Maurits Pauwels Groep en Pauwel De Meyer in ABClub: De anticlimax als stijlfiguur

© /

Het gonst weer van de activiteit in de Belgische muziekscene. Zowel Pauwel De Meyer als Maurits Pauwels laten nieuwe platen op de wereld los en om dat te vieren gaven ze allebei een releaseconcert in de ABClub. De een wist daarbij echter méér te overtuigen dan de ander.

DA GIG: Maurits Pauwels Groep en Pauwel De Meyer in de ABClub, Brussel op 16/10.

IN EEN ZIN: De Meyer bewees met zijn snedige nieuwe nummers dat zijn tijd nu echt wel is aangebroken. Maurits Pauwels daarentegen, wist met zijn Nederlandstalige repertoire slechts matig te boeien

HOOGTEPUNTEN: ’99’ en ‘Nothing to Prove’ (Pauwel De Meyer); ‘Hemel en aarde’, ‘Wild Meisje’, ‘Hier een liedje’ (Maurits Pauwels)

DIEPTEPUNTEN: Geen. Van doorsnee (Maurits Pauwels) raakten we echter niet erg opgewonden.

QUOTE van Maurits Pauwels: “Mijn favoriete stijlfiguur is de anticlimax. Maar een geslaagde anticlimax is enkel de allergrootsten gegeven”.

Pauwel De Meyer is een songwriter uit Sint-Niklaas die ooit al op sleeptouw werd genomen door Devendra Banhart en onlangs de geboorte aankondigde van zijn derde langspeler. ‘Having Fun’ verscheen bij het onvolprezen Starmanlabel en gaf aan dat De Meyer een artiest is met meerdere gezichten. In het verleden vertoonden zijn kwetsbare liedjes wel eens een lofi-randje, maar sinds zijn uitstapje met de groep Monster Youth mag het allemaal wat potiger en psychedelischer. Eén en ander heeft geleid tot een gevarieerde plaat vol korte en snedige indiepopsongs met een nadrukkelijker bandgeluid.

In de ABClub liet Pauwel De Meyer zich assisteren door vier prima muzikanten die met ‘Here Again’, het gespierde ‘Mom’s Car’ of het oercatchy en heerlijk rammelende ‘Shana-na’ wel raad wisten. Hoewel de zanger de kracht van de eenvoud benutte, zorgde hij voor de nodige stilistische variatie én voor melodietjes die bleven plakken. Alleen in ’99’, over het jaar waarin hij uit een boom viel en op zijn hoofd terechtkwam, zakte het tempo even. Maar met ‘Nothing to Prove’ maakte de artiest, die tot afscheid even de zaal indook, nog eens duidelijk waar het op stond. ‘Having Fun’ verdient het om snel door media en publiek te worden geadopteerd, want een talent als dat van De Meyer valt nu echt niet meer te negeren.

Chanson of schlager?

Toeval of niet, maar het nieuws over het vertrek van Mauro Pawlowski bij dEUS is nog maar net bezonken, of daar dient zich alweer een nieuw alter ego aan. Nu ja, nieuw is relatief: we zagen Maurits Pauwels en zijn groep twee jaar geleden al eens aan het werk tijdens de Feeërieën. Toch heeft het nog tot nu geduurd voor zijn Nederlandstalige songs op een plaatje geperst raakten. Het kleinood heet ‘Afscheid in Kloten’ -voor alle duidelijkheid: Kloten is de luchthaven van het Zwitserse Zürich- en dat stond, aangevuld met enkele extra’s ook centraal tijdens het optreden in Brussel.

