgroep in de AB haar nieuwe cd ‘Love Letters’ boven de doopvont kwam houden, vlogen alle kaartjes dan ook in een mum van tijd de deur uit.
DA GIG: Metronomy in AB, Brussel op 2/3.
IN EEN ZIN: Metronomy klonk soms een beetje klinisch en gezichtsloos, maar uiteindelijk kreeg het publiek waar het voor was gekomen: een feestje zonder pretenties dat in de zaal euforische taferelen uitlokte.
HOOGTEPUNTEN: ‘Love Letters’, ‘Holiday’, ‘I’m Aquarius’, ‘Reservoir, ‘The Upsetter’, ‘The Bay’, ‘Heartbreaker’…
DIEPTEPUNTEN: geen, al hadden instrumentals als ‘Boy Racers’ of ‘Side 2’ bitter weinig om het lijf.
BESTE QUOTE: verder dan de gebruikelijke clichés over hoe geweldig het publiek wel was en hoe fijn Metronomy het vond in Brussel te zijn, kwam Joseph Mount niet.
Metronomy, het geesteskind van zanger en multi-instrumentalist Joseph Mount, heeft de jongste tien jaar een serieuze weg afgelegd. Van glitchy instrumentale muziek evolueerde het met ‘Nights Out’ naar een stijl die sterk was beïnvloed door new wave, indiedisco, sixties psychedelia, de gepolijste seventiessound van Steely Dan en Boz Scaggs en de Britse synthpop uit de eighties van Depeche Mode en The Buggles. Eén en ander leidde een jaar of drie geleden tot het behoorlijk succesrijke ‘The English Riviera’, een plaat waarop het gezelschap uit Brighton de vermeende romantiek van Britse kustplaatsjes als uitgangspunt gebruikte. Naast enkele hits leverde dat ook een Amerikaanse tournee met Coldplay op.
Toch heeft Mount, die tussendoor remixen maakte voor Gorillaz, U2 en Lady Gaga, het niet zo op grote stadions begrepen. Op het onlangs verschenen ‘Love Letters’ lapte hij de verwachtingen van het publiek dus vierkant aan zijn laars. Liever dan aan ‘The English Riviera’ een voor de hand liggend vervolg te breien, koos hij dit keer voor een persoonlijker aanpak. Behalve over hartzaken en verstoorde communicatie heeft hij het in zijn nieuwe songs vooral over het verlangen naar de dingen uit zijn jeugd die hij inmiddels onherroepelijk kwijt is geraakt. De nummers zijn met veel gevoel voor detail in elkaar gezet en volledig analoog ingeblikt in de Londense Toerag-studio, waar ook Billy Childish en The White Stripes al eens hun tenten opsloegen.
Gezichtsloos
In Brussel werd de soms wat klinisch aandoende, barokke synthpop van Metronomy door het publiek verrassend geestdriftig ontvangen. De veerkrachtige, nu eens in blanke soul, dan weer in hoekige funk gedrenkte liedjes klonken catchy en dansbaar. En hoewel de nadruk doorgaans op de keyboards lag, soms zelfs drie stuks tegelijk, speelden ook de strakke ritmen van drumster Anna Prior en de elastische basgrooves van Gbenga Adelekan tijdens het concert een cruciale rol. Het geluid van Metronomy vertoonde opvallende raakpunten met dat van het Franse Phoenix, maar aangezien Joseph Mount tegenwoordig in Parijs woont, is ook het werk van Daft Punk en Air niet onopgemerkt aan hem voorbij gegaan.
Mount, die tijdens de set afwisselend de toetsen, gitaar en percussie beroerde, bleek, zeker live, geen grote zanger te zijn. Zijn stem klonk tamelijk vlak en straalde weinig persoonlijkheid uit. De man, ooit begonnen als drummer, is geen vanzelfsprekende frontman en eigenlijk deed de hele groep een beetje gezichtsloos aan. Op het podium werd Metronomy aangevuld met een vijfde kracht die de meeste gitaarsolo’s voor zijn rekening nam, en met uitzondering van Prior waren alle bandleden uniform uitgedost in een beige broek, donkerrood jasje en witte sportschoenen: oer-Engelse public school boys op uitstap, zo leek het wel.
Een kleine helft van de nummers op de setlist was afkomstig uit de nieuwe plaat, meteen ook de beste die de band tot dusver heeft afgeleverd. Jammer wel dat de live-versies minder rijk en subtiel klonken dan die op de cd. In het naar Motown knipogende ‘Love Letters’ misten we bijvoorbeeld de fraaie jazzy blazersprelude. ‘Call Me’ was, met zijn aanhoudend pruttelende synths, dan weer van iets teveel tierlantijntjes voorzien. Maar ‘Monstrous’ en ‘Month of Sundays’, waarin echo’s te horen waren uit het oeuvre van Arthur Lee & Love, het meerstemmig gezongen ‘The Upsetter’ en de fluwelige, futuristische doowop van ‘I’m Aquarius’ maakten gelukkig veel goed.
Luchtig
De toeschouwers toonden zich vooral enthousiast wanneer Metronomy oudere hits opdolf uit ‘The English Riviera’ en ‘Nights Out’: het opgewekt wiebelende ‘The Look’, het stuiterende ‘She Wants’ en het door drumster Anna Prior gezongen ‘Everything Goes My Way’. Ook ‘Holiday’, waarin Talking Heads, INXS en New Order onder één hoedje leken te spelen, ‘Radio Ladio’ en het even luchtige als pretentieloze ‘Corrine’ gingen er bij de aanwezigen in als ovenverse croissants op zondagochtend.
De twee instrumentals (‘Boy Racers’ en ‘Side 2’) klonken echter nogal gewoontjes en ook ‘Naked Smile’, waar klavierspeler Oscar Cash zijn stem aan leende, wist slechts matig te overtuigen. Toch kregen de aanwezigen uiteindelijk waar ze voor gekomen waren: een sprankelend feestje dat tijdens ‘The Bay’ en ‘Heartbreaker’ een hoogtepunt bereikte en de hele zaal in euforie onderdompelde. Soms deden de tot meedeinen nodende nummers zo frivool aan dat je zou hebben gezworen dat iemand er springveren onder had gemonteerd.
Mochten de fans hun zin hebben gekregen, dan was Metronomy, na de eerste drie bissen, nog minstens een half uur doorgegaan. Zover kwam het niet, maar wie méér wil kan de groep volgende zomer nog aan het werk zien op één van de podia van Rock Werchter. Goeie vibraties gegarandeerd.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Monstrous / Month of Sundays / Love Letters / The Look / She Wants / Boy Racers / Call Me / Holiday / Radio Ladio / Everything Goes My Way / I’m Aquarius / Reservoir / Side 2 / Corinne / The Upsetter / Naked Smile / The Bay // Some Written / Heartbreaker / The Most Immaculate Haircut.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier