Lionel Richie @ TW Classic: prachtige kampvuurnostalgie

© Alex Vanhee

Hersenloze feestnummers en stroperige ballads hoeven soms weinig meer dan een frontman die perfect weet wat zijn publiek wil, om de tand des tijds te overleven. Dat, en stembanden die mee willen, natuurlijk.

What’s the fuzz?

Met party klassiekers als All Night Long en Dancing On The Ceiling acher de hand, heeft Lionel Richie in principe weinig meer nodig om een crowd te pleasen. Maar Richie laat de songs niet al het werk doen, hij pakt zijn publiek in met aimabele bindtekstjes, gladde volksmennerij, een overvloed aan charisma en schattige dansjes. Het verschil met de houterige Mick Hucknall van een uur eerder, om maar iemand te noemen, was hemelsbreed.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Tuurlijk niet. De meezingers van Richie zijn gemaakt om tussen de massa te consumeren, niet vanop een veilige afstand. Hoewel: tijdens de eerste drie nummers, met daarin al de zondagochtendballadEasy, zat het geluid grondig mis en leek het er bovendien op dat de stem van Richie het pijnlijk zou laten afweten. Aanvankelijk hield hij zijn microfoon vaak zo ver mogelijk van zijn mond, om de schade enigszins te beperken. Maar hij kon niet verbergen dat de hoge noten niet meer zo makkelijk binnen handbereik liggen.

Het duurde tot het potige Brick House, vijf nummers ver, vooraleer de stem van Richie veilige wateren had bereikt. Dat was meteen ook het startschot voor een langgerekte triomf richting onvermijdelijke afsluiter All Night Long. Onderweg stapelden de karaokemomenten zich op, met dank aan de teksten die bij bijna elk nummer op de enorme back drop voorbij kwamen. Say You, Say Me en Hello werden als rozenblaadjes over de wei uitgestrooid, Dancing On The Ceiling blonk als een grote glitterbal. Plezier maken zou je doen, verdomme, want om na te denken over hoe slecht de teksten van Lionel Richie eigenlijk zijn, moest je ergens anders zijn.

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

We Are The World uit volle borst meezingen: weinig van de 65.000 mensen op de wei die gedacht hadden dat ze ’t ooit nog zouden mogen meemaken. Ze zongen het allemaal zonder twijfelen mee, vaak vals maar steeds met een prachtige kampvuurnostalgie. Maar kijk: Lionel Richie, die het samen met zijn goeie vriend Michael Jackson schreef, deed er de wei een verrassend groot plezier mee.

Toon Heylen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content