Dat Mauro, pardon, Maurits zich dezer dagen van zijn moedertaal bedient, hoeft niet te verbazen. Jaren geleden bedacht hij al eens een nummer voor de Kreuners, werkte hij samen met Kris De Bruyne en iets recenter zong hij enkele Nederlandstalige nummers op de cd van Gruppo di Pawlowski. Dit keer gaat hij ‘all the way’, maar toch kun je je niet van de indruk ontdoen dat Maurits Pauwels een uit de hand gelopen grap is. Zoals u onlangs al op tv kon zien, geeft de zanger geen diepte-interviews maar heeft hij daartoe een heuse woordvoerder in dienst. Zijn eerste single, ‘Een mooie tijd’, was dan weer enkel verkrijgbaar via de zoekertjessite 2dehands.be. Het mag duidelijk zijn: de artiest zit niet om een stunt verlegen.

Pauwels houdt staande dat iedere fysieke gelijkenis tussen hem en een zekere Mauro Pawlowski louter op toeval berust en maakte via een dienstmededeling duidelijk dat zijn liedjes onder geen beding autobiografisch mogen worden genoemd. Het niveau van het materiaal niettemin wisselvallig. Met een uitgestreken gezicht en onderkoelde voordracht laveerde Maurits Pauwels voortdurend tussen chanson en Vlaamse schlager. De eerste nummers van de set, ‘Hemel en aarde’ en ‘Wild meisje’, lonkten in muzikaal opzicht nog naar de Bob Dylan van ‘Just Like Tom Thumb’s Blues’, maar naarmate de avond vorderde, vielen er meer en meer cheesy ingrediënten te noteren.

Tussen twee stoelen

Meende hij het of meende hij het niet? Vaak klonken de nummers alsof de zanger ze iets te snel en te spontaan uit de mouw had geschud en het idee Maurits Pauwels belangrijker was dan het niveau van het materiaal. Het klonk niet bevlogen genoeg om te ontroeren en niet geestig genoeg om te entertainen, waardoor de liedjes meestal tussen twee stoelen vielen. Zeker, occasioneel was er sprake van ironie of sarcasme, maar de teksten lieten zich slechts met de grootste moeite in de songstructuren wringen. Studentikoze zinsneden als “Alles heeft een eind / Behalve de worst / Die heeft er twee”, uit ‘Terug naar Limburg’ , zijn de eerste keer misschien wel grappig, maar daarna alleen nog flauw.

Pauwels en zijn uitstekende band (met Sjoerd Bruil op gitaar, Tim Vandenbergh op bas, Jeroen Stevens op drums en Bram Weijters op toetsen) refereerden aan folkrock en countrybilly (het huppelende ‘Klojo uit de regio’ was een bewerking van een van de bekendste nummers van Merle Haggard), ‘Een dode nabij’ was één en al veerkracht, maar net zo vaak ondergroef Maurits Pauwels zijn eigen repertoire, hetzij met jazzy gefreak dat nergens naartoe ging, hetzij met een verhaaltje dat meer weg had van een Wikipedia-entry dan met een echte song (het waar gebeurde ‘Anneliese Michel’). Nooit gedacht dat we het begrip ‘saai’ nog eens met Mauro zouden associëren. Toch leed de set aan eenvormigheid, ook al omdat de groep vaak terugviel op steeds dezelfde gezapige tempo’s.

Op zijn beste momenten neigde Maurits Pauwels een beetje naar Kris De Bruyne. Het grote probleem was echter dat we zijn levensliederen-met-een-knipoog nooit echt konden geloven. Het was vis noch vlees, we hoorden volstrekt niets dat kans maakt ooit tot de Top honderd van de Lage Landen door te dringen en dan vergat de zanger ook nog eens stomweg zijn Johnny White-cover te spelen.

De vele verdiensten van Mauro Pawlowski kunnen niet vaak genoeg geprezen worden. Zijn optreden als Maurits Pauwels bewees echter dat niet àlles wat hij aanraakt per definitie in goud verandert. De meeste nummers gleden van ons af als water van een eend. Begrijp ons niet verkeerd: u hoort ons niet vertellen dat Maurits Pauwels ons in de AB pure rommel opdiste. Maar ‘niet slecht’ is voor iemand als Mauro nu eenmaal niet goed genoeg.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content