Lou Reed @ AB: avontuurlijk en opwindend

Geen mens had ooit gedacht dat de ultieme chroniqueur van de zelfkant, de man die als geen ander flirtte met de gevaren van seks, drugs en rock-‘n-roll, ooit de zeventig zou halen. Maar Lou Reed is als onkruid dat niet vergaat en in de AB bleek dat hij nog altijd spannende muziek maakt.

DA GIG: Lou Reed in AB, Brussel op 15/6.

IN EEN ZIN: Een avontuurlijk en opwindend concert van een artiest die allang niets meer te bewijzen heeft, maar desondanks blijft prikkelen en verrassen.

HOOGTEPUNTEN: Lou Reed en zijn gezellen bevonden zich twee uur lang op de top van de Mount Everest. We zagen dus enkel pieken en geen dalen.

DIEPTEPUNTEN: ontbraken. Maar het zegt iets dat het zoethoudertje ‘Walk on the Walk Side’ niet eens opviel tussen de rest.

BESTE QUOTE: “And remember: we love you”, wilde de zanger nog kwijt voor hij het podium verliet. Love? Lou Reed? Er zijn geen zekerheden meer.

“Favorites and hits”, beloofde Lou Reed tijdens zijn huidige ‘From VU to Lulu’-tournee. En dat was, strikt genomen, precies wat hij serveerde, ook al bestond de brug tussen het oudste en jongste deel van zijn carrière in Brussel amper uit zes songs. Reed had vooraf niet gespecifieerd over wiens favorieten het precies ging -de zijne, stelden we achteraf vast- en zo kennen we hem ook: beetje jennerig, beetje chagrijnig, een dwarsligger die het woord ‘compromis’ al een halve eeuw geleden uit zijn woordenboek heeft geschrapt. De set waarmee hij momenteel rondtrekt is er dan ook geen voor de grote massa, maar een voor de echte fans en fijnproevers. En ook al koos Ome Lou niet altijd voor de meest voor de hand liggende nummers, het concert gaf wél een goed beeld van waar hij als artiest voor staat.


Reed kwam een beetje strammetjes het AB-podium opgewandeld. Met zijn stem en gitaarspel was echter alles in orde en voor zijn achtkoppige band durven we zelfs enkele superlatieven uit de kast te halen. Naast oudgedienden als bassist Rob Wasserman en drummer Tony ‘Thunder’ Smith herkenden we onder meer backingzangeres Joan Wasser, die als Joan as Police Woman het voorprogramma had verzorgd, en vooral: veel jong geweld. Drankbekertjes waren in de zaal niet toegelaten en de bars bleven tijdens het concert gesloten. De man die aan alles en nog wat verslaafd was geweest, gunde zijn toeschouwers nu blijkbaar zelfs geen biertje meer. Wie durft nog te beweren dat Lou Reed geen gevoel voor humor heeft?


Verguisd


Op de setlist stonden onder meer vier lange nummers uit ‘Lulu’, zijn alom verguisde samenwerking met Metallica, die overigens veel geslaagder was dan vooringenomen critici deden uitschijnen. Daar tegenover zette Reed evenveel songs van The Velvet Underground, een band die destijds óók werd afgekraakt, maar zijn tijd zo ver vooruit bleek te zijn dat zijn muziek, haast vijftig jaar na datum, nog altijd jonge generaties blijft aanspreken. De artiest leek impliciet te willen zeggen: “Jullie lusten dit niet? Well, I’ve been there. En kijk wie gelijk heeft gehad”. Door die nevenschikking gaf hij alleszins aan dat de vormelijke en inhoudelijke gelijkenissen tussen zijn vroege en recente werk veel groter zijn dan de verschillen. Bovendien siert het Lou Reed dat hij, zelfs op zijn leeftijd, de uitdaging blijft opzoeken. Een mislukt experiment is altijd interessanter dan gemakzuchtige routine en herhaling.


Live kwamen de songs uit ‘Lulu’, die over de hele avond waren verspreid, overigens prima uit de verf. Het repetitieve maar hypnotische ‘Brandenburg Gate’ zette de toon en ook ‘The View’, waarin de trage, music hall-achtige motiefjes van Ulrich Krieger (zie ook de ‘Metal Machine Music’-concerten) zonder omhaal werden weggedrukt door luide gitaren, prikkelde de verbeelding. De groep bouwde een wall of sound die uit puur metaal leek te bestaan, maar tegelijk creëerden de schrapende altviool en de aangestreken contrabas een vibe die, ook in ‘Junior Dad’, perfect aansloot bij die van The Velvets.


Oogsignalen


De bewerende monotonie en intensiteit van ‘Heroin’ had nog niets van zijn zeggingskracht verloren en ook met ‘I’m Waiting for The Man’ -staccato ritme, percussieve piano- dreef Reed het minimalisme ten top. Het gedreven ‘Senselessly Cruel’ (uit ‘Rock’n’Roll Heart’) was daarna een vreemde maar logische keuze. Vooral Kriegers stotterende en kermende saxsolo’s trokken hier de aandacht en toen het publiek ervoor applaudisseerde, deed de zanger gewoon mee. Ook mooi om te zien was hoe De Meester via oogsignalen en subtiele handgebaren met zijn muzikanten communiceerde. Na de hardcorepunk van ‘Mistress Dread’ schakelde de band moeiteloos over op kamermuziekmodus met het oog op ‘Street Hassle’, dat niet alleen opviel door zijn fraaie strijkersriff, maar ook door het hoge literaire gehalte van de tekst.


Lou Reed zong over zijn eigen sterfelijkheid in het met keltische vioolmotiefjes versierde ‘Cremation’ (uit ‘Magic and Loss’), sneed door merg en been met ‘Sad Song’ (uit ‘Berlin’) en verraste met een relaxt ‘Think it Over’ (uit ‘Growing Up in Public’), een lovesong die hij ooit schreef voor zijn inmiddels ex-vrouw Sylvia Morales. Tussen die drie parels maakte het obligate ‘Walk on the Wild Side’ eigenlijk maar een banale indruk.


Het niet van symboliek verstoken ‘Beginning to See the Light’ was een leuk niemendalletje met een sound waar R.E.M. zijn hele carrière op heeft gebouwd. “I love that chorus”, riep Lou Reed enthousiast. “It’s a real son of a bitch”. ‘Sweet Jane’ was een vrij voorspelbare afsluiter, maar voor de rest viel er volstrekt niets te klagen. Als het concert al één ding aangaf, was het dat Lou Reed nog altijd een boeiende en relevante artiest is, zonder wie de rockmuziek aanzienlijk schraler en saaier zou zijn geweest. “And I’m Lou Reed”, deelde hij nog mee, nadat hij tot tweemaal toe zijn band had voorgesteld. Kwamen we tóch nog te weten wie die rare snuiter met dat brilletje was.


Dirk Steenhaut


DE SETLIST: Brandenburg Gate / Heroin / I’m Waiting for the Man / Senselessly Cruel / The View Mistress Dread / Street Hassle / Cremation / Think It Over / Walk on the Wild Side / Sad Song / Junior Dad // Beginning to See the Light / Sweet Jane.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content