Hij heeft er lang op moeten wachten, maar op zijn 68ste ziet het er eindelijk naar uit dat Lieven Tavernier de erkenning krijgt die hij verdient. Tijdens zijn concert in een vol AB-theater stond hij niet alleen zelf op het podium, hij werd er ook volop gehuldigd door muzikale vrienden en collega’s.
DA GIG: Lieven Tavernier & Friends in AB, Brussel op 24/1.
IN EEN ZIN: Geruggensteund door een uitstekende groep en een brassband plukte Lieven Tavernier hoogtepunten uit zijn liedjescatalogus en liet hij tussendoor zijn werk vertolken door andere artiesten van verschillende generaties.
HOOGTEPUNTEN: ‘Eerste sneeuw’, ‘Geen kwaje vriend’, ‘Niet voorbij’, ‘Sally Rider’, ‘Zilver en goud’…
DIEPTEPUNTEN: Geen, al waren Taverniers vertolkingen van ‘De verdwenen karavaan’ en ‘Vossie’ dit keer niet zijn meest overtuigende.
QUOTE: “In het donker kan ik niks zien, maar ik heb toch de indruk dat er enkele mensen in de zaal zitten.” (zelfspot zit de zanger in het bloed)
In het Nederlandse taalgebied vind je weinig liedjesschrijvers die zoveel gemeen hebben met Bob Dylan, John Prine en Townes van Zandt als Lieven Tavernier. In muzikaal opzicht verwijst zijn werk naar de Amerikaanse folktraditie, maar inhoudelijk staat het helemaal op zichzelf. Taverniers melancholische bespiegelingen houden doorgaans verband met gemis en verlangen, met heimwee naar wat onherroepelijk voorbij is. Want vroeger was alles, haast per definitie, mooier dan vandaag. De artiest bezingt steevast vrouwen die, door het genadeloze voortschrijden van de tijd, onbereikbaar zijn geworden.
“Partir, c’est mourir un peu”, schreef de Franse dichter Edmond Haraucourt ooit en nergens is dat gevoel acuter dan in Tavernier-country: in vrijwel al zijn songs wordt noodgedwongen van iets of iemand afscheid genomen. Zijn universum is dat van de herinnering: alleen dààr gaan de dingen nooit voorbij. Maar de zanger toont ook empathie voor de zwakkeren en eenzamen in de samenleving en is, zij het op een iets minder militante manier dan Woody Guthrie, verontwaardigd over alle vormen van onrechtvaardigheid.
Eigenlijk begon zijn officiële muzikale carrière pas 21 jaar geleden met de cd ‘Doe het licht’, die hij enkel kon maken nadat Jan De Wilde in 1990 drie van zijn liedjes een klassieke status had bezorgd. Sindsdien bracht de Gentenaar nog zes andere uitstekende langspelers uit (een uitstapje met Het Gespuis niet meegerekend). Bovendien werden al zijn liedteksten onlangs verzameld in het boek ‘Eerste sneeuw’ en verscheen ook de hommage-cd ‘Geen kwaje vrienden’, waarop collega’s als Stef Kamil Carlens, Roland, Raymond van het Groenewoud en Kris De Bruyne zijn werk vertolken. Eén en ander werd gevierd met een akoestisch concert in Brussel. Bij die gelegenheid stond de songwriter Lieven Tavernier centraal. Het publiek kreeg occasioneel zelfs Engelse en Duitse vertalingen van zijn nummers te horen.
Gebarentaal
In de AB werd de artiest niet alleen begeleid door zijn band De Zondaars, maar ook door de blazers van het 36-koppige United Brass, de zangeressen Eva en Kapinga Gysel en enkele ‘special guests’ die al op de tribute-cd te horen waren. Opmerkelijk: de liedjes werden door twee jongedames live in gebarentaal omgezet, ten behoeve van de doven of slechthorenden in de zaal.
Lieven Tavernier begon de set in zijn eentje, Dylangewijs met gitaar en harmonica, met ‘De verdwenen karavaan’. Dat was geen onverdeeld succes: de man zong weinig toonvast, alsof zijn stem was aangetast door een zware verkoudheid. “Vanaf nu wordt het beter”, stelde de meester het publiek echter gerust. En inderdaad, zodra gitarist Bruno Deneckere, multi-instrumentalist Nils De Caster en pianist Yves Meersschaert het podium betraden, kwam hij vocaal aanzienlijk beter uit de verf. Vooral ‘Geen kwaje vriend’ deed zijn voordeel met de mooie mandoline- en close-harmonypartijen van de band. Vanaf nu verschenen ook regelmatig gasten achter de microfoon en ieder van hen vertolkte de nummers op zijn eigen manier zonder afbreuk te doen aan de originelen. Een goeie song kan nu eenmaal verscheidene gezichten hebben.
Gabriel Rios zong ‘In My Days of Darkness’, Nils De Caster (ook actief op lapsteel en viool) boog zich met succes over ‘Regen en Wind’ en Bruno Deneckere wist uit ‘Sally Rider’ een soort Kris Kristofferson tevoorschijn te roepen. De zussen Gysel, al langer van de partij bij Tavernier, herinnerden met ‘Fairy Ground’ aan Kate & Anna McGarrigle; de Gents-Turkse chanteuse Melike Tarhan vervlocht haar stem met die van de auteur in ‘Die kathedrale’. Lieven Tavernier genoot duidelijk met volle teugen: “Een eindeloze stoet vrouwen dient zich aan”, grapte hij. En jawel, even later nam Neeka al plaats aan de piano met het oog op een mooi uitgebalanceerd ‘Zilver en goud’.
Cafard
De zanger zelf imponeerde met doorvoelde versies van ‘Eerste sneeuw’, het elegische ‘Niet voorbij’ en het druilerge ‘In Knokke’, waarin de kopers van Brass United de cafard nog eens extra benadrukten. En uiteraard kon ook ‘De fanfare van honger en dorst’ niet op het appèl ontbreken, al raakte Tavernier hier even de draad kwijt, waardoor één van de strofen de mist in ging. Maar daardoor liet hij zich niet uit het veld slaan. Lange tijd was de man wat de Engelsen ‘a reluctant performer’ noemen, maar tegenwoordig voelt hij zich aanmerkelijk beter thuis op het podium en beseft hij dat het publiek een beetje kwetsbaarheid wel apprecieert.
Melancholie mag in zijn songs dan een definiërende factor zijn, in de AB stonden ook enkele luchtige, zelfs vrolijke nummers op het menu, zoals het op een reggaebeat geplante ‘Molenstraat’, het bluesy niemendalletje ‘Engel’ (gezongen door Neeka, met grofkorrelig gitaarwerk van Thomas Noël) en de uitbundige uitsmijter ‘Johnny & Alice’. Als laatste bis bracht Tavernier solo met ‘Vossie’ nog een hortende maar pakkende ode aan wijlen Luc de Vos. Goed, op de radio wordt hij nog altijd stiefmoederlijk behandeld, maar de toeschouwers in Brussel hoefden beslist niet meer overtuigd te worden. Op het podium toonde de voorganger van De Fanfare zich andermaal als een songsmid van topniveau.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: De verdwenen karavaan / Het werd, het was, het is gedaan / Geen kwaje vriend / In My Days of Darkness / Regen en mist / Sally Rider / Fairy Ground / Eerste sneeuw / Niet voorbij / Molenstraat / Die Kathedrale / De klokken van Sint-Baafs / Zilver en goud / Engel / In Knokke / Kerstdagmorgen / Sleutels / De fanfare van honger en dorst // Zij vlecht de lente in haar haar / Johnny & Alice // Vossie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier