Marble Sounds @ ABBox: Als een rups op een eikenblad

Verbeeldingskracht, trefzekerheid, weemoed en melancholie. Het zijn slechts enkele kenmerken van de bedeesde indiepop van Marble Sounds, een groep van bij ons die, dank zij de recente surprise-hit ‘Leave A Light On’ een nieuwe adem heeft gevonden. Een prachtconcert in de AB was het resultaat.

Hij of zij die de vele kwaliteiten van Marble Sounds prees, stond tot voor kort, althans in Vlaanderen, te roepen in de woestijn. Zeker, bij muzikale fijnproevers en critici had de groep een voetje voor: BBC-deejay Steve Lamacq was zeer te spreken over haar debuut-cd ‘Nice Is Good’ uit 2010 en ze kreeg ook warme reacties van mensen uit verre buitenlanden die haar muziek via het internet hadden ontdekt. De clip van ‘The Time to Sleep’ is op YouTube inmiddels al 2,5 miljoen keer aangeklikt.

De meeste vaderlandse radiomakers (met uitzondering van die van ‘Duyster’) gaven echter geen krimp. De singles uit ‘Dear Me, Look Up’, de in maart vorig jaar verschenen tweede langspeler van Marble Sounds, werden door de hoeders van de ether systematisch naar het bakje ‘onbruikbaar’ verbannen. En dat voor een plaat die zonder blozen naast het verzamelde werk van Sun Kil Moon, Death Cab For Cutie, The Postal Service of Pinback kon staan. Mocht er een terrorist in ons hart huizen, we hadden ter hoogte van de Reyerslaan al lang een lading explosieven gedropt.

Maar zie: omstreeks kerst werd de fijne berçeuse ‘Leave A Light On’ alsnog opgepikt en door Studio Brussel tot campagnelied van Music For Life gebombardeerd. Van de weeromstuit zouden Marble Sounds nu doordringen tot een publiek dat nog nooit eerder van hen had gehoord. Ze werden zowaar zelfs doodgeknuffeld door familiezender Radio 2 en hun nummer maakte een spectaculaire opmars in de Ultratop. Ook de vraag naar optredens nam plots toe: het geplande concert in de ABClub verhuisde zelfs naar een grotere zaal. Ironisch genoeg hebben de eerder afgewezen singles nu toch hun weg naar de playlists gevonden, wat maar weer eens bewijst dat selectieve doofheid in de media een kwaal is die moeilijk te genezen valt.

Bescheiden

Het succes van Marble Sounds is ook een triomf voor het kleine Leuvense Zeal Records, dat al meer dan een decennium op een integere manier aan de weg timmert en, na Isbells, nu een tweede band in de etalage heeft liggen die, zonder commerciële concessies te doen, rondjes zwemt in de mainstream. Zelf zijn de leden van Marble Sounds niet veranderd: ze ogen als vanouds sympathiek en bescheiden. In Brussel wisselden ze songs uit ‘Dear Me, Look Up’ af met materiaal uit ‘Nice Is Good’ en daarbij stond alles in het teken van melancholie, weemoed of -in het geval van ‘Smoking Was A Day Job’- nostalgie. In de liedjes van zanger Pieter Van Dessel, die door zijn gezellen steevast met veel gevoel worden ingekleurd, is geen plaats voor het Grote Gebaar, al zijn ze in de loop der jaren wel steeds voller en panoramischer gaan klinken en monden ze meer dan eens uit in een majestueuze climax.

Het even dromerige als bedachtzame ‘No One Ever Gave Us The right’ was bijvoorbeeld knap geconstrueerd en ook elders toonden Marble Sounds hoezeer hun sound steunt op subtiele details, smaakvol toetsenwerk en de altijd inventieve gitaarmotiefjes van Gianni Marzo. De groep wist altijd wel op de een of andere manier je aandacht te trekken. Zo was er de meerstemmige samenzang in ‘Photographs’, de ingenieuze manier waarop een sample van Guided By Voices binnensloop in ‘My Friend’ of de geslaagde toevoeging van twee blazers aan enkele van de songs. En jawel, u herkende Rozanne Descheemaeker van Float Fall op hoorn.

Kippenvel

Het van Sophia geleende ‘Ship in the Sand’ bleek perfect in het universum van Marble Sounds te passen. Dat vond ook Robin Proper-Sheppard, de auteur van het nummer, die in de zaal aanwezig was en zeer te spreken was over het concert. Nog méér kippenvel kregen we van het uiterst ingetogen, fragiele ‘If You Stay Then I Can’t Go’, een juweeltje uit de allereerste ep van Van Dessel en de zijnen, ‘A Painting Or A Spill’. Occasioneel kwamen Marble Sounds ook wat steviger uit de hoek, zoals in het verrassend uitbundige ‘Dance Clarence Dance’ en het al net zo catchy ‘The Summer Of The Sun’, waarin de gitaren zo sierlijk opkrulden als een rups op een eikenblad. Wie oren had, kreeg meteen in de gaten dat de groep nog méér potentiële radiohits achter de hand houdt.

Tot driemaal toe kregen Marble Sounds vocale assistentie van Aino Vehmasto, bekend van I Am Oak en de Nederlandse band Bird On The Wire, die in de AB het voorprogramma had verzorgd. Ze mocht volop in de spotlights tijdens ‘Sky High’, dat begon met een sample van krakend vinyl, zong tweede stem in de naar Sigur Rós neigende seculiere hymne ‘Evenings’ en kwam later nog eens terug voor een verstild duet met Pieter Van Dessel in de pianoballad ‘Leave A Light On’. Het laatst genoemde liedje, waar de meeste toeschouwers écht op stonden te wachten, werd strategisch opgespaard tot de bissen. Met ‘Good Occasions’ trokken Marble Sounds uiteindelijk een sierlijke streep onder een meer dan geslaagd concert, dat hun aanhang gegarandeerd weer een beetje heeft vergroot.

Als de toegenomen populariteit van Marbles Sounds al één ding bewijst, dan is het dat goede muziek wel degelijk door een groot publiek kan worden gesmaakt. Zolang het maar de kans krijgt er kennis mee te maken.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Silent Song / The Time to Sleep / No One Ever Gave Us the Right / Photographs / My Friend / A New Breeze / Ship in the Sand / Dance Clarence Dance / Smoking Was A Day Job / If You Stay Then I Can’t Go / The Summer of the Sun / Sky High / Never Lost, Never Won / Evenings // Leave the Light On / Good Occasions.