Local Natives @ Trix: Met diepgang en finesse

Drie jaar geleden verrasten de Californische Local Natives vriend en vijand met ‘Gorilla Manor’. Dank zij dat spectaculaire debuut werden de heren ook bij ons behoorlijk populair, zodat ze dit keer mochten aantreden in een lang op voorhand uitverkochte Trix.

DA GIG: Local Natives in Trix, Antwerpen op 8/3.

IN EEN ZIN: Ieder detail stond in het geluidsbeeld onwrikbaar op de juiste plaats en de gelaagde arrangementen waren zo uitgekiend dat je er geen speld tussen kon krijgen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Colombia’, ‘Mt. Washington’, ‘Airplanes, ‘Sun Hands’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

GENANTSTE QUOTE van Taylor Rice: “Bon soir. Ca va? Hoezo, spreken jullie hier geen Frans? Wat voor taal spreken jullie dan? Ha, Deutsch!”

Local Natives bewandelen een middenweg tussen Fleet Foxes, Yeasayer en Grizzly Bear, allemaal Amerikaanse bands die dezer dagen in hipsterland op handen worden gedragen. Karakteristiek voor hun muziek zijn de euforische meerstemmige zangpartijen en de onweerstaanbare, naar het Afrikaanse continent lonkende ritmen. In Antwerpen kwam de groep haar vorige maand verschenen tweede langspeler ‘Hummingbird’ voorstellen. Dat had ze begin december ook al eens gedaan in de hoofdstedelijke Botanique. Alleen had toen, op een handvol journalisten na, nog niemand het nieuwe materiaal gehoord, zodat van het publiek een meer dan gemiddelde concentratie werd gevraagd.

De grote opkomst in Trix gaf alvast aan dat het met de populariteit van Local Natives in stijgende lijn gaat. Het gezelschap uit Silverlake heeft de jongste jaren ontzettend veel getoerd en dat voelde je al vanaf de eerste tonen van ‘You & I’ en ‘Breakers’: ieder detail stond in het geluidsbeeld onwrikbaar op de juiste plaats en de gelaagde arrangementen waren zo uitgekiend dat je er geen speld meer tussen kon krijgen.

Ondanks het succes bleef de groep niet van pijnlijke ervaringen gespaard. Bassist en mede-oprichter Andy Hamm stapte op en zanger-gitarist Taylor Rice kreeg ook het onverwachte overlijden van zijn moeder te verwerken. Eén en ander verklaart waarom het door Aaron Dessner van The National geproducete ‘Hummingbird’ aanzienlijk donkerder klinkt dan de relatief zorgeloze voorganger. De songs zijn contemplatiever van toon, vertonen meer diepgang en finesse en klinken meer dan ooit als spirituele hymnes.

Contrastrijk

Ruim tweederde van de set stond in het teken van de nieuwe cd. Taylor Rice nam als zanger doorgaans het voortouw, terwijl de andere bandleden knappe harmonieën aandroegen. De songs steunden vaak op atmosferisch gitaarwerk, al eisten ook keyboards en elektronica, in vergelijking met vroeger, een steeds grotere rol op. Local Natives slaagden er moeiteloos in zowel ingehouden als uitbundig te klinken, vaak zelfs in hetzelfde nummer, en die contrastrijke aanpak zorgde meteen voor een bijzondere dynamiek.

Dat Local Natives over onweerstaanbare melodieën beschikken, was ons, dank zij hun platen en vorige concerten al eerder opgevallen. Maar wat in Trix meer dan ooit duidelijk werd, is dat we drummer Matt Frazier eigenlijk als het geheime wapen van het gezelschap dienen te beschouwen. Met zijn even grillige als nerveuze ritmen deed hij songs zoals ‘Black Balloons’ en het door Kelcey Ayer gezongen ‘Heavy Feet’ consequent boven zichzelf uitstijgen. Heel af en toe moesten we aan de vroege experimenten van Talking Heads denken. Geen toeval dus dat er ook een cover van ‘Warning Sign’ op de setlist prijkte. Alleen werden de hoekige kantjes van David Byrne en en zijnen bij de Californiërs netjes afgerond.

Ontlading Twee van de hoogtepunten uit de nieuwe plaat, werden ook in Antwerpen aan elkaar vastgeklonken. ‘Mt Washington’ en het elegische, door trage pianoakkoorden ingeleide ‘Colombia’ baadden allebei in melancholie en tristesse. Vooral de zinsnede “Every night I ask myself / Am I giving enough?” was telkens goed voor een portie koude rillingen. Ook al werden de songs uit ‘Hummingbird’ doorgaans prima ontvangen, het was opvallend hoe er, telkens wanneer iets uit de eerste cd werd ingezet, bij de toeschouwers een soort ontlading plaatsvond. Bij ‘Wide Eyes’ en ‘World News’ speelde uiteraard het herkenningseffect, maar de aan The Arcade Fire herinnerende exuberantie zal minstens even veel tot de geestdriftige reacties hebben bijgedragen.

In publieksfavoriet ‘Airplanes’, waarmee hij zijn dode grootvader herdacht, toonde Kelcey Ayer zich een meester van de multitasking: terwijl hij zong bewerkte hij met zijn linkerhand het klavier, terwijl hij met zijn rechter op een trommel mepte. En dat allemaal met een houding alsof het om een fluitje van een cent ging. Met ‘Who Knows, Who Cares’ en het meeslepende ‘Sun Hands’, twee andere nummers uit ‘Gorilla Manor’, werd het concert in ware feeststemming besloten. Taylor Rice had nog lovende woorden over voor de Belgische Love Like Birds, die in Antwerpen hat voorprogramma verzorgde, en beloofde zo snel mogelijk terug te komen. We zouden ons al zwaar moeten vergissen, mochten Local Natives tijdens de zomermaanden geen weiland in Hasselt-Kiewit aandoen. Dirk Steenhaut DE SETLIST: You & I / Breakers / Wide Eyes / Black Balloons / Heavy Feet / Ceilings / Warning Sign / Mt. Washington / Colombia / World News / Airplanes / Bowery // Wooly Mammoth / Who Knows, Who Cares / Sun Hands.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